Ο Τσίπρας δεν χρειάζεται συμβουλές, αλλά σκούπα και φαράσι…

Γιώργος Καρελιάς

Πριν από πολλά χρόνια συναντήθηκα με έναν πρωθυπουργό. Κι ενώ προσπαθούσα να βγάλω καμιά είδηση (το μεροκάματο, δηλαδή), εκείνος με αιφνιδίασε λέγοντάς μου: «Εγώ νόμιζα ότι ήρθες για να μου πεις τι να κάνω»! Τον κοίταξα έκπληκτος και στην απορία μου «γιατί το λέτε αυτό;», γέλασε και μου απάντησε: «Οι περισσότεροι συνάδελφοί σου μού δίνουν συμβουλές»!

Θυμήθηκα αυτό το,,, περιστατικό καθώς αυτές τις μέρες ο μεγάλος ηττημένος των εκλογών Αλέξης Τσίπρας δέχεται παντός είδους «συμβουλές» για το τι πρέπει να κάνει: Να παραιτηθεί. Να μείνει. Να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Να τον κρατήσει, αλλά να φέρει τα πάνω κάτω. Να γίνει πιο αριστερός, αφού το άνοιγμα στο Κέντρο δεν πήγε καλά. Να κάνει γρήγορα συνέδριο, γιατί έχει εκλογές (αυτοδιοικητικές) τον Οκτώβριο. Να μην κάνει γρήγορα το συνέδριο, γιατί δεν θα υπάρχει χρόνος για συζήτηση σε βάθος. Μόνο αν πρέπει να τρώει με το δεξί ή με το αριστερό χέρι δεν τον συμβούλεψε (ακόμη…) κανείς.

Λοιπόν, ο Τσίπρας δεν είναι πια ούτε πολύ νέος στην ηλικία ούτε πρωτόβγαλτος στην πολιτική, για να χρειάζεται συμβουλές. Πενηνταρίζει όπου να ‘ναι, είναι 15 χρόνια πολιτικός αρχηγός, έχει δύο εκλογικές νίκες, έγινε πρωθυπουργός, έκανε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει ηττηθεί τρεις φορές. Τα ξέρει όλα και αλίμονο αν δεν είναι σε θέση να σταθμίσει αυτό που πρέπει να κάνει.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, σήμερα συμβουλές ο Τσίπρας. Συμβουλές χρειαζόταν στο διάστημα 2012-2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φούσκωνε και ο ίδιος κάλπαζε προς την πρωθυπουργία. Και τις χρειαζόταν γιατί ήταν εντελώς άπειρος, είχε αυταπάτες και μοιραία κινδύνευε να μην κάνει καλές επιλογές. Οι παλιότεροι και εμπειρότεροι, που ήταν δίπλα του, τότε έπρεπε να τον συμβουλεύουν. Και για να μην θεωρητικολογούμε, τότε έπρεπε να του πουν (σταχυολογούμε απλώς ενδεικτικά):

1. Ότι δεν έπρεπε να βιαστεί να έρθει στην κυβέρνηση (έπρεπε να αφήσει την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να ολοκληρώσει αυτό που είχε αναλάβει), διότι οι συνθήκες θα ήταν ασφυκτικές. Δεν θα μπορούσε να σκίσει τα Μνημόνια, διότι ούτε η Μέρκελ ούτε κανένας άλλος Ευρωπαίος θα έδειχνε κατανόηση σε μια νέα κυβέρνηση.

2. Ότι δεν έπρεπε να κυβερνήσει σφικταγκαλιαζόμενος με τον δεξιό τυχοδιώκτη Πάνο Καμμένο. Και δεν χρειάζεται πια να πούμε το γιατί, είναι ολοκάθαρο. Τότε ο Δ. Βίτσας, ο οποίος σήμερα θέλει τον Τσίπρα επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και άλλον αρχηγό (διαρχία), θα έπρεπε να του πει: «Εγώ δεν γίνομαι υπουργός υπό τον Καμμένο». Αλλά έγινε.

3. Ότι δεν έπρεπε να αναθέσει τη διαχείριση ενός κολοσσιαίου σκανδάλου (Novartis) σε έναν πρώην δεξιό εισαγγελέα, τον οποίο έκανε υπουργό, διότι όλα τα προηγηθέντα σκάνδαλα που ερεύνησε αποδείχτηκε ανίκανος να τα φέρει σε πέρας.

Αλλά και στην περίοδο της αντιπολίτευσης (2019-2023) κάποιοι παλιότεροι και εμπειρότεροι θα έπρεπε να πουν στον Τσίπρα (πάλι ενδεικτικά):

1. Να στείλει επιτέλους, τον Πολάκη να μαζεύει χοχλιούς στην ιδιαίτερη πατρίδα του, διότι με την άθλια συμπεριφορά του συνέβαλε τα μέγιστα στην οικοδόμηση του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, το οποίο ήταν ο βασικός μοχλός της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Βεβαίως για όσα συνέχιζε να κάνει και μετά, ως βουλευτής, αυτός ο ψευτόμαγκας, την αποκλειστική ευθύνη έχει ο Τσίπρας, δεν χρειαζόταν συμβουλές.

2. Να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη επί της πραγματικής πολιτικής και όχι με τα προκατασκευασμένα θεωρητικά σχήματα που είχε στο μυαλό του. Για παράδειγμα, δεν βρέθηκε ούτε ένας να πάρει χαμπάρι ότι μια κυβέρνηση που μοιράζει 50 δισεκατομμύρια δεν τη λες «νεοφιλελεύθερη»;

3. Να διερευνήσει εγκαίρως τις προθέσεις των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης για την απλή αναλογική και την προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε να μην πέσει στον τοίχο των απανωτών «όχι».

Θα πει κανείς ότι όλα αυτά είναι παρελθόν και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να τα σκαλίζουμε. Θα ήταν έτσι, αν στον ΣΥΡΙΖΑ -και προσωπικά ο Τσίπρας- έχουν καταλήξει στο τι από όλα αυτά έφταιξε και ετοιμάζονται να τα θεραπεύσουν. Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται.

Τι θα γίνει, λοιπόν, τους επόμενους μήνες;

Τρία φαίνεται ότι είναι τα πολιτικά επίδικα:

Πρώτον, πότε θα ληφθούν οι όποιες αποφάσεις. Σύμφωνα με την κλασική αριστερή άποψη, δεν χρειάζεται βιασύνη, να υπάρχει άπλετος χρόνος και όλα να γίνουν μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου. Όντως η βιασύνη δεν είναι καλός σύμβουλος. Αλλά δεν θα υπάρχει χειρότερη εικόνα για ένα πολλαπλώς ηττημένο κόμμα από το να βολοδέρνει επί μήνες, ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του, η κυβέρνηση να δρα και η αξιωματική αντιπολίτευση να είναι βυθισμένη στην εσωστρέφειά της.

Δεύτερον, τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη βασική του κατεύθυνση. Θα συνεχίσει το άνοιγμα προς το Κέντρο ή θα στρίψει αριστερά; Ήδη υπάρχει μεγάλος προβληματισμός. Η απάντηση μπορεί να εμπεριέχεται στο τι θέλει να είναι το κόμμα αυτό. Θέλει να είναι κόμμα εξουσίας; Για να (ξανα)γίνει, πρέπει να κάνει αυτό που κάνουν όλα τα κόμματα που νικούν στις εκλογές: να αποσπάσει ψηφοφόρους από το αντίπαλο κόμμα. 

Στη φάση που βρισκόμαστε και με δεδομένο το «άπλωμα» της ΝΔ στο λεγόμενο χώρο του Κέντρου, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να της αποσπάσει ψηφοφόρους κάνοντας «αριστερή στροφή»; Τα κόμματα εξουσίας είναι πολυσυλλεκτικά. Τέτοιο έγινε και ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και χωρίς να το καταλάβει, το 2015 και γι’ αυτό έφτασε και έγινε κυβέρνηση. Αν θέλει να ξαναγίνει καθαρά αριστερό και ριζοσπαστικό κόμμα, το πιθανότερο αποτέλεσμα που θα πετύχει θα είναι να φτάσει σε μονοψήφια ποσοστά. Άλλωστε υπάρχει καθαρό αριστερό κόμμα, το ΚΚΕ.

Τρίτον, τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι προσωποπαγή και δεν εξαρτούν την ύπαρξή τους από ένα πρόσωπο. Με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα υπάρχει μια ιδιομορφία. Είναι το πρόσωπο που από το 4% τον οδήγησε στο 36% και στην κυβέρνηση. Φυσικά το οδήγησε και στο σημερινό 18%. Όλα αυτά πρέπει να ζυγιστούν από τον ίδιο, από τα στελέχη και εντέλει από τους ψηφοφόρους του: ας κληθούν αυτοί να αποφασίσουν.

Αν ο Τσίπρας αποφασίσει να μείνει, δεν χρειάζεται άλλες συμβουλές. Μάλλον σκούπα και φαράσι θα χρειαστεί. Για να μαζέψει τα σκουπίδια, πολιτικά και προσωπικά, που έχουν μαζευτεί εδώ και πολλά χρόνια και κρύβονταν κάτω από τα χαλιά.

Και, εν κατακλείδι, αν θεωρεί ότι ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει, έχει την απόλυτη ευθύνη να παραμερίσει, να ανοίξει το δρόμο της διαδοχής του και να βοηθήσει όποιον εκλεγεί να τα πάει καλύτερα.

Αυτό που καλούνται να κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είναι τόσο δύσκολο όσο αυτό που λέει η ρήση του Ελύτη: «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»…

news247.gr