Μπορεί ο όρος «Αριστερά», όπως κι ο αντίθετός του «Δεξιά», να έλκει την καταγωγή του από τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά σε κάθε ιστορική περίοδο λάμβανε συγκεκριμένο ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Ετσι, μετά το τέλος των αστικών επαναστάσεων και κυρίως από τη... στιγμή που το εργατικό κίνημα έκανε αισθητή την παρουσία του και στο πολιτικό πεδίο, η έννοια της Αριστεράς ταυτίστηκε μαζί του.
Τουλάχιστον από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και σε όλη τη διάρκεια του 20ού, Αριστερά χαρακτηρίζονταν όλα τα κόμματα και οι οργανώσεις που είχαν κύρια αναφορά τους την εργατική τάξη, ανεξαρτήτως αν ονομάζονταν κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά, σοσιαλδημοκρατικά ή ασπάζονταν αναρχικές θεωρίες.
Η πραγματικότητα αυτή, που αποτελούσε μια αδιαμφισβήτητη σταθερά στο παρελθόν, έχει πλέον διαταραχθεί αν όχι μηδενιστεί. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες ή αναρχικοί –κατά δήλωσή τους–, αλλά γιατί η ήττα του εργατικού κινήματος διεθνώς τη διετία 1989-1991 και τα επακόλουθά της ανέτρεψαν όλες τις προηγούμενες σταθερές.
Το κυριότερο όμως είναι άλλο. Η επιστημονικοτεχνική επανάσταση επέδρασε ριζικά στον προηγούμενο τύπο και στα βασικά χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης και την αποδιοργάνωσε. Αυτό, σε συνδυασμό με την καταστροφή που προκάλεσε στις γραμμές της η οικονομική κρίση –η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη– αλλά και η γενικότερη κοινωνική ρευστότητα που ακολούθησε δημιούργησαν μια κρίση ταυτότητας σε πλειοψηφικά εργατικά στρώματα, αφαιρώντας από την Αριστερά τις παλιές σταθερές κοινωνικές αναφορές και στηρίγματα.
Η εργατική τάξη δεν εξαφανίστηκε κι ούτε πρόκειται να εξαφανιστεί. Δέχτηκε και δέχεται μια βαθιά ποιοτική και ποσοτική μεταβολή αποδιοργάνωσης και ανασύνθεσης που θέλει ακόμη καιρό για να σταθεροποιηθεί. Αλλά αν η σημερινή αυτοονομαζόμενη Αριστερά θέλει να μείνει και επί της ουσίας Αριστερά, αυτές τις εξελίξεις πρέπει να παρακολουθήσει και να εκφράσει πολιτικά...
Γιώργος Πετρόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου