Το μέλλον θέλει τόλμη...

Ενας κύκλος έκλεισε και, ναι, ένας νέος ανοίγει. Με στοιχήματα και προκλήσεις. Με κάστανα που πάλι καίνε. Με Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες και θυμωμένους Ποσειδώνες να... περιμένουν. Με ποσοστά μειωμένα και ηθικό ψαλιδισμένο. Δύσκολες, θα πει κανείς, συνθήκες για να σηκωθεί κάποιος ή κάποια και να φωνάξει παρών. Δεν λέω, δύσκολα όλα και ρευστά. Μα για τα δύσκολα είμαστε. Για τις στιγμές που η τόλμη υπερτερεί του φόβου και της απογοήτευσης. Γιατί το μέλλον για να υπάρξει θέλει τόλμη. Κι ας μοιάζει η τόλμη αποκοτιά. Όπως τότε που ένας πιτσιρικάς, κόντρα σε όλους και σε όλα, είχε το θάρρος να μπει μπροστά και να τραβήξει μαζί του έναν μικρόκοσμο που στην πορεία και στο μεγάλο του ταξίδι ήρθε κι έγινε κύμα.

Και τώρα που το κύμα καταλάγιασε, ήρθε η ώρα που τα πανιά θα πρέπει πάλι να φουσκώσουν. Με ελπίδα, αλλά κυρίως με τόλμη. Γιατί το ταξίδι αυτό δεν είναι για λιπόψυχους, δεν είναι για ευθυνόφοβους, δεν είναι για όσους φοβούνται την αναμέτρηση με την Ιστορία. Γιατί, όπως είδαμε, την Ιστορία τη γράφουν όσοι και όσες τολμούν. Και ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πιο φωτεινό παράδειγμα. Αν όχι για τις επιτυχίες του, που πολλοί μπορεί να αμφισβητούν, αλλά για την τόλμη του να βγει μπροστά σε όσες μάχες κλήθηκε να δώσει. Ακόμα και στις χαμένες. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερή του νίκη. Γιατί ήταν ένας πολιτικός που δεν φοβήθηκε να χάσει. Ας γίνει, λοιπόν, το παράδειγμά του οδηγός για το αύριο και για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. όχι στη λογική της αναζήτησης ενός Τσίπρα στη θέση του Τσίπρα, αλλά για μια επόμενη ημέρα με μια ακόμη πιο τολμηρή Αριστερά στο προσκήνιο...

Πέτρος Κατσάκος

Η ΑΥΓΗ