Ένα εκατομμύριο φορές καλύτερα...

...να είσαι αυτός που έβριζε ο κάθε Γεωργίου...

«Όξω πούστη κι άσχημε, με τον πάτο σαν γερμανικό κράνος»... Χάχανα από κάτω, χάχανα στα σπίτια, χάχανα παντού. Έβαλα και το είδα ξανά το βίντεο σήμερα. Ήταν, βλέπεις «αυθεντικός» ο Γεωργίου, οπότε είχε δικαίωμα να βγαίνει στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο και να ξερνάει χολή, ομοφοβία και σεξισμό· απ' όσο βλέπω σήμερα ήταν... κάτι σαν «ήρωας» για πολλούς, «σύμβολο» μιας εποχής που πολλοί νοσταλγούν. Τους καταλαβαίνω.

Ήταν πράγματι μια πολύ ωραία εποχή: Ο άκρατος σεξισμός και η ομοφοβία ήταν στην καθημερινότητα, ιδιαίτερα στον παράλληλο αυτόν κόσμο που άνθισε για μεγάλο διάστημα και αποθέωνε ταυτόχρονα τη μπάλα, το κουτσομπολιό, την αντικειμενοποίηση (έως βιζιτοποίηση) της γυναίκας, τις βρισιές, την άγνοια, τον γενικό αισθητικό και νοητικό πάτο.

Ήταν πολύ όμορφη εποχή, ιδιαίτερα αν ήσουν ο Γιώργος Καπουτζίδης και έβλεπες τον Γεωργίου ανενόχλητο να σε κάνει σκουπίδι στην τηλεόραση, ή αν ήσουν γυναίκα και άκουγες οχετούς αντρικής ματσίλας να ξεχύνονται αχαλίνωτοι στα ερτζιανά. Έμπαινες στο ταξί, ας πούμε, και ο οδηγός άκουγε αθλητικό ραδιόφωνο και τα «πουτάνα» και «καριόλα» και «πούστης» έπεφταν κατά ριπάς κι εσύ μαζευόσουν στο πίσω κάθισμα κι αυτός χασκογέλαγε και δεν τολμούσες να πεις και τίποτε, μην σου πω γέλαγες κιόλας, μην σε πάρουν για καμία ξενέρωτη. 

 Ήταν μια πολύ όμορφη εποχή που δεν υπήρχαν τα #metoo και η «πολιτική ορθότητα» και όλες αυτές οι ανοησίες που εφηύραμε αργότερα για να περιορίσουμε αυτούς τους οχετούς. Ήταν μια εποχή που αρκούσε να είσαι άντρας, να έχεις πρόσβαση στα ΜΜΕ και να ασχολείσαι με το ένα τόπι ή το άλλο για να μπορείς να λες και να κάνεις περίπου ό,τι ήθελες. 

Γενιές αντρών μεγάλωσαν με τον κάθε Γεωργίου, συνομήλικοί μου άντρες, που σήμερα του δίνουν άλλοθι, επειδή «ήταν μια άλλη εποχή» και ήταν «αυθεντικός». Αυτή η «άλλη εποχή» ήταν προχθές στο μεταξύ, μαζί μεγαλώσαμε όλοι, οι μισοί με τους οχετούς και οι άλλοι μισοί ν' αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να είναι όλο αυτό νορμάλ.

Και βλέπω σήμερα κλάμα και διθυράμβους για τον Γεωργίου -όχι ως άτομο, αλλά κυρίως ως περσόνα των ΜΜΕ- και σκέφτομαι ότι τσάμπα ελπίζουμε ότι αυτές οι γενιές μπορούν να εμπεδώσουν τις αλλαγές που χρειάζονται. Δεν είναι δυνατόν να γέλαγες με όλο αυτό και τώρα να το δικαιολογείς, και ταυτόχρονα να λες ότι «άλλαξες». Δεν άλλαξες. Απλώς αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς. Ωραία. Να αναγκαστείς. Κάτι είναι κι αυτό.

Ναι, ήταν «σύμβολο» κάποιας εποχής όλοι οι Γεωργίου, εποχής που ευτυχώς παρήλθε και θα φροντίσουμε να παρέλθει ανεπιστρεπτί και τα δικά μας παιδιά δεν θα μεγαλώσουν πιστεύοντας ότι όλα αυτά είναι «μαγκιά». Ένα εκατομμύριο φορές καλύτερα να είσαι αυτός που έβριζε ο κάθε Γεωργίου, παρά αυτός που γέλαγε μαζί του και τον θαύμαζε...

Από το Facebook της Μαρίας Δεδούση