Δημήτρης Ψαρράς
Η ματαίωση της σημερινής δεξίωσης στο προεδρικό μέγαρο για την 49η επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας, εξαιτίας των πυρκαγιών, αποτελεί ασφαλώς το πρώτο σοβαρό πλήγμα της δεύτερης πρωθυπουργικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μπορεί, βέβαια, ο ίδιος να αισθάνθηκε κάποια ανακούφιση από την εξέλιξη αυτή, παρά το γεγονός ότι αποδεικνύονται για ακόμα μία φορά πλαστές οι διαβεβαιώσεις του για «προετοιμασία», «ετοιμότητα» και «αποτελεσματικότητα» στην αντιμετώπιση της πύρινης απειλής. Με... τη ματαίωση της δεξίωσης, βγήκε ο κ. Μητσοτάκης από το δίλημμα αν πρέπει να ξυριστεί, αλλά κυρίως απέφυγε τις πολλές συζητήσεις για ένα ζήτημα που αποτελεί για τον ίδιο ένα προσωπικό πολιτικό τραύμα: την πολιτική και ιστορική αποτίμηση της Μεταπολίτευσης.
1. Το οικογενειακό τραύμα
Ο κ. Μητσοτάκης είναι προσωπικό πολιτικό δημιούργημα των γονιών του. Και έχει κληρονομήσει την τραυματική εμπειρία για τη Μεταπολίτευση του πατέρα του, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν ο μεν Γεώργιος Μαύρος της Ένωσης Κέντρου τον θεωρούσε απόβλητο, εξαιτίας του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αποστασία σε βάρος του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, το 1965, αλλά και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που είχε αναλάβει την πρωθυπουργία, μετά την κατάρρευση της χούντας, τον θεωρούσε καμένο χαρτί και τον απέκλεισε από την κυβέρνησή του, αλλά και από τις εκλογικές λίστες της Ν.Δ., του νέου κόμματος που ίδρυσε τότε για να αντικαταστήσει την κακόφημη πλέον ΕΡΕ. «Ήταν τότε σαν λεπρός, κανένας δεν τον πλησίαζε», θυμόταν ο φίλος του Γιώργος Ψαρόπουλος (Νίτσα Λουλέ-Θεοδωράκη, «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης», Αθήνα 1996, σελ. 84).
Παρά τις προσπάθειές του, ο Κων. Μητσοτάκης δε μετέπεισε τότε τον Κων. Καραμανλή και στις 9.10.1974, το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού θα ανακοινώσει ότι πραγματοποιήθηκε συνάντηση Καραμανλή - Μητσοτάκη, στην οποία «διεπιστώθη ότι η διαφορετική εκτίμησις για την εξέλιξιν της πολιτικής καταστάσεως κάνει αδύνατον την συμμετοχήν του κ. Μητσοτάκη εις τους συνδυασμούς της Ν.Δ. Κατόπιν αυτού, ο κ. Μητσοτάκης απεφάσισε να καταρτίση ανεξάρτητον εκλογικόν συνδυασμόν εις Χανιά» («Κήρυξ», 10.10.1974).
«Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πίκρα που πήρε ο Κώστας στην καριέρα του», θα διηγηθεί η Μαρίκα Μητσοτάκη 20 χρόνια αργότερα: «Τον γέλασε, όπως δεν γελά κανείς ούτε τον εχθρό του. […] Ποτέ δεν είδα τον Κώστα τόσο πονεμένο και αηδιασμένο» (Νίτσα Λουλέ-Θεοδωράκη, 1996, ό.π., σελ. 32-33).
2. Το προσωπικό τραύμα
Αυτή η αρχική παιδική ανάμνηση σημάδεψε την πτυχιακή εργασία του κ. Μητσοτάκη στο Χάρβαρντ, το 1990, την οποία εξέδωσε σε ελληνική μετάφραση το 2006 και την προβάλλει μέχρι σήμερα ως έργο ζωής. Τα χοντρά ιστορικά λάθη και οι πολιτικές διαστρεβλώσεις που περιέχει αυτή η εργασία δεν μπορούν να ερμηνευτούν μόνο ως δείγμα της μαθησιακής δυσκολίας που αντιμετώπιζε τότε ο συντάκτης της. Σίγουρα, έχει παίξει κάποιο ρόλο αυτό το οικογενειακό τραύμα. Γιατί, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης ισχυριζόταν ότι «το Σύνταγμα του 1974 ψηφίστηκε από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας»; Είναι βέβαια γνωστό ότι το Σύνταγμα ψηφίστηκε το 1975 από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Αλλά από την αρχική ιστορική διαστρέβλωση, ο κ. Μητσοτάκης προχωρά και στην επόμενη: «Η θεσμική δομή του πολιτικού συστήματος που δημιουργήθηκε από το Σύνταγμα του 1974 επηρέασε τη λήψη αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής, κατά ορισμένους εξαιρετικά βαθείς τρόπους. Πρώτον, ανακηρύσσοντας την Ελλάδα κοινοβουλευτική δημοκρατία, το Σύνταγμα κατήργησε τον βασιλέα ως αρχηγό του ελληνικού κράτους». Αλλά βέβαια η βασιλεία καταργήθηκε το 1974 με δημοψήφισμα, πολύ πριν από την ψήφιση του Συντάγματος του 1974!
Δε συνεχίζω, αλλά στο σύνολό του αυτό το «έργο ζωής» του κ. Μητσοτάκη σημαδεύεται από την αγωνία του να διαστρεβλώσει την ιστορία της Μεταπολίτευσης.
3. Η πολιτική μεταστροφή
Αυτές οι μαύρες εμπειρίες του κ. Μητσοτάκη για τη Μεταπολίτευση είναι που τον οδήγησαν να ανατρέψει τις προσπάθειες ορισμένων προκατόχων του στην αρχηγία της Ν.Δ. να ενσωματώσουν το κόμμα της Δεξιάς στο εθνικό αφήγημα της Μεταπολίτευσης (κυρίως ο Κώστας Καραμανλής και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης). Αντίθετα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να επιστρέψει στη λογική της σκληρής αντικομμουνιστικής Δεξιάς που είχε επιχειρήσει να στήσει ο Ευάγγελος Αβέρωφ απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να έχει δίπλα του στελέχη της Ακροδεξιάς που είχαν στήσει την πολιτική τους καριέρα στη συκοφάντηση της Μεταπολίτευσης. Από τον αρχηγό της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου Μάκη Βορίδη, μέχρι τα πρωτοκλασάτα στελέχη του φιλοχουντικού ΛΑΟΣ Άδωνι Γεωργιάδη και Θάνο Πλεύρη.
Αλλά δίπλα σ’ αυτούς, περίοπτη θέση στην επιχείρηση διασυρμού της Μεταπολίτευσης που έχει επιλέξει ο κ. Μητσοτάκης, κατέχουν και στελέχη της Δεξιάς που δεν προέρχονται από το πολιτικό περιβάλλον του Παπαδόπουλου, όπως λ.χ. ο Στάθης Καλύβας και ο Άγγελος Συρίγος. Ο πρώτος ήταν αυτός που ανέλαβε να αποκαταστήσει τους χουντικούς («μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμοό της Δεξιάς, και δια μέσου αυτής, και της χώρας», εφημ. «Καθημερινή», 18.6.2017), ενώ ο δεύτερος ειρωνεύεται τους αγώνες της Μεταπολίτευσης που χάρη σ’ αυτούς στερεώθηκε η δημοκρατία, λέγοντας ότι πρόκειται για «εθιμικές πορείες που καταλήγουν σε ταβέρνες για παϊδάκια» (14.7.2022).
Αν υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τους λόγους αυτής της μεταστροφής, αρκούμαι να τους θυμίσω ένα μικρό κείμενο που μοιάζει να έχει γραφτεί από στέλεχος της σημερινής κυβέρνησης:
«Πληρώνομεν όλοι τις συνέπειες του οικονομικού καταντήματος της Ελλάδος από της μεταπολιτεύσεως. Η ύφεσις, ο πληθωρισμός, η ανεργία, η ακρίβεια, η υπερφορολόγησις έχουν γονατίσει τας λαϊκάς μάζας. Το βιοτικόν επίπεδον έχει υποστεί γενικόν υποβιβασμόν. Οι σοσιαλίζοντες πιθηκισμοί […] και οι σοσιαλιστικοί “μετασχηματισμοί” […] εστραγγάλισαν την ιδιωτική πρωτοβουλία, εκλόνισαν την εμπιστοσύνην προς την οικονομίαν και κατήργησαν τα δημιουργικά κίνητρα της ανθρωπίνης δράσεως. Συμμορίαι λυμεώνων προσπαθούν να ρίξουν έξω όλας τας ιδιωτικάς επιχειρήσεις διά να βάλουν χέρι εις αυτάς με την μέθοδον των “κρατικοποιήσεων” και των “αυτοδιαχειρίσεων”».
Σας θυμίζει τίποτα; Πρόκειται για το «μήνυμα» του εγκλείστου δικτάτορα Παπαδόπουλου που διαβάστηκε στην προεκλογική συγκέντρωση του κόμματός του, της ΕΠΕΝ, από τον αδελφό του, στις 7.6.1984. Λίγους μήνες αργότερα, ο Παπαδόπουλος θα διόριζε τον Μάκη Βορίδη αρχηγό της Νεολαίας ΕΠΕΝ.
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου