Παραλίγο...

«Tον σκότωσε γιατί ύστερα από 9 ώρες χωρίς ρεύμα, σε συνθήκες καύσωνα, της είπε να κάνει υπομονή».

Αυτός θα ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος στα ΜΜΕ της Κυριακής. Τον διάβαζε ήδη. Εβλεπε τη Ράνια Τζίμα να προλογίζει «αναλυτικό ρεπορτάζ για τον φόνο» στο... βραδινό τηλεοπτικό δελτίο του μεγάλου καναλιού. Μύριζε τη μούχλα από το κρατητήριο όπου παρέμενε κρατούμενη μετά τη σύλληψή της.

Πόση αιωνιότητα κρύβουν τα δευτερόλεπτα της οργής που νιώθεις όταν είσαι στο έλεος του ΔΕΔΔΗΕ;

Πώς ήταν δυνατό να τα φανταστεί όλα αυτά μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου; Hταν. Γιατί στην Ελλάδα όλα είναι δυνατά. Το χειρότερο και το καλύτερο. Κι αυτή η δόλια, ύστερα από 9 ώρες, από τις 4 π.μ. μέχρι τις 12.30 μ.μ. χωρίς ηλεκτρικό, ήταν έτοιμη για το χειρότερο.

Το ρεύμα κόπηκε και ένα σκοτάδι απλώθηκε στο οικοδομικό τετράγωνο μέχρι το ξημέρωμα, για να κάνει ακόμη πιο ανυπόφορη τη σιγή κλιματιστικών και ανεμιστήρων. Εκεί, γύρω στις 9 το πρωί, από τους μαγαζάτορες της γειτονιάς που δεν μπορούσαν να ανοίξουν τις ηλεκτρικές πόρτες των καταστημάτων τους πληροφορήθηκε ότι ο προβληματικός υποσταθμός ήταν στο υπόγειο μιας τράπεζας. «Ο ΔΕΔΔΗΕ ψάχνει τον υπάλληλο ασφαλείας να τους ανοίξει την πόρτα της τράπεζας, αλλά δεν τον βρίσκει», της είπαν.

Βάλθηκε να αναζητά εκείνη τους υπεύθυνους της τράπεζας. Κι όταν τους ανακάλυψε κατάλαβε ότι ο ΔΕΔΔΗΕ μάλλον δεν έψαχνε σωστά.

Μεσημέριασε. Βγαίνει ξανά στη γειτονιά, για να μιλήσει με το συνεργείο. Τους ρωτά: «Πότε επιτέλους θα αποκατασταθεί η βλάβη;». «Κυρία μου, κάντε υπομονή», της απαντά ο τεχνικός με ύφος που δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα.

Και τότε, έτσι ιδρωμένη και άυπνη, συνειδητοποιεί ότι «τίποτε το ανθρώπινο» δεν της είναι «ξένο», όπως έλεγε και ο θείος Μαρξ. Μπορεί κάλλιστα να μπει στη θέση του ανθρώπου που για «ασήμαντη» αφορμή παρεκτρέπεται, χειροδικεί, βρίζει αυτόν που δεν ευθύνεται άμεσα για τη δική της ταλαιπωρία.

Η δολοφονία απετράπη. Αλλά η ζωή στην Ελλάδα θα συνεχίσει να ξεπερνά την κινηματογραφική φαντασία. Η ταλαιπωρία των πολιτών παραμερίζει τις κωμωδίες και συναγωνίζεται τα κλασικά δράματα. Το χειρότερο είναι ότι το συνηθίζουμε. Γινόμαστε σιγά σιγά αντιγραφείς της ασχήμιας και της κακομοιριάς και εν τέλει οι καλύτεροι αγωγοί της διάχυσής τους...

Χριστίνα Κόψινη

efsyn.gr