Φτάνει πια με τα κροκοδείλια δάκρυα για την αποκαλούμενη «τραγωδία» της Πύλου. Φτάνει με τις καταγγελίες των αδίστακτων διακινητών στην... ασυδοσία των οποίων χρεώνονται οι χιλιάδες πνιγμένοι της Μεσογείου.
Ποιος άραγε θα επέλεγε να διασχίσει τη Μεσόγειο σε ένα υπερφορτωμένο σαπιοκάραβο, αν είχε άλλη επιλογή; Ποιος θα έπαιρνε τέτοιο ρίσκο για τον ίδιο και τα παιδιά του, αν δεν είχε να «διαλέξει» παρά μόνο ανάμεσα στην κόλαση της Λιβύης με τα σκλαβοπάζαρά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης από την μια, και σε έναν διάπλου που μπορεί να του κοστίσει την ζωή από την άλλη; Ποιος Σύριος θα προτιμούσε να διασχίσει βουνά, θάλασσες και λαγκάδια για να περάσει από την Λιβύη στην Ιταλία, με ότι θανάσιμους κινδύνους συνεπάγεται μια τέτοια διαδρομή, αν είχε την δυνατότητα να ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα περνώντας από την Τουρκία; Επιτέλους, ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτό που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως τραγωδία δεν είναι παρά ένα έγκλημα και μάλιστα προδιαγεγραμμένο σύμφωνα με μια προμελετημένη πολιτική. Αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής της θωράκισης της Ευρώπης από τους μετανάστες και της στρατηγικής «αποτροπής δια του πνιγμού» που αυτή συνεπάγεται.
Οι ελληνικές αρχές είχαν ενημερωθεί εγκαίρως για τον κίνδυνο που διέτρεχε το σκάφος τόσο από τις αρμόδιες ιταλικές όσο από το Alarm Phone. Δεν μπορούσαν, υποτίθεται να παρέμβουν γιατί το πλήρωμα, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, δεν ζήτησε την συνδρομή τους. Έβλεπαν λοιπόν ένα αλιευτικό κατάφορτο με εκατοντάδες ανθρώπους να δυσκολεύεται να συνεχίσει την πορεία του και περίμεναν να τους δοθεί άδεια παρέμβασης. Από ποιόν άραγε; Από τον καπετάνιο μήπως που είχε ήδη από τις 5.20μμ το απόγευμα της Τρίτης εγκαταλείψει το πλοίο; Αλλά ακόμα κι αν κάποιοι απελπισμένοι πάνω στο πλοίο αρνήθηκαν όντως την βοήθεια του ελληνικού λιμενικού, αυτό δεν είχε άραγε την υποχρέωση να σταματήσει ένα ακραία υπερφορτωμένο σκάφος και να το οδηγήσει σε ασφαλές λιμάνι; Πόσο μάλλον που όταν βυθίστηκε πολλές ώρες αργότερα, το αλιευτικό ήταν ακόμα σε διεθνή ύδατα που εμπίπτουν στην δικαιοδοσία διάσωσης των ελληνικών αρχών. Ήταν ή δεν ήταν υποχρεωμένοι να οργανώσουν ευθύς εξ αρχής επιχείρηση διάσωσης;
Και πώς εξηγείται το ότι οι διασωθέντες περισυλέχτηκαν από διερχόμενη πολυτελή θαλαμηγό και όχι από το λιμενικό; Μήπως οι καθυστερήσεις της επιχείρησης διάσωσης εντάσσονται στην τακτική αποτροπής με όποιο κόστος; Προφανής στόχος, να γίνει σαφές σε όσους σκοπεύουν να αποτολμήσουν το πέρασμα, πως αν κινδυνεύσουν, όχι μόνο οι λιμενικές αρχές δεν θα σπεύσουν να τους σώσουν, αλλά θα αφεθούν πρώτα να ναυαγήσουν και μετά όποιος σωθεί σώθηκε σε επιχείρηση που θα οργανωθεί κατόπιν εορτής. Κάτι αντίστοιχο δεν είχε συμβεί στα ναυάγια της 26ης Φεβρουαρίου στην Καλαβρία και της 11 Μαρτίου ανοικτά της Λιβύης, όπου η χωρίς προφανή λόγο πολύωρη καθυστέρηση των ιταλικών επιχειρήσεων διάσωσης κόστισαν τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους; Παράλληλα, οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο τομέα της διάσωσης και οι εθελοντές διασώστες εμποδίζονται με κάθε τρόπο να φέρουν σε πέρας το έργο τους, στοχοποιούνται και γίνονται αντικείμενο ποικίλων διώξεων κινδυνεύοντας να εκτίσουν μακροχρόνιες ποινές ως διακινητές, κατάσκοποι ή και μέλη εγκληματικών δικτύων!
Όπως εύστοχα παρατηρεί το Alarm Phone, το δεύτερο ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι ελληνικές αρχές είναι γιατί φοβούνται τόσο οι μετανάστες να πέσουν στα χέρια αυτών που λειτουργούν ως «ασπίδα της Ευρώπης»; Μήπως επειδή τρέμουν τις πασίγνωστες πλέον εγκληματικές πρακτικές του ελληνικού λιμενικού; Μόλις τρεις εβδομάδες νωρίτερα επαναπροωθήθηκαν με 4 σχεδίες διάσωσης σε τουρκικά χωρικά ύδατα 96 επιβάτες σκάφους που κινδύνευε ανοιχτά της Μεθώνης, (βλ. την σχετική ανάρτηση της Aegean Boat Report).
Και εδώ τίθεται το ερώτημα, εμείς ως κοινωνία πως αντιδρούμε; Είναι δυνατόν να παρακολουθούμε, χύνοντας πότε-πότε και κανένα δάκρυ, τον ακήρυχτο αλλά συστηματικό πόλεμο ενάντια στους μετανάστες που διαδραματίζεται στα σύνορα της Ευρώπης ή ακόμα και στον ευρύτερο περίγυρο της; Δεν γινόμαστε έτσι συνυπεύθυνοι/ες για αυτό και για άλλα ανάλογα εγκλήματα;
Αν θέλουμε το «οι ζωές μας μετράνε» να αποκτήσει πραγματικό νόημα, είναι αδιανόητο να συναινούμε στην εκπτωτική λογιστική που επιφυλάσσεται στην αξία της ζωής των άλλων. Για να έχουν όντως αξία οι δικές μας ζωές, πρέπει να μετράνε οι ζωές όλων. Και από αυτό το όλο δεν μπορούν να εξαιρούνται οι ζωές των κατατρεγμένων που είχαν την δυστυχία να γεννηθούν σε λάθος χώρα. Γιατί, αν επικρατήσει μια λογική που σταθμίζει ποιες ζωές μετράνε και ποιες όχι, τότε κάποια στιγμή και η δική μας η ζωή μπορεί να πέσει κάτω από την ίσαλο γραμμή του αξιοβίωτου.
Τέλος, αγαπητοί φίλοι του Σύριζα, για να μην ναυαγήσει, όπως λέτε στην ανακοίνωση σας, η ανθρωπιά απαιτείται ένα έστω και ελεγχόμενο άνοιγμα συνόρων χωρίς φράχτες. Αλλιώς, οι όποιες επικλήσεις για ανθρωπιά παραμένουν ευχολόγια χωρίς κανένα αντίκρισμα. Στο πρώτο πεντάμηνο του 2023, οι καταμετρημένοι νεκροί και αγνοούμενοι της Μεσογείου είναι ήδη 1166. Αν προσθέσουμε σε αυτούς και τους νεκρούς και τους αγνοούμενους του ναυαγίου της Πύλου, ξεπερνάμε τους 1600 που βρήκαν φρικτό θάνατο προσπαθώντας να φτάσουν στην κοιτίδα του πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την Ευρώπη.
Οι Σύριοι, οι Αφγανοί, οι Παλαιστίνιοι και οι Πακιστανοί που πνίγηκαν στην Πύλο δεν θα είχαν ποτέ διανοηθεί να ακολουθήσουν μια τόσο ριψοκίνδυνη διαδρομή αν είχαν την δυνατότητα να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. Ο φράχτης και οι συστηματικές επαναπροωθήσεις δεν τους επιτρέπουν να το κάνουν. Όμως, αντιτείνουν κάποιοι, μπορεί άραγε να υποδεχτεί η Ευρώπη όλο αυτόν τον κόσμο; Δεν κινδυνεύει να χαθεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο ή τέλος πάντων ό, τι έχει απομείνει από αυτό; .Για να δούμε λοιπόν τι συνέβη, όταν η Ευρώπη υποδέχτηκε με ανθρώπινους όρους περισσότερο από 4.000.000 πρόσφυγες. Γιατί τόσοι και περισσότεροι ήταν οι Ουκρανοί που έγιναν μέσα σε κάτι παραπάνω από ένα χρόνο δεκτοί με αξιοπρέπεια, όπως θα έπρεπε δηλαδή να γίνονται πάντα δεκτοί οι πρόσφυγες. Κατακρημνίσθηκαν μήπως οι μισθοί, εκτοξεύτηκε η ανεργία, άδειασαν τα ταμεία, κατέρρευσαν οι κοινωνικές υπηρεσίες με την μαζική έλευση τόσων προσφύγων; Μάλλον δεν πήραμε ούτε καν είδηση πως ήρθαν.
Οι φράχτες, όμως προορίζονται για τους άλλους, για αυτούς που δεν έχουν την τύχη να είναι ξανθοί με γαλανά μάτια. Και είναι γνωστό πως το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα που έχει η θωράκιση των συνόρων δεν είναι να αναχαιτίσει την μετανάστευση, αλλά να εξωθήσει τους μετακινούμενους πληθυσμούς να προσφύφουν σε ακόμα πιο επικίνδυνες και συχνά θανατηφόρες διαδρομές. Εν ολίγοις, οι φράχτες ασκούν την δολοφονική τους επενέργεια όχι μόνο στο σύνορο που επιχειρούν να καταστήσουν στεγανό, αλλά ακόμα και σε χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση από το σημείο όπου εγείρονται. Σε τούτη την γεωγραφία της αποτροπής και του τρόμου, ο φράχτης του Έβρου βρίσκεται σε μια παράδοξη αλλά ουσιαστική εγγύτητα με το υγρό τάφο της Πύλου. Ας αποφασίσουμε λοιπόν επί τέλους : ή φράχτη στον Έβρο ή ανθρωπιά. Και τα δύο δεν γίνεται...
Βίκη Σκούμπη
H Eφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου