Σε τι διαφέρει η «παντοδυναμία» από την «αυτοδυναμία»;...

Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Μέχρι χθες είχαμε τις ομοβροντίες από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με στόχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ΝΔ... Όλα τα πυρά και από τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης στόχευαν εκεί. Και μάλιστα συναγωνίζονταν μεταξύ τους, για το ποιος αποδομεί καλύτερα την πολιτική Μητσοτάκη, ποιος θα δώσει περισσότερα στον λαό και ποιος ήταν ο καλύτερος χορηγός της ΝΔ! Ως γνωστόν για τον ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ ήταν ο «Χρυσός χορηγός του Μητσοτάκη» (εφημερίδα Αυγή), αντίστοιχα για το ΠΑΣΟΚ «Μέγας χορηγός του Μητσοτάκη» ήταν ο Τσίπρας (Νίκος Ανδρουλάκης)!

Κάπως έτσι κύλησε η εκλογική αναμέτρηση, μέχρι την ώρα που έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα της κάλπης, οπότε σιωπηλώς, διαπίστωσαν πως αμφότεροι αποδείχθηκαν μεγάλοι χορηγοί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, το πιο λογικό σενάριο θα ήταν η ελάχιστη συνεννόηση των δύο, ενώπιον του κοινού «εχθρού». Και αυτό γιατί ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα με τα ποσοστά που συγκέντρωσαν στις εκλογές, μπορούν να διεκδικήσουν κάτι πέραν της αξιοπρεπούς παρουσίας, με περιορισμένες δυνάμεις ως αντιπολίτευση.

Ως θιασώτες της απλής και άδολης αναλογικής και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, θα περίμενε κανείς να έχουν ήδη ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας. Αφού δεν κατάφεραν να φτιάξουν κυβέρνηση μαζί, ας φτιάξουν τουλάχιστον αντιπολίτευση. Είναι και αυτό στο πνεύμα της απλής αναλογικής. Άλλωστε ο στόχος για τις εκλογές του Ιουνίου όπως διατείνονται αμφότεροι, είναι κοινός. Να περιορίσουν την παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό προβάλουν ως κύριο επιχείρημα για να διεκδικήσουν την ψήφο των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.

Τι εστί παντοδυναμία; Το 40,7% της ΝΔ, που αν το επαναλάβει και στην ισχυρή πιθανότητα να προκύψει επτακομματική βουλή, αντιστοιχεί σε περίπου 160 έδρες. Δύο παραπάνω από ότι είχε στις προηγούμενες εκλογές η ΝΔ.

Αλλά το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιούν και τα δύο κόμματα, συγκρούεται με τη λογική. Τι διαφορά μπορεί να έχει στα περιθώρια άσκησης πολιτικής ένα κόμμα με 155 έδρες στη βουλή, από ένα κόμμα με 160 έδρες, όπως στην περίπτωσή μας; Καμία!  Είτε 158, είτε 160 είτε 165 βουλευτές για το (κάθε) κυβερνητικό κόμμα είναι το ίδιο. Και αυτός είναι και ο λόγος που το «παντοδυναμία» έτσι όπως ενέσκηψε στο προσκήνιο εσχάτως,  μοιάζει με εφεύρημα των δύο. Ο δόκιμος όρος που ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες είναι «αυτοδυναμία».

Άλλωστε δεν θυμάμαι καμία αντιπολίτευση να σήκωσε παντιέρα για να περιοριστεί η «παντοδυναμία» του ΓΑΠ το 2009 (44%-160 έδρες), του Κώστα Καραμανλή το 2004 (45,5%-165 έδρες), του Κώστα Σημίτη το 2000 (43%- 162 έδρες) ή του Ανδρέα Παπανδρέου του 1993 (46%- 170 έδρες) για να θυμηθούμε κάποια παραδείγματα από το παρελθόν. Είναι μια συνθήκη που αποτελεί διαχρονικά  παράδοση στην Ελλάδα, με εξαίρεση την εποχή της κρίσης, που τα όλα δεδομένα είχαν ανατραπεί.

Αυτό που δεν υπάρχει στην παράδοση, είναι η χαώδης απόσταση του δεύτερου κόμματος από το πρώτο και η παρουσία ενός τρίτου πόλου που επιχειρεί να μπει σφήνα μεταξύ των δύο. Αυτό ναι, είναι κάτι καινούργιο. Ετοιμαστείτε ως εκ τούτου για μια εκ του συστάδην αναμέτρηση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Μην ξεχνάτε πως μεταξύ τους υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί από το παρελθόν. Το ΠΑΣΟΚ έδωσε πνοή στον ΣΥΡΙΖΑ και τον ανέδειξε πρωταγωνιστή, με την μαζική μετακόμιση των ψηφοφόρων του μετά από τα οικονομικά σκάνδαλα και τη συνολική απόρριψή του στις εκλογές του 2015, όπου έφτασε να είναι ήταν έβδομο(!) κόμμα με 4,7%.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διεκδικεί και να ελπίζει στον επαναπατρισμό τους, όμως οι εκλογές του Μαΐου δεν το έδειξαν να συμβαίνει. Μόλις μία από τις 3,3 επιπλέον μονάδες του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με το 2019 προήλθε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή αλλιώς λιγότεροι από ένας στους δέκα ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ήταν πρώην ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ...

Τάκης Σπηλιόπουλος 

H Nαυτεμπορικήα