Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα;...

Φεύγει ο Τσίπρας; Επιλέγει την ιδιώτευση; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Βρίσκεται στη μαχόμενη πολιτική από τα μικράτα του. Μεγάλωσε μέσα στην Αριστερά. Παιδί της ΚΝΕ κι αυτός, με τη διαφορά ότι αυτός δεν ακολούθησε το δρομολόγιο άλλων που κατέληξαν μετά την περιπλάνησή τους σε διάφορα κόμματα στην αγκαλιά της Δεξιάς. Ανέλαβε το κόμμα στα χαμηλά, στα πολύ χαμηλά, μίλησε πρώτος αυτός για τον στόχο της κυβέρνησης προκαλώντας χάχανα στους πολιτικούς αντιπάλους του και ειρωνικά μειδιάματα στους συντρόφους του...

Το πέτυχε όμως. Εφτασε ένα βήμα πριν από την παραίτηση τον Ιούλιο του 2015. Είπε ότι αν δεν υπέγραφε το μνημόνιο και πήγαινε σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές, θα τον αποθέωναν για τρεις μέρες και μετά θα τον κυνηγούσαν οι πάντες γιατί η οικονομία θα κατέρρεε. Συμβιβάστηκε, έζησε τη διάσπαση του κόμματος, μίλησε για τις αυταπάτες με τις οποίες πορεύτηκαν και αυτός και το κόμμα του, κέρδισε ξανά τις εκλογές και εφάρμοσε μια πολιτική με την οποία, όπως διατυμπάνιζε, διαφωνούσε.

Δεν έπεισε, όπως αποδείχτηκε από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Εξοργίστηκε όταν τον κατηγόρησαν ότι προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του. Θύμωσε όταν τον είπαν προδότη επειδή έφερε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Εξεμάνη όταν άκουσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να του λέει ότι πούλησε τη Μακεδονία για να πάρει τις συντάξεις. Ενοχλήθηκε που δεν του αναγνώρισαν ότι έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και ότι άφησε γεμάτα τα ταμεία, τα οποία είχε παραλάβει εντελώς άδεια.

Αντεξε όλα αυτά. Αντεξε και την ήττα του 2019. Δεν άντεξε τη συντριβή της 21ης Μαΐου. Δεν την περίμενε. Και εκείνο το βράδυ φλέρταρε με την αποχώρηση. Πιέστηκε να αλλάξει άποψη. Ομως η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Αυτό που δεν έκανε τον Ιούλιο του 2015, αυτό που δεν έκανε τον Μάιο του 2023, το έκανε χτες.

Κάποιοι το ψυχανεμίζονταν. Κάποιοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ το εύχονταν. Και τώρα τι; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα; Κι αυτός ξέρει και πολλά στελέχη ξέρουν ότι τα περισσότερα μέλη του κόμματος και η πλειονότητα των ψηφοφόρων του αυτόν βλέπουν ως φυσικό ηγέτη της παράταξης. Αυτόν έχουν ως σημείο αναφοράς. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει ότι φυγομαχεί, ότι αφήνει το κόμμα του στο έλεος της εσωκομματικής σύρραξης. Εμπαθής προσέγγιση. Αν έμενε στη θέση του, θα τον εγκαλούσαν για αρχηγισμό. Αν άνοιγε τη διαδικασία εκλογής και έβαζε ξανά υποψηφιότητα, θα μιλούσαν για πλεόνασμα αλαζονείας.

Επειδή παραμένει μαχητής, δεν νομίζω ότι θα πάει σπίτι του. Ούτε όμως θα επιχειρήσει από το παρασκήνιο να ελέγξει την κατάσταση στο κόμμα του. Το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλο. Πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να το κερδίσει, χωρίς τον Τσίπρα στην πρώτη γραμμή. Οι αντίπαλοί του τρίβουν τα χέρια τους. Προβλέπουν τη γρήγορη διολίσθησή του στην πολιτική ανυποληψία. Την επιστροφή του στα γλίσχρα ποσοστά που είχε στην αρχή της διαδρομής του. Η νέα ηγεσία θα έχει δύσκολο έργο. Ο Τσίπρας, αν τον χρειαστεί το κόμμα του και τον καλέσει να βοηθήσει, δεν πρόκειται να αρνηθεί. Πώς και με ποια ιδιότητα; Ποιος ξέρει. Με τα ανθρώπινα δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος.

Τάσος Παππάς

efsyn.gr