Κατάντησε κλισέ η χρήση του σαρκαστικού αποφθέγματος του Μπρεχτ, από το μακρινό 1953, «αφού δε σας κάνει ο λαός, γιατί δεν εκλέγετε έναν άλλο;». Σε αυτό συμπυκνώθηκε η αμηχανία για το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου και το εύρος της νίκης της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η κυρίαρχη -και αρκετά ρεαλιστική- ερμηνεία για... το αποτέλεσμα-σοκ ήταν πως στη βάση της επιλογής του μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων, που αγνόησαν ή υποεκτίμησαν τις τραγικές επιδόσεις της γαλάζιας διακυβέρνησης εις βάρος του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας, της ίδιας της ανθρώπινης ζωής (Τέμπη), ήταν η προσδοκία για ανάκαμψη της οικονομίας.
Σε μεγάλο βαθμό, η διαπίστωση εξακολουθεί να ισχύει, έστω κι αν αφορά άμεσα έναν μικρότερο πυρήνα της κοινωνίας, που έχει ήδη χειροπιαστά οφέλη από την αδιαφανή διαχείριση του δημόσιου χρήματος και έμμεσα μια ευρύτερη περίμετρο επιρροής, που ξεκινά από τους εισοδηματίες των ακινήτων και φτάνει στους συντελεστές της τουριστικής έκρηξης, που κατακλύζει δημοφιλείς προορισμούς.
Η Ν.Δ. του Μητσοτάκη κυριολεκτικά επαναπαύτηκε πάνω στη διαπίστωση για την ισχυρή επίδραση της οικονομικής προσδοκίας και, συνεπικουρούμενη από ένα συνονθύλευμα επενδυτικών κεφαλαίων, επιχειρηματικών λόμπι, αναλυτών και φιλικών ΜΜΕ, επιδιώκει να διευρύνει τον εκλογικό θρίαμβό της, παρουσιάζοντας μια εικόνα ευφορίας που χειροκροτείται από τους πάντες.
Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Έρχεται το Ευρωβαρόμετρο, η πανευρωπαϊκή έρευνα κοινής γνώμης που πραγματοποιεί το Ευρωκοινοβούλιο και αποκαλύπτει ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, κάθε άλλο παρά συμμερίζεται τη γαλάζια ευφορία για την οικονομία.
Αντίθετα, είναι βυθισμένοι στη δυσφορία και την απαισιοδοξία. Σχεδόν 9 στους 10 απορρίπτουν την «ψήφο εμπιστοσύνης» των αγορών, των τραπεζών και των αναλυτών της επιχειρηματικής «πιάτσας» στην αυτοδύναμη αλαζονεία της Ν.Δ. Σε βαθμό που μας κάνει να αναρωτιόμαστε: είναι ο ίδιος λαός που μίλησε στις εκλογές της 21ης Μαΐου με αυτόν που τον περασμένο Μάρτιο, μήνα διεξαγωγής του Ευρωβαρόμετρου, πνιγόταν στις ζοφερές εκτιμήσεις για το παρόν και το μέλλον του;
Η απάντησή μας είναι ρητή: ο ίδιος λαός είναι, ταλαντευόμενος ανάμεσα στην οργή της τραγωδίας των Τεμπών και στην ελπίδα να αφήσει πίσω μια δωδεκαετία μαυρίλας. Ένας λαός που βασανίζεται από αντιφάσεις, αμφιθυμίες και συγχύσεις.
Από την άποψη αυτή, είναι πέρα για πέρα ακριβές το άλλο κλισέ των ημερών: οι κάλπες είναι άδειες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου