Έτσι κι αλλιώς θα καίγονταν...

Αν υπάρχει μια ρήση του πρωθυπουργού που πρωτεύει στη λίστα της πολιτικής αναισθησίας, που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με στοιχειώδεις θεσμούς θα είχε οδηγήσει στο αυτόματο πολιτικό του τέλος είναι εκείνο το ιστορικό «έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα καεί», που είχε ξεστομίσει στον... Ερημίτη στην Κέρκυρα, για να απαξιώσει διαμαρτυρόμενους κατοίκους της περιοχής. Συνομιλούσε ανέμελα με «φίλους - επενδυτές» σε προστατευόμενο περιβάλλον και ένιωσε ελεύθερος να πει αυτό που νιώθει.

Οποιος το θυμηθεί μπορεί να καταλάβει το πώς φτάσαμε στο «φωτιές θα έχουμε». Η επίκληση της κλιματικής κρίσης ως αιτίας όλων των δεινών, ως δικαιολογίας για την αδυναμία αντιμετώπισης μιας καταστροφής, που παραμένει κάθε καλοκαίρι αναμενόμενη, αφήνοντας ανοιχτή μόνο την ημέρα της άφιξής της, ουσιαστικά είναι η επιβεβαίωση της αδιαφορίας για το φυσικό περιβάλλον και τη ζωή, όταν αυτή δεν είναι ανθρώπινη.

Εχουμε λοιπόν μια προσπάθεια να μετατραπεί η καταστροφή σε κανονικότητα, σε νομοτέλεια, που μοιρολατρικά θα πρέπει να αποδεχτούμε. Πριν από μια δεκαετία μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής Δεξιάς θεωρούσε «σαχλαμάρες» τις προειδοποιήσεις για το κλίμα. Τώρα έχει υιοθετήσει την κρίση άλλοτε ως δικαιολογία αδράνειας και άλλοτε ως αφορμή για μπίζνες με τη φύση πριν αυτή καταστραφεί.

Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι τα ΜΜΕ, που επί ατελείωτες ώρες εκθειάζουν τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των ανθρώπων, που παλεύουν με τη «λαίλαπα», δεν θεωρούν αναγκαίο να αναρωτηθούν, έστω την επόμενη μέρα, γιατί πρέπει να το ξαναζούμε αυτό κάθε καλοκαίρι. Αφού αναγνωρίστηκε το πρόβλημα, γιατί απουσιάζει κάθε πρόθεση για πρόληψη, περιορισμό έστω των συνεπειών του; Με άλλα λόγια: Αφού ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι οι φονικοί καύσωνες εμφανίστηκαν… επί θητείας του, γιατί ως πολίτες να είμαστε ικανοποιημένοι με μέσα, μέτρα, σχέδια που υποτίθεται ότι λειτουργούσαν πριν την κλιματική κρίση; Που μάλλον ποτέ δεν λειτουργούσαν, όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι.

Μια σοβαρή χώρα δεν έχει ανάγκη από ήρωες. Οι ήρωες πρωταγωνιστούν σε δράματα. Εντάξει, και σε έπη. Αλλά δεν νομίζω να θεωρούν έπος το να καίγεται σιγά-σιγά όλη η Ελλάδα. Χρειάζεται οργάνωση, πρόληψη, σχέδιο. Όχι σαν αυτό που βαφτίστηκε «εκκένωση» και δεν είναι τίποτα άλλο από άτακτη υποχώρηση, δικαίωση του αποφθέγματος «έτσι κι αλλιώς θα καεί»...

Κώστας Αργυρός

ΑΥΓΗ