Η παρακαταθήκη που αφήνει ο Τσίπρας και η «γενναία» παραίτηση...

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μία γενναία κίνηση χτες. Την όφειλε στον εαυτό του, στην υστεροφημία του και στο κόμμα του. Αρχηγός... του ΣΥΡΙΖΑ για 15 χρόνια, ηγήθηκε του κόμματος κατά την έφοδό του στην εξουσία, χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς καμία προπαιδεία, εξ ού και το ναυάγιο της πρώτης κυβέρνησης το 2015. 

Έγινε ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας. Στα μάτια πολλών ανθρώπων ένας μικρός ήρωας. Στα μάτια ακόμη περισσότερων ένας άνθρωπος που χαντάκωσε το όραμα της κυβερνησιμότητας από την Αριστερά και πρόσθεσε στην «καμπούρα» της χώρας ένα τρίτο -αχρείαστο- μνημόνιο με τα αντίστοιχα βάρη…

Από τα δύο μεγάλα κατορθώματα της κυβερνητικής του θητείας, το ένα ήταν υποχρεωτικό με την έννοια ότι υπήρχε η επιβολή μιας οικονομικής πολιτικής από τους θεσμούς, αλλιώς η χώρα θα βρισκόταν εκτός ευρώ. Επομένως, ακολούθησε μία υποχρεωτική οικονομική πολιτική η οποία έβγαλε τη χώρα από τον 10ετή κύκλο των μνημονίων και της επιτροπείας. Κυρίως όμως θα μείνει ως θετικό αποτέλεσμα, ότι τόλμησε να λήξει το επί δεκαετίες «αγκάθι» στα βόρεια σύνορά μας, με τη Βόρεια Μακεδονία, ώστε να υπάρχουν φυσιολογικές σχέσεις των δύο χωρών και να επικεντρωθεί η Ελλάδα στις πολύπλοκες και δύσκολες σχέσεις της, με την Τουρκία.

Αν κάτι κρατήσει ο ιστορικός του μέλλοντος από τη θητεία της διακυβέρνησης Τσίπρα, ακριβώς αυτή η ομαλοποίηση των σχέσεων με το μικρό βόρειο γείτονά μας, θα είναι, που αφήνει ανοιχτό το πεδίο, ώστε η μεγάλη οικονομική δύναμη της περιοχής, δηλαδή η Ελλάδα, να κάνει «παιχνίδι» στα νότια και δυτικά Βαλκάνια κι αν έχει μυαλό, διπλωματία και συνετή πολιτική να κυριαρχήσει ή έστω να ισορροπήσει τον «αέρα» της Τουρκίας που «κεντούσε» μόνη της…

Ο Τσίπρας αμέσως μόλις έχασε το 2019 τις εκλογές, έπρεπε να προχωρήσει θαρραλέα σε αυτοκριτική της διακυβέρνησης του και να αλλάξει τα πάντα. Να καταργήσει τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ήταν και να προχωρήσει στην ίδρυση ενός νέου κόμματος του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Που θα άφηνε ορθάνοιχτες τις πόρτες για ένα κόμμα που θα απορροφούσε και τις μεγαλύτερες δυνάμεις που πορεύονταν ως τότε στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ. Δεν το τόλμησε αυτό το 2019 μετά την ήττα του Ιουλίου. Χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία αυτής της αβελτηρίας και ατολμίας, η πανδημία που χτύπησε την πόρτα όλου του κόσμου… Ωστόσο, θα μπορούσε να ανοίξει αυτή η διαδικασία το φθινόπωρο του 2019 και να ολοκληρωθεί στα τέλη του χρόνου ή στις αρχές του 2020, με ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, δίχως τις κλειστοφοβικές εγγενείς ασθένειες του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο Αλέξης Τσίπρας ατύχησε ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πλήρωσε την απουσία ενός νέου οράματος, την πολλαπλότητα μηνυμάτων που εξέπεμπε, την απουσία επεξεργασμένης πολιτικής για κυβερνητική λύση. Ο Τσίπρας πλήρωσε ακριβά το τίμημα με την εκλογική κατάρρευση. Ο πολιτικός χρόνος έχει μία ιδιαίτερη «καμπυλότητα» σε ορισμένες στιγμές πυκνών πολιτικών εξελίξεων. Αν χάσεις την ευκαιρία, είναι πολύ δύσκολο να σού ξανάρθουν πάλι βολικά τα πράγματα… «Η ικανότητα είναι άχρηστη, χωρίς την ευκαιρία», έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης...

ethnos.gr