Στη Ρόδο το μεγαλύτερο μέρος της διάσωσης και φροντίδας των 20.000 τουριστών που αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τα καταλύματά τους ανέλαβαν και έφεραν εις πέρας κάτοικοι του νησιού και ιδιώτες με τα σκάφη τους. Οι ευχαριστίες των τουριστών ήταν κάτι περισσότερο από θερμές και ενθουσιώδεις.
Πριν από πέντε χρόνια, στο Μάτι, Έλληνες και... αλλοδαποί ψαράδες, οι οποίοι προσέγγισαν με τα καΐκια και τα άλλα πλεούμενά τους, έσωσαν κόσμο και κοσμάκη στη δυσκολότερη στιγμή της τραγικής πυρκαγιάς. Τρεις εκ των αλλοδαπών ψαράδων έλαβαν τιμητικά την ελληνική ιθαγένεια το 2020 από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο.
Σε πλήθος πυρκαγιών κάτοικοι διαφόρων περιοχών αγνοούν τις εντολές εκκένωσης και μένουν πίσω για να δώσουν τη σκληρή μάχη με τις φλόγες καταφέρνοντας, σε πολλές περιπτώσεις, είτε να καθοδηγήσουν σωστά τους πυροσβέστες είτε να επιτύχουν οι ίδιοι με τα ελάχιστα διαθέσιμα μέσα τους τον περιορισμό της εξάπλωσης μιας πυρκαγιάς και να σώσουν τα σπίτια τους και αυτά των γειτόνων τους.
Το φαινόμενο των εθελοντών πυροσβεστών είναι αρκετά διαδεδομένο και σε πολλές περιοχές της χώρας ο εθελοντισμός είναι αυτός που υποκαθιστά ένα μέρος της δουλειάς – περιπολίες, παρατήρηση, έγκαιρη ειδοποίηση και άμεση δράση – που κάποτε είχαν οι δασικοί υπάλληλοι και τώρα οι πυροσβέστες. Κι όμως, δεν υπάρχει κάποιου είδους θεσμοθετημένη αναγνώριση της προσφοράς τους – παρά μόνο σπανίως και κατά περίπτωση.
Την ίδια ώρα, σε πολλές αστικές και ημιαστικές περιοχές, οι κάτοικοι αδιαφορούν προκλητικά για την καθαριότητα των οικοπέδων και των γειτονιών τους. Γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όλες τις προειδοποιήσεις του κράτους και τις εντολές των δήμων, αφού γνωρίζουν ότι, όταν η ανυπακοή και η αδιαφορία είναι γενικό φαινόμενο, δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις για κανέναν.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ότι καμιά πολιτική πρόληψης δεν μπορεί να επιτύχει εάν δεν έχει βασικό της μοχλό τους κατοίκους των περιοχών. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ούτε προληπτική δράση ούτε γνώση των περιοχών για αποτελεσματικότερη καταστολή των πυρκαγιών.
Εάν το ελληνικό κράτος είχε νοημοσύνη, θα έπρεπε να αναθέτει στην Αυτοδιοίκηση, ιδιαίτερα των περιοχών «υψηλού κινδύνου», τη διαμόρφωση τοπικών σχεδίων πρόληψης και αντιμετώπισης φυσικών και άλλων κινδύνων, με ξεκάθαρο προσδιορισμό αρμοδιοτήτων και λειτουργίας. Αλλά και ποινές για όσους εκθέτουν τους συμπολίτες τους σε κίνδυνο. Τι συμβαίνει σε μια έκτακτη ανάγκη; Ποιος κινητοποιείται και πώς; Ποιοι αναλαμβάνουν τη διάσωση και απομάκρυνση αδύναμων συμπολιτών και ποιοι πέφτουν στη μάχη; Ποιοι αναλαμβάνουν την καθοδήγηση και την επικούρηση των αρχών; Μέχρι ποιου σημείου μένουν στις επάλξεις;
Ίσως μόνο έτσι η έννοια του πολίτη θα αποκτούσε πάλι νόημα και η χώρα θα μπορούσε να ελπίζει για την επιβίωσή της…
Σταύρος Χριστακόπουλος
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου