Χρόνια…

Πέρασα δίπλα από έναν γέρο πεύκο, γερμένο από τα χρόνια και τις κακουχίες εκ μέρους του ανθρώπινου είδους. Στάθηκα…

Και μου ψέλλισε: «Σέβομαι, άλλωστε τη θρέφω την ανθρώπινη ζωή, όμως όταν μαθαίνω πως λέτε «κάηκαν δεκάδες, χιλιάδες στρέμματα δάσους, αλλά ευτυχώς δεν κινδυνεύουν σπίτια!», ναι μεν... χαίρομαι, επειδή γλιτώσατε το σπίτι σας εσείς που καταστρέφετε το δικό μου σπίτι, το δάσος… Αλλά σκέπτομαι πως το σπίτι σας από μπετόν χρειάζεται μήνες, ίσως ημέρες για να κτιστεί… Ενώ το δικό μου, το δάσος, χρειάζεται πολλά χρόνια για να ξαναφανεί! Είναι σοφία να γνωρίζετε και πως να κλαίτε…»

Τον χάϊδεψα σαν άτακτο εγγονάκι του κι έφυγα ντροπιασμένος…  

 Σπύρος Τσάμης

efsyn.gr