Δύο βασικά θέματα χρησιμοποιούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε όλη την προεκλογική περίοδο, με τέτοιο τρόπο ώστε να τα στρέψει εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ: α) το θέμα της Θράκης και β) το ζήτημα του αποκλεισμού του μορφώματος του καταδικασμένου ναζιστή Κασιδιάρη.
Μετεκλογικά όμως, στην ομιλία του στο Κοινοβούλιο... στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, αφενός στο θέμα της Θράκης ο πρωθυπουργός έκανε πλήρη στροφή, αφετέρου για το θέμα του Κασιδιάρη και της «σπαρτιάτικης» βιτρίνας του, αλλά και γενικότερα για το θέμα της Ακροδεξιάς δεν θέλησε να πει ούτε λέξη.
Για το θέμα της Θράκης ξέχασε τις δηλώσεις εθνικής νομιμοφροσύνης που ζητούσε από τους μουσουλμάνους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν (και που ουδέποτε ζήτησε βέβαια από τον δικό του μουσουλμάνο βουλευτή που αναφερόταν στο ίδιο έγγραφο της ΕΥΠ - ο τελευταίος εξωθήθηκε σε παραίτηση από υποψήφιος αλλά ούτως ή άλλως δεν είχε εκλεγεί).
Τώρα ο Κυρ. Μητσοτάκης, σε εντελώς άλλο μήκος κύματος, αναγνώρισε ότι παραμένει το ζήτημα του ελλείματος ισονομίας και ισοπολιτείας στη Θράκη, λέγοντας ότι «η ισονομία και η ισοπολιτεία, ναι, αποτελούν κεκτημένο αλλά πρέπει να αποκτήσουν επιτέλους και πλήρες περιεχόμενο. Οι Ελληνες μουσουλμάνοι συμπολίτες μας πρέπει να αισθάνονται στην πράξη ότι έχουν ακριβώς τις ίδιες ευκαιρίες με τους χριστιανούς συμπολίτες μας. Και πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν χρειάζονται ξένους προστάτες που με τις παρεμβάσεις τους θέλουν να διχάσουν και όχι να ενώσουν».
Οπως με τις Πρέσπες
Αφησε έτσι τώρα τα επικίνδυνα εθνικιστικά προεκλογικά του παιχνίδια, επιβεβαιώνοντας ότι δεν δίστασε να επιδοθεί σε αυτά για καθαρά μικροκομματικούς λόγους. Αλλά βέβαια την ίδια ακριβώς τακτική είχε ακολουθήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης προεκλογικά και το 2019, όταν επένδυε στον εθνικισμό και τον εθνολαϊκισμό απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, για να έρθει μετεκλογικά και να κάνει τη γνωστή μεγαλοπρεπή στροφή του στο ζήτημα αυτό.
Οσο για το θέμα του Κασιδιάρη και της βιτρίνας του, των «Σπαρτιατών», που τελικά κατάφερε να μπει στο Κοινοβούλιο, εκθέτοντας τα αλλεπάλληλα νομοθετικά μπαλώματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο πρωθυπουργός δεν θέλησε να κάνει οποιαδήποτε αναφορά. Αλλά βέβαια είναι ο ίδιος και το κόμμα του που δεν θέλησαν να καταθέσουν υπόμνημα στον Αρειο Πάγο και για τους «Σπαρτιάτες», όπως είχαν κάνει και με το μόρφωμα «Ελληνες» του καταδικασμένου ναζιστή.
Και είναι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη που -διά του κυβερνητικού εκπροσώπου- έρχεται τώρα να πει ότι θα αντιμετωπίσει τη βιτρίνα του Κασιδιάρη «κοινοβουλευτικά και πολιτικά», φανερώνοντας έτσι ότι ετοιμάζεται δηλαδή να τους αντιμετωπίσει σαν ένα κανονικό «πολιτικό κόμμα», αντί να λειτουργήσει στην κατεύθυνση της πολιτικής και κοινωνικής τους απομόνωσης, δείχνοντας ότι δεν έμαθε τίποτα από την υπόθεση της Χρυσής Αυγής.
Οι μισθοί στο Δημόσιο
Κατά τα λοιπά, ο πρωθυπουργός επέμεινε στις νεοφιλελεύθερες συνταγές του, με πολύ χαρακτηριστική την αντίληψή του για τους μισθούς στο Δημόσιο, όπου μίλησε μεν για «οριζόντιες αυξήσεις» από 1.1.2024 στο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων (χωρίς να αποσαφηνίσει το μέγεθός τους), αλλά με διεύρυνση της ψαλίδας μεταξύ των διευθυντικών στελεχών και των υπόλοιπων εργαζομένων.
Συγκεκριμένα μίλησε για «ειδική έμφαση στις αμοιβές όσων κατέχουν θέσεις ευθύνης, τμηματάρχες, διευθυντές, γενικούς διευθυντές», υποστηρίζοντας ότι «πρέπει να τους ανταμείψουμε καλύτερα», καθώς «βάσει του επιτελικού κράτους τους αναθέτουμε και περισσότερες αρμοδιότητες», και λέγοντας ότι «στην ελληνική δημόσια διοίκηση η “ψαλίδα” η οποία χωρίζει την αμοιβή ενός νεοπροσλαμβανόμενου δημοσίου υπαλλήλου από αυτήν του γενικού διευθυντή είναι η μικρότερη από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα» (βλ. αναλυτικά: χθεσινή «Εφ.Συν.», Στέργιος Ζιαμπάκας, «Οριζόντιες αυξήσεις στο Δημόσιο, αλλά δύο ταχυτήτων»). Οπου μεταξύ των ως άνω διευθυντικών στελεχών για τους μισθούς των οποίων γίνεται ο λόγος, θα πρέπει κανείς να υπολογίσει και τους «ημετέρους» της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε αυτές τις θέσεις ευθύνης.
Χαρακτηριστική είναι και η ιδεολογική εμμονή του πρωθυπουργού με την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μάλιστα τώρα, όπως αποκάλυψε, σχεδιάζει έναν τρόπο για να επιχειρήσει να παρακάμψει το άρθρο 16, λέγοντας ότι «οι διακρατικές συμφωνίες του άρθρου 28 του Συντάγματος προσφέρουν σήμερα τη δυνατότητα, με την ευθύνη της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης, να υπάρξει αναγνώριση ξένων πανεπιστημίων που θα ήθελαν να επενδύσουν στην Ελλάδα».
Στο μέγαρο Μαξίμου σχεδιάζουν δηλαδή το πώς θα θεσμοθετήσουν τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσω διακρατικών συμφωνιών, κρατώντας ως απώτερο διακαή πόθο την αλλαγή του άρθρου 16. (Βλ. αναλυτικά: Διαλεκτή Αγγελή, «Εφ.Συν.», 6.7.2023, «Ιδιωτικά πανεπιστήμια πριν από την αναθεώρηση του Συντάγματος».)
Αλλά βέβαια αυτές οι τελευταίες πρωθυπουργικές προθέσεις αναιρούν τα όσα είχε πει στην αρχή της ομιλίας του, όπου πίστωνε στα θετικά που έχουν συμβεί στη χώρα το «ρίζωμα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης» (επί Γεωργίου Παπανδρέου, τον οποίο δεν κατονόμασε). Αυτό ακριβώς το «ρίζωμα» θέλει τώρα ο ίδιος να πλήξει με τη δημιουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Αναφορές σε πρώην
Και κλείνουμε με αυτό το σημείο της ομιλίας του και τις αναφορές του Κυρ. Μητσοτάκη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 μέχρι τη Μεταπολίτευση και τις περιόδους του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.
Αφήνουμε στην άκρη την οφθαλμοφανή προσπάθεια του πρωθυπουργού να εμφανίσει και τη δική του περίοδο διακυβέρνησης ως σημαντική, τοποθετώντας την στο τέλος της ίδιας ιστορικής αναδρομής. Θα μείνουμε στο γεγονός ότι η αναδρομή αυτή κλείνει στην περίοδο του Κώστα Σημίτη και δεν περιλαμβάνει ούτε την περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, ούτε και εκείνη του Αντώνη Σαμαρά.
Ο κ. Μητσοτάκης μετά τη μεγάλη διαφορά που πήρε στις εκλογές από τους πολιτικούς του αντιπάλους αισθάνεται παντοδύναμος, όχι μόνο στο πεδίο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, όπου ετοιμάζεται να περάσει όλους τους, φανερούς και μη, σχεδιασμούς του, αλλά και μέσα στο κόμμα του, όπου νιώθει κυρίαρχος απέναντι στις άλλες τάσεις.
Γιάννης Μπασκάκης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου