Όχι πάλι τα ίδια...

Όπα, όπα τα μπουζούκια, όπα κι’ ο «πατριωτισμός», ξαναπαίξε την κασέτα να χορέψει ο Αρχηγός

Χρειάστηκαν αρκετές ώρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών της 21ης Μαΐου, για να συνέλθει από την έκπληξή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης και να προχωρήσει στην πρώτη του προσεκτική, σύντομη αλλά μεστή, γεμάτη από βαθιά νοήματα, δήλωση. «Η ελπίδα νίκησε την απαισιοδοξία και η ενότητα νίκησε το διχασμό», είπε απευθυνόμενος σε όλους τους Έλληνες ψηφοφόρους της δεύτερης κάλπης. Εκείνης της 25ης Ιουνίου...

Ακολούθησαν έκτοτε μια σειρά από άλλες «ηγετικές» παρεμβάσεις του στο δημόσιο διάλογο με ανάλογο περιεχόμενο: Δεν κοιτάζουμε πίσω, παρά μόνο μπροστά. Αντίπαλός μας τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν για να κάνει η Ελλάδα το μεγάλο άλμα προς ένα καλύτερο μέλλον για όλους. Ναι στον πολιτισμένο διάλογο με επιχειρήματα, όχι στην τοξικότητα κοκ. 

Μικρές φράσεις, όλες παραλλαγές του «καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά πτωχός και άρρωστος», που ζητούν απαντήσεις από κάθε σκεπτόμενο άτομο το οποίο καλείται να αποφασίσει τι θα επιλέξει. Μοναδική εξαίρεση οι επιθέσεις στο διχασμό, την τοξικότητα, την ανευθυνότητα, την υποκρισία και το λαϊκισμό. Αυτές δεν απευθύνονται στη σκέψη αλλά στο συναίσθημα. Ποιος άραγε θα καταφέρει να μη δακρύσει ακούγοντας τέτοιου είδους παραινέσεις – «Εμείς δεν επενδύσαμε ποτέ στο διχασμό, επενδύσαμε μόνο στην ενότητα» - από το ίδιο στόμα που είπε για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το «Πουλήσατε τη Μακεδονία για τις συντάξεις» ή την προτροπή του αντιπροέδρου Αδώνιδος, που καλούσε τους δανειστές (σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Focus, Ιούνιος 2019) «να πτωχεύσουν την Ελλάδα για να πέσει ο Τσίπρας»;

Με εξίσου σύντομες φράσεις –τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όπως λέει και ο λαός– παρεμβαίνει στα προεκλογικά δρώμενα, και ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, ευθυγραμμιζόμενος με την πρωθυπουργική «γραμμή». Μόνο που ο κ. Σκέρτσος αντί για τα… σοφά λόγια του Αρχηγού, επιστρατεύει παροιμίες ή εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο «απλός κόσμος». Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, παραδείγματος χάριν, μετά την σχετικώς εκτενή παρουσίαση της καθημερινής δραστηριότητας των πέντε κομμάτων που εξέλεξαν βουλευτές την 21η Μαΐου, εμφανίζεται στην οθόνη και απαντά αποστομωτικά (κατά τη γνώμη του) σε όσα έχει προηγουμένως έχει αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας: «Όποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει». «Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αυτό που έκανε πάντα, δηλαδή κάνει το άσπρο μαύρο», «άνθρακες ο θησαυρός», «σαχλαμάρες», και άλλα τέτοια λόγια απλά και κατανοητά. Χτες μου έλεγε ένας φίλος πως σε κάποια σχετική με τις εκλογές συζήτηση, άρχισαν να πέφτουν στοιχήματα πως εάν οξυνθεί ακόμα περισσότερο το κλίμα και θεωρήσει ότι ευθέως προκαλείται, θα καταφύγει και στο «είσαι και φαίνεσαι κι από τη μύτη κρέμεσαι».

Καμία ανοχή όταν πρόκειται για «εθνικά θέματα»

Ο λατρεμένος πρωθυπουργός μας όμως δεν αρκέστηκε σε επικοινωνιακά σόου, την επιτυχία των οποίων του την προσφέρει απλόχερα ο σκανδαλώδης για ευρωπαϊκή χώρα βαθμός ελέγχου των ΜΜΕ. Για να σιγουρέψει την επικράτησή στις διπλές –όπως όλα έδειχναν– εκλογές του 2023, εκτός από τα επιδόματα της κοροϊδίας «σε όσους τα έχουν πραγματική ανάγκη», και το εφάπαξ «χαρτζιλίκι» στους νέους που θα ψήφιζαν για πρώτη φορά, κατέφυγε και στα βαριά χαρτιά της ελληνικής Δεξιάς. Τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Τις εκλογές για το Δήμο της Χιμάρας, πριν από την πρώτη κάλπη, και τώρα την απειλή από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη, που θα είναι κατά τη Μητσοτακική ΚΥΠ (του εξίσου αδιανόητου για ευρωπαϊκή χώρα σκανδάλου των τηλεφωνικών υποκλοπών, σκανδάλου το οποίο δεν είχε καμία συνέπεια για τον πρωθυπουργό της χώρας!) «όργανα του τουρκικού προξενείου».

Να ζητήσω συγγνώμη στο σημείο αυτό για τον υπότιτλο του παρόντος κειμένου, από τον μοναδικό Κώστα Βίρβο, αν μας βλέπει από εκεί ψηλά, δηλαδή για την παράφραση των στίχων του γνωστού άσματος «Εγνατίας τετρακόσια έξι», και να ξεκινήσουμε με τη σύλληψη και τη φυλάκιση του Φρέντι Μπελέρι. Κατηγορούμενου για εξαγορά ψήφων κατά τις εκλογές για τον Δήμο της Χιμάρας, στις οποίες εξελέγη τελικώς Δήμαρχος με ελάχιστη διαφορά από τον αντίπαλό του. Το αποτέλεσμα της καταμέτρησης δεν το αμφισβήτησαν οι αλβανικές αρχές.

Σε πολύ αυστηρούς, σχεδόν βροντερούς, τόνους ήρθε η πρωθυπουργική δήλωση: «Δεν θα ανεχτώ τέτοιες συμπεριφορές σε βάρος της εθνικής μας μειονότητας. Να γνωρίζουν οι Αλβανοί ότι το γεγονός αυτής της σύλληψης θα επηρεάσει τις διμερείς μας σχέσεις, αλλά και το δρόμο της Αλβανίας προς την Ευρώπη». Ξύπνησε μέσα του ο Κρητίκαρος! «Γιατί μες στην Αθήνα είναι απ’ τα παιδιά τα φίνα, μα και ζόρικος πολύ όταν χρειαστεί», για να θυμηθούμε τους στίχους ενός άλλου λαϊκού άσματος. Στον στόχο αυτό, της μη ανοχής ενεργειών σε βάρος της ελληνικής μειονότητας, συμφωνούν όλοι οι Έλληνες, ανέφερε στη συνέχεια, με τη βαρυσήμαντη αυτή διαπίστωση να συνδυάζεται με το «σαν έτοιμο από καιρό» προεκλογικό σποτ της Ν.Δ., στο οποίο τονίζεται η ίδια μεγάλη αλήθεια με διαφορετικά λόγια: «Εμείς οι Έλληνες συχνά διαφωνούμε μεταξύ μας, αλλά όταν πρέπει ενωνόμαστε σαν μία γροθιά και τότε κάνουμε θαύματα». Εν αντιθέσει, προφανώς, προς άλλους λαούς που σε ανάλογες περιστάσεις… καταποντίζονται!

Τα πιο ωραία όμως, όπως διατυμπάνιζαν τα ελληνικά ΜΜΕ, επρόκειτο να συμβούν την επομένη των εκλογών. Τη Δευτέρα 22 Μαΐου, ο Νίκος Δένδιας θα βρισκόταν από το πρωί στις Βρυξέλλες, για να καταγγείλει στην σύνοδο των ΥΠΕΞ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις «απαράδεκτες» ενέργειες της Αλβανίας, η οποία ως γνωστόν είναι χώρα υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε. Ματαίως θα ζητούσε να πληροφορηθεί κανείς από τον ελληνικό ή τον ξένο Τύπο τις λεπτομέρειες για το πώς ο πάντοτε cool υπουργός μας έκανε στην περίπτωση αυτή τη Σύνοδο ροντέο, με αποτέλεσμα την ομόφωνη καταδίκη των Τιράνων από τους ομολόγους του. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Το θέμα δεν ετέθη καν προς συζήτηση! Η μόνη είδηση που δημοσιεύτηκε εδώ στην Ελλάδα την Τρίτη 23 Μαΐου, αφορούσε τη σχετική με την υπόθεση Μπελέρι συνάντηση του κ. Δένδια με την Αλβανίδα ΥΠΕΞ, η οποία είχε κληθεί όπως κάθε φορά και παρακολουθούσε τις εργασίες της Συνόδου με την ιδιότητα του παρατηρητή.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Το ρήμα «καταγγέλλω» (την Αλβανία στην ΕΕ), εγκαταλείφθηκε υπέρ του «ενημερώνω» (τους Ευρωπαίους ΥΠΕΞ για την υπόθεση Μπελέρι) για να αντικατασταθεί και αυτό λίγο αργότερα από το ρήμα «ευαισθητοποιώ» τους ομολόγους μου υπουργούς (ως προς τη συνεχιζόμενη κράτηση ενός ασθενούντος εκλεγμένου δημάρχου, που αντί να τεθεί έστω σε κατ’ οίκον περιορισμό, μεταφέρθηκε σε φρουρούμενο νοσοκομείο των Τιράνων, όπως κάθε άλλος υπόδικος). Από δε την Ευρώπη ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Εκείνη η ευλογημένη η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα καμία δήλωση και κανένα σχόλιο. Έστω και ουδέτερο, πως έλαβε γνώση των ελληνικών καταγγελιών και εάν χρειαστεί θα τοποθετηθεί, αφού ακούσει και τις δύο πλευρές. Διότι έχει ενημερωθεί προφανώς για το τι συνέβη πριν από τις εκλογές στη Χιμάρα και γνωρίζει ότι -στη συγκεκριμένη περίπτωση– δεν φταίει η Αλβανία. Όπως όλα δείχνουν, στις εκλογές αυτές ακολουθήθηκε η γνωστή πρακτική που υπονοούσε το σατιρικό περιοδικό των αρχών του 20ού αιώνα, το οποίο, τον δραστηριοποιούμενο στη Βόρεια Ελλάδα «Σύλλογο προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων», είχε κάποτε μετονομάσει σε «Σύλλογο προς Διάδοσιν των Ελληνικών Χρημάτων».

Εδώ όμως είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε ότι μιλάμε για τη συγκεκριμένη περίπτωση των αλβανικών δημοτικών εκλογών του 2023, διότι δεν είναι ούτε ήταν η Ελλάδα ο μόνος ένοχος των προβλημάτων της ευρύτερης περιοχής, όπως συμπεραίνει το γνωστό γκραφίτι σε τοίχο των Εξαρχείων που λέει ότι «οι Έλληνες είναι οι Αμερικανοί των Βαλκανίων»!Κατά τη μακρά, και ιδιαιτέρως αιματηρή στο παρελθόν, ιστορία των συγκρούσεων μεταξύ αντίπαλων βαλκανικών εθνικισμών, μια ιστορία γεμάτη με δολοφονίες αμάχων, αντεκδικήσεις, βίαιες μετακινήσεις πολλών χιλιάδων ανθρώπων, με εντελώς ανυπόστατα πληθυσμιακά στοιχεία κοκ. δεν υπάρχουν «αθώες» χώρες. Ούτε μία! Τα ίδια ισχύουν, κατά μείζονα λόγο θα μπορούσε να πει κανείς, και για τις κατά καιρούς μειονοτικές πολιτικές των Αθηνών, των Τιράνων, του Βελιγραδίου, της Σόφιας και βεβαίως της Άγκυρας.

Κάπου εδώ τελειώνει το ζήτημα του μεγάλου θορύβου –στην Ελλάδα και μόνο– για την «πρωτοφανή» και «απαράδεκτη» ενέργεια της σύλληψης του Φ. Μπελέρι, τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές, αφήνοντας πίσω του ένα μικρό, σχεδόν ασήμαντο, ερώτημα που κανένας δεν υπέβαλε σε κανέναν από τους πρωταγωνιστές (κανάλια, εφημερίδες, ιστοσελίδες κ.λπ.) του παραπάνω θορύβου. Πώς εξηγείται η απουσία οποιασδήποτε εξηγήσεως από πλευράς τους για την εξαφάνιση του όλου θέματος μετά την 21η Μαΐου; Υποθέτω ότι το ερώτημα δεν τίθεται για δύο λόγους. Πρώτον, διότι είναι «αντεθνικόν», και, δεύτερον, διότι είναι άνευ αξίας εφόσον αφορά το παρελθόν. Δηλαδή την περίοδο πριν από τις εκλογές εκείνης της Κυριακής. «Περσινά ξινά σταφύλια», που θα έλεγε και ο κ. Σκέρτσος.

Οι μουσουλμάνοι ως Τούρκοι ή το αντίστροφο

Η χώρα τώρα πρέπει να κοιτάζει μόνο μπροστά –το τονίζει καθημερινά ο πρωθυπουργός– προς ένα μέλλον καλύτερο για όλους τους Έλληνες. Κάπως πιο πρακτικά δε, προς το άμεσο μέλλον. Δηλαδή προς τις εκλογές της 25ης Ιουνίου. Τώρα που τίθεται ενώπιον τον ψηφοφόρων της δεύτερης κάλπης ένα άλλο, πολύ πιο σοβαρό, «εθνικό θέμα»: Η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, ως όργανο εξυπηρέτησης του μύχιων πόθων της Άγκυρας να αποσπάσει την περιοχή αυτή από την ελληνική επικράτεια. Με εμπροσθοφυλακή –όταν χρειαστεί- τους δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για τους οποίους ο ίδιος ο Μητσοτάκης είχε ειδοποιήσει την Κουμουνδούρου πως είναι «όργανα του Τουρκικού Προξενείου». Και ο ΣΥΡΙΖΑ τον αγνόησε. Αγνόησε της «πληροφορίες της ΚΥΠ». Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Η εφημερίδα Political πάντως, ημιεπίσημο όργανο της «σοβαρής» ΝΔ, ανέλαβε το καθήκον «να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους». ΤΟ DEAL ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της (στις 13/6). Τους είχα προειδοποιήσει, διατείνεται ο πρωθυπουργός σε τηλεοπτική του συνέντευξη που «παίζει» επί ημέρες σε όλα τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, όλες τις ώρες, χωρίς να παλιώνει ποτέ! «Υπήρξαν δύο ενημερώσεις. Μία γενική» (προ μηνών) ... «και μία πιο λεπτομερή (sic) ενημέρωση, μετά τις εκλογές (της 21ης Μαΐου), αλλά πριν από την ανακήρυξη των συνδυασμών για τις επόμενες». [ Όχι λεπτομερέστερη, χωρίς το «πιο», ούτε λεπτομερής, αλλά λεπτομερή, όπως λέμε η λεπτομερή/της λεπτομερής, η επιμελή/της επιμελής, η παλαβή/της παλαβής κοκ.] 

Από το παραπάνω σενάριο, με το οποίο ο Μητσοτάκης δεν «κλίνει απλώς το μάτι», αλλά κουνάει και τα δύο του χέρια προς την κατεύθυνση της μονίμως, εδώ και δεκαετίες, πατριδοκάπηλης ελληνικής ακροδεξιάς –διαχρονικό θεμέλιο και στήριγμα της δεξιάς πολυκατοικίας– δεν θα μπορούσε να λείπει και μία επίθεση στον Νίκο Φίλη! Για τις δηλώσεις του τις σχετικές με τη μουσουλμανική (κατά τα προβλεπόμενα της Συνθήκης της Λωζάννης) μειονότητα και τους εκεί εκλεγμένους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλώσεις οι οποίες όχι μόνον ήταν απολύτως ορθές, αλλά που σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα θα έφερναν σε πολύ δύσκολη θέση όποιον επιχειρούσε να τις αντικρούσει με τον τρόπο που έγινε εδώ, και τελικώς θα τον εξέθεταν ανεπανόρθωτα.

Τη διασκεδαστική πλευρά του θέματος, διασκεδαστική στο πλαίσιο των «σοβαρών εθνικών κινδύνων», που επισείει αυτές τις μέρες ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Ν.Δ., την καλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο ο Αντώνης Τελόπουλος και ο Δημήτρης Ψαρράς («Είσαστε Τούρκοι, αλλά μόνο αν έτσι θέλουμε εμείς» / «Εφ.Συν.», 12/6). Εκεί θα διαβάσετε την ιστορία του ερωτήματος «Τούρκοι ή Μουσουλμάνοι;». Θα δείτε σε ποιες χρονικές περιόδους –και γιατί– η ελληνική Δεξιά επέμενε, και μάλιστα σε υψηλούς τόνους (το 1978, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή) πως η μειονότητα θα έπρεπε επισήμως, εντός και εκτός Ελλάδος, να ονομάζεται «τουρκική και όχι μουσουλμανική».

Το μόνο που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς εδώ, ως επίλογο, είναι το πώς η διασημότητα οδηγεί στο δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Ακόμα και σε περισσότερους του ενός αυτοπροσδιορισμούς! Ο πιο σπουδαίος αθλητής στην ιστορία της άρσης βαρών –γνωστός και ως «Ηρακλής τσέπης», διότι ήταν κοντός– γεννήθηκε σε κάποιο πομάκικο χωριό νοτίως της Ροδόπης, ως Ναΐμ Σουλεϊμάνωφ (και αργότερα Ναούμ Σαλαμάνωφ). Μεγάλο αθλητικό ταλέντο από μικρός, προοριζόταν για την εθνική ομάδα της Βουλγαρίας. Κάποια στιγμή, όμως, τον σταμάτησαν από τις προπονήσεις διότι δήλωνε «Τούρκος» και η Σόφια αναγνώριζε μόνο μουσουλμανική μειονότητα. Όταν λίγο αργότερα, σε αγώνες νέων, διαπίστωσαν ότι θα γινόταν αθλητής διεθνούς κλάσεως, τον ξαναπήραν. Κέρδισε πράγματι δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα και πολλές άλλες διακρίσεις για τη χώρα του, αλλά στη συνέχεια προτίμησε «να την κάνει», κατά το κοινώς λεγόμενο, από τη Βουλγαρία του Ζίφκοφ και να συνεχίσει τους διεθνείς θριάμβους του –τρία Χρυσά Μετάλλια σε διαδοχικές Ολυμπιάδες- ως Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, με τα χρώματα της Τουρκίας. Και πάλι όμως δεν αισθανόταν ευτυχής με τις κατηγορίες πως το πραγματικό του κίνητρο ήταν «τα λεφτά», ούτε μπορούσε, όπως έλεγε σε συμπατριώτες του, να απαρνηθεί τον τόπο που γεννήθηκε. Πέθανε 50 ετών στην Τουρκία ως Σουλεϊμάνογλου, αλλά με τη Βουλγαρία να τον διεκδικεί και μετά θάνατον. Το σπίτι που γεννήθηκε είναι τώρα Μουσείο.

Τον εθνικό του αυτοπροσδιορισμό όμως, θα μπορούσε κάποιος μειονοτικός της Θράκης, για γυρίσουμε στα δικά μας, να τον κερδίσει –κατ’ απονομήν– και λόγω δημοσιότητος με αρνητικό πρόσημο. Πριν από μερικά χρόνια (δεν βρήκα τη σχετική σημείωση στα χαρτιά μου για να είμαι πιο ακριβής) πιάστηκε στην Κομοτηνή και φυλακίστηκε ένας έμπορος ναρκωτικών με μη ελληνικό όνομα. «Συνελήφθη Τούρκος Έμπορος του Θανάτου» έγραφαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες. Και, μεταξύ μας, πολύ καλά έκαναν. Φαντάζεσθε πρωτοσέλιδο με τίτλο «Συνελήφθη στην Κομοτηνή μέλος της εκεί μουσουλμανικής μειονότητας, ο οποίος διακινούσε μεγάλες ποσότητες… κ.λπ.»; Εντελώς ξενέρωτο δεν είναι; 

Γιάνης Γιανουλόπουλος (Ιστορικός, Ομ. Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο)

efsyn.gr