Ο Κεμάλ να κοιτάει τα μούτρα του...

Αυτό πάλι! Ολο για έναν Κεμάλ ακούω αυτές τις μέρες. Και δώσ’ του καληνύχτες στον Κεμάλ και ξανά-μανά «καληνύχτα Κεμάλ»... Ασε τα πρωινά: «Καλημέρα Ηλιε καλημέρα!» τραγουδάνε – τι φάση; Κάθε νύχτα να καληνυχτίζουν έναν Κεμάλ και κάθε πρωί να καλημερίζουν έναν πράσινο Ηλιο;

Τόσο μπερδεύτηκα, που... κάποια στιγμή, τυχαία –πώς μου ξέφυγε κι εμένα!– καλημέρισα τον Κεμάλ. Τι ήταν να το πάθω αυτό; Αμέσως μούλωξα, ζήτησα συγχώρεση απ’ το Σύμπαν και πήρα κατευθείαν τηλέφωνο εξομολόγο – ως plan B!

Ελα όμως που από την 21η Μαΐου έχουν κλείσει οι εκκλησίες όλα τα ραντεβού για εξομολογήσεις. Χιλιάδες κόσμος, σου λέει, τρέχει στους παπάδες να ξομολογηθεί – ποιος ξέρει γιατί; Εμένα πάντως δεν περνάει τίποτα απ’ το 40% του μυαλού μου. Ισως γιατί είδα ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια μου το πώς γιόρτασε ο λαός, την Κυριακή το βράδυ, το ποσοστό που έδωσε στη Ν.Δ.

Μέχρι το πρωί τραγουδάγανε στους δρόμους: οι μισοί τον ύμνο της Ν.Δ., «Ο ουρανός θα ’ναι γαλάζιος και πάλι / απ’ το βοριά ώς το πιο νότιο ακρογιάλι», και οι άλλοι μισοί του Σαββόπουλου το «η πλατεία ήταν γεμάτη». Χαμούλης, σου λέει! Mέχρι το πρωί το πανηγύρι! (...Οχι;)

Αφού απέτυχα να κλείσω ραντεβού με τον παπά, πήρα τον ψυχολόγο μου: «Καλημέρισα τον Κεμάλ, Γιάννη!» είπα έντρομη. «Τι μου συμβαίνει; Τι λάθος πάει με μένα; Τι έχω πάθει, πες μου!». Από την άλλη άκρη της γραμμής άρχισα ν’ακούω πάλι τραγούδια – Λουκιανό: «Τα ’φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα / Που τα ’χε με το Δήμο τον τρελό...». Τώρα, γιατί ο ψυχολόγος μου τραγουδούσε το «Πού βαδίζουμε, κύριοι» του Κηλαηδόνη, μήτε και κατάλαβα ποτέ.

Επόμενος στη λίστα της απαρηγοροσύνης μου (μετά το Σύμπαν, τον παπά και τον ψυχολόγο που τελικά δεν!) ήταν η μάνα μου. Αλλά η μάνα μου ήταν ήδη στα τηλέφωνα με κάτι εταιρείες... αυτές, που αν έχεις αφήσει μία ώρα απλήρωτη τη δόση του δανείου σου, η οποία έχει τριπλασιαστεί επί κυβέρνησης Μητσοτάρχα, σε παίρνουν ξανά και ξανά;

Ε, με δαύτους μίλαγε και δεν μπορούσα να πιάσω γραμμή. Τώρα όμως την πήραν, λέει, να της δώσουν συγχαρίκια που ψήφισε Ν.Δ. (δεν τους βγαίνουν οι ψηφοφόροι μάλλον κι ευχαριστούν κι άσχετους τώρα) κι έτσι δεν θα χάσουν τη δουλειά τους και θα συνεχίσουν να την ενοχλούν με την ησυχία τους. Τραγούδαγαν κι αυτοί το «Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα!» και μετά έσκαγαν στα γέλια... Αλλόκοτα πράγματα.

Δίχως να μπορώ να βρω κανέναν να μιλήσω για το πρόβλημά μου, μόνη λύση ήταν το απονενοημένο: άνοιξα τηλεόραση!

Ναι, ώς εκεί έφτασα... Ψέματα – έπεσα ακόμα πιο χαμηλά: πέτυχα Μητσοτάρχα κι έκατσα να τον ακούσω – κουρέλι η δικιά σου. Τι να κάνω όμως; Ημουν απαρηγόρητη με το λάθος μου: όχι μόνο δεν καληνύχτιζα αυτόν τον Κεμάλ, αλλά δεν έβλεπα και κανέναν πράσινο Ηλιο ν’ ανατέλλει – όλο λάθος!

Πάνω, λοιπόν, που έπνιγα τον καημό μου ακούγοντας τον Μητσοτάρχα να λέει πως θα παραμείνει ταπεινός (μου βγήκε ο καφές απ’ τη μύτη σε αυτό το «παραμείνει»), αλλά δεν θα πάει σε ντιμπέιτ με τον Τσίπρα, όπως είχε δεσμευτεί, γιατί είναι νικητής (δεν συζητούν οι νικητές – μόνο διατάσσουν), χτυπάει το τηλέφωνο! «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες»... πάλι τραγούδι!

Μα, ποιος;

...Ο Κεμάλ να κοιτάει τα μούτρα του, ο «λαός» τα δικά του (που δεν έχει λεφτά για μασέλα, αλλά πήγε και ψήφισε αυτούς που τρώνε με δέκα τέτοιες) και οι σταλεγάκηδες· κάπου μπάστα. Οσο για μας... Εμείς εκεί. Εκεί, στα λόγια του μπαρμπα-Χρυσόστομου, που σαν τον ρώτησαν κάποτε γιατί, αφού πήγε στο αλβανικό μέτωπο, βγήκε στην Αντίσταση, πήρε πάλι τα όπλα κι ανέβηκε στο βουνό, εκείνος απάντησε: «Τι άλλο να ’κανα;».

Αυτό το «τι άλλο να ’κανα» – αυτό είναι η απάντηση. Σε όλους τους παραπάνω. Σε κάθε «καληνύχτα». Ακόμα κι αν δεν φαίνεται να υπάρχει καν «καλημέρα». Ακόμα και τότε. Ειδικά τότε.

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr