Oλόκληρα χωριά της Βόρειας Ελλάδας, ιδίως της Κεντρικής Μακεδονίας, περιοχές ακόμη και της Θεσσαλονίκης έχουν μετατραπεί σε… μοναστήρια! Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν σηκώνει αμφιβολία για τη διείσδυση του κόμματος «Νίκη» που έγινε σαν «νερό κάτω από τα πλακάκια», ενός κόμματος με «θεολογικό» λόγο, το οποίο έδρασε μέσα από τις εκκλησίες, με τη φανερή ή κρυφή υποστήριξη μητροπολιτών. Αν η εκκίνηση έγινε από Πιερία, Δράμα, Θεσσαλονίκη, με την υπαρκτή ή όχι οικονομική ενίσχυση παραγόντων, η διασπορά του μηνύματος σε ολόκληρη τη χώρα ήταν ανακλαστική.
Σε συνδυασμό με την απήχηση του φασιστικού μορφώματος «Σπαρτιάτες» και του ακροδεξιού συμπιλήματος της «Ελληνικής Λύσης», η εικόνα στην περιφέρεια Κ. Μακεδονίας αλλά και γενικότερα στη βόρεια Ελλάδα είναι αφενός αποκαρδιωτική, αφετέρου χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης και αντιμετώπισης.
Η Συμφωνία των Πρεσπών
Είναι προφανές ότι αυτά δεν συνέβησαν μέσα σε μια νύχτα ούτε στη διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου. Οσοι είχαν υποτιμήσει το αποτύπωμα που είχε αφήσει η Συμφωνία των Πρεσπών, όσοι περιγελούσαν την κλοουνίστικη τηλεοπτική εκδοχή φασιστικών, «εθνικιστικών» και «χριστιανικών» στάσεων και συμπεριφορών, όσοι δεν έβλεπαν το αδιέξοδο και τον θυμό που υπέβοσκε μουλωχτά στα χωριά -αλλά με ιδιαιτέρως αμείωτη ένταση-, όσοι προβάλαν τις επιθυμίες τους ως δήθεν αντανάκλαση της πραγματικότητας στον καθρέφτη, διαψεύστηκαν οικτρά.
Η εγκατάλειψη αυτού του κόσμου, η επιμελής περιφρόνηση της επικοινωνίας, η αφ’ υψηλού αντιμετώπισή τους, το μείγμα πολιτικού ναρκισσισμού του στιλ «εμείς σας λέμε τις αλήθειες και εσείς οφείλετε να τις ασπαστείτε γιατί έχουμε δίκιο», η αναμονή ότι θα προσέλθουν αυτοβούλως και γονυκλινείς στις αειφόρες αλήθειες, αυτή η παθητική αντίληψη που αδιαφορούσε για τα καθημερινά ζόρια και πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια της πολιτικής τεμπελιάς, στραπατσαρίστηκε τόσο οδυνηρά. Για να το πούμε απλά, το «αντίδωρο» στις εκκλησιές κέρδισε, γιατί βασίστηκε στην προσωπική επαφή.
Ταυτοχρόνως, το σύστημα «πόρτα πόρτα» που θα αντιπάλευε την τηλεοπτική επέλαση του μητσοτακισμού δεν έγινε ποτέ πράξη και οι λίγοι/ες που το επιχείρησαν αντιμετωπίστηκαν με ευγένεια μεν αλλά και με μια δόση χαιρεκακίας, «Τώρα μας θυμηθήκατε ε; Τόσον καιρό τρέχατε μόνο στα κανάλια».
Χωριά στα οποία οι γέροντες και οι γερόντισσες είναι η σιωπηλή, ταπεινωμένη από τη μοναξιά πλειοψηφία, που ψάχνουν άνθρωπο να μιλήσουν, που μισούν το σύστημα και βρίσκουν παρηγοριά στα επαρχιακά μικροκάναλα, παραγγέλλοντας δημοτικά τραγούδια σε ορχήστρες, ακούοντας το κήρυγμα κάποιων που φορούν τον καλογερίστικο μανδύα ή ρητορεύουν «πατριωτικά» για πάλαι ποτέ «μεγαλεία», αυτές οι ψευδαισθήσεις ήταν η μόνη τους παρηγοριά.
Θεοκρατικός πολιτικός παγανισμός
Το κλίμα αυτό πέρασε και στα αστικά κέντρα. Στις πολυκατοικίες των πόλεων βλέπει κανείς αυτά τα «μικρά επαρχιακά χωριά» σε μια οριζόντια κοινωνική και ηλικιακή διαστρωμάτωση, από τα καλοστεκούμενα μικροαστικά διαμερίσματα της Καλαμαριάς μέχρι τις λαϊκές εκδοχές τους στις δυτικές συνοικίες. Οι λερές ελληνικές σημαίες σε μπαλκόνια σπιτιών με διαρκώς κατεβασμένα στόρια είναι σηματωροί. Πολλοί υποδύονταν ότι δεν τις έβλεπαν.
Βεβαίως, όλη αυτή την κοινωνική τύρφη την πότισε ο μητσοτακισμός, γιατί πίστευε ότι θα την τιθασεύσει, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο από μια δεξιά γεροντική εξτραβαγκάντσα. Εξάλλου, ο στόχος ήταν να αντικατασταθεί ο κινηματισμός της Αριστεράς από έναν έστω θεοκρατικό πολιτικό παγανισμό, που δεν θα απομακρυνόταν από τις πατροπαράδοτες δεξιές πηγές. Η Αριστερά στο σύνολό της, όμως, έμεινε απαθής ή απλώς έκπληκτη.
Ολοι αυτοί που ψήφισαν αυτά τα κόμματα, αντί για αγώνα, προτίμησαν μια καλογερίστικη «ευλογία», αντί για λύσεις οι άνθρωποι αυτοί ενδύθηκαν την παρηγοριά που αναζητά κανείς όταν προσέρχεται σε μνημόσυνο αγαπημένων του ανθρώπων. Και μας κέρασαν κόλλυβα…
Απόστολος Λυκεσάς
H Eφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου