Ποιος φοβάται τον Αλ. Τσίπρα;...

 
Αντα Ψαρρά

 Τελικά δεν ξεκαθαρίζει το ενωμένο δημοσιογραφικό «εμιράτο» τι ακριβώς ζητάει από την Αριστερά και ειδικότερα τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Να κάνουν πολύωρες συζητήσεις και τοποθετήσεις για τις αιτίες της ήττας ή να μην κάνουν; Να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας αυτοκριτική ή να μην κάνει;

Αν... κρίνουμε από τα χθεσινά πρωτοσέλιδα, όλη η ομιλία, η γενναία -σημείο προς σημείο- αυτοκριτική, το καλό κλίμα και τα θερμά παρατεταμένα χειροκροτήματα ήταν οράματα που είδαν μόνο όσοι βρέθηκαν στην αίθουσα, παρά το γεγονός ότι ανάμεσά τους ήταν και δημοσιογράφοι των ομίλων τους. Θα παραπλανήθηκαν κι αυτοί, μάλλον, και άκουγαν… φωνές.

Η ατυχέστατη παρέμβαση του Νίκου Βούτση, παρά την ειλημμένη (καλώς ή κακώς) απόφαση του Εκτελεστικού Γραφείου να μιλήσει μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, έγινε συμπτωματικά το νέο ταυτόσημο σλόγκαν του «εμιράτου». Δικαίως σε έναν βαθμό, μια και πραγματικά όχι μόνο για όσους κατέχουν τα πόστα στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο αλλά για κάθε δημοσιογράφο ήταν είδηση η παρέμβαση Βούτση.

Για όλους αυτούς, βέβαια, είδηση δεν ήταν η πρωτοφανής για πρόεδρο κόμματος αυτοκριτική και μάλιστα με αναλυτική αναφορά στα βασικά λάθη του, όπως η επιμονή στη στρατηγική των συμμαχιών και της απλής αναλογικής, όταν φάνηκε εξαρχής ότι τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αρνούνται κατηγορηματικά κάθε παρόμοια συζήτηση και σκέψη και κυρίως όταν το μήνυμα Μητσοτάκη περί σταθερότητας κυριάρχησε στην κρίση των πολιτών.

Είδηση δεν ήταν οι εκτενείς αναφορές Τσίπρα στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διαδώσει το πρόγραμμά του με ενιαίο τρόπο ώστε να μπορέσουν οι πολίτες να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τις διαφορές. Και αυτό μετρήθηκε από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στα μεγάλα και πρωτίστως προσωπικά δικά του λάθη της προεκλογικής εκστρατείας.

Είδηση δεν ήταν το πρωτοφανές μετά από μια τέτοια ήττα χειροκρότημα στήριξης στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και στο κόμμα που τώρα θα δώσει μια τόσο δύσκολη μάχη. Είδηση δεν ήταν, φυσικά, για όλους αυτούς ούτε το αντικειμενικό γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση το ισχυρό μιντιακό σύστημα είναι τόσο ενιαίο και τόσο στρατευμένο εδώ και τουλάχιστον μια επταετία (προ και μετά λίστας Πέτσα) κατά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ατυχής επιλογή

Δυστυχώς, η ατυχής επιλογή της σύγκλησης Κ.Ε. και όχι η εξαρχής καθαρή επιλογή (εφόσον οι όποιες αλλαγές έπρεπε να γίνουν άμεσα και εν κινήσει) να κληθούν απλά τα στελέχη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ να πλαισιώσουν με την παρουσία τους την -σε τόσο επώδυνο κλίμα- πρώτη τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα έγινε η «καλοδεχούμενη» αφορμή για τα χθεσινά πρωτοσέλιδα και τα κάθε λογής αγοραία δημοσιεύματα τύπου Νεφέλη Μεγκ να «διαμαρτυρηθούν» διότι δεν δόθηκε ο λόγος στα στελέχη να μιλήσουν.

Η Αριστερά πρέπει να κάνει διάλογο κι όχι να μιμείται εμάς που κάνουμε αστειάκια, μονολόγους και λιβάνισμα. Και, αν κάνει διάλογο, εμείς πάλι θα την κοροϊδεύουμε για τις ατέρμονες συζητήσεις, «[...] ποιος φταίει που ο λαός δεν ψήφισε Αριστερά, αλλά προτίμησε τους εγκληματίες του Μητσοτάκη; Είμαι βέβαιος πως θα το αναλύσουν επί μακρόν κι αντιδικώντας όλοι οι αριστεροί της ευρύτερης περιοχής», γράφει ο στρατηγός της δημοσιογραφίας Γιάννης Πρετεντέρης, που θυμήθηκε μέχρι και Μπρεχτ για να στηρίξει την άποψή του, χωρίς προφανώς να έχει ακούσει λέξη από την προχθεσινή ομιλία.

Ηταν, βέβαια, ο ίδιος που την επομένη των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015, σε εντελώς άλλο κλίμα κατανόησης και διαλλακτικότητας, έγραφε: «Προφανώς η κυβερνητική σταθερότητα θα εξαρτηθεί από τον ίδιο τον Τσίπρα [...] όταν η αντιπολίτευση ντύνεται κυβέρνηση, τότε κερδισμένη βγαίνει η πραγματική κυβέρνηση. Προφανώς, θα βρει τον δρόμο της και η Ν.Δ. θα οδηγηθεί εκ των πραγμάτων σε νέα ηγεσία και φυσιογνωμία –χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα την αξιοπρεπή παρουσία του Βαγγέλη Μεϊμαράκη».

Ο άκρατος εκείνος πολιτικός πολιτισμός του κ. Πρετεντέρη τότε εξαντλήθηκε. Τον Μπάμπη Δρακόπουλο θυμήθηκε από κοντά και ο Μ. Μητσός και τη δήλωση του τότε γραμματέα του ΚΚΕ εσωτερικού περί του δικαιώματος ενός λαού να σφάλλει, για να βάλει κι αυτός μια πινελιά στο «εμιράτο», έτσι για να υπάρχει, αν και τίποτα παρόμοιo δεν ειπώθηκε προχθές.

Ανόμοιο μέτωπο

Η παρέμβαση του Νίκου Βούτση, όσο κι αν ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι ο όποιος διάλογος ακολουθούσε θα αφορούσε τη νέα προεκλογική εκστρατεία κι όχι την αναζήτηση των λαθών που χρειάζεται πολύ διεξοδικότερο μετεκλογικό διάλογο, έγινε το ώριμο κερασάκι στην τούρτα των φανατικών του ανόμοιου αυτού μετώπου που μοναδικό πρόταγμα έχει τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Του κόμματος που, ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα κόμματα και κομματίδια της Αριστεράς, τόλμησε να περάσει την πόρτα του Μαξίμου και να κυβερνήσει την Ελλάδα.

Τόλμησε η «χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης», σύμφωνα με τον Δ. Κουτσούμπα, να ψηφίσει νόμους για την προστασία του διαφορετικού, τόλμησε να δείξει αλληλεγγύη στους κατατρεγμένους πρόσφυγες, τόλμησε να πάρει μέτρα κοινωνικής πρόνοιας, τόλμησε να λύσει την πληγή στα βόρεια σύνορά μας με τη Συμφωνία των Πρεσπών, τόλμησε να αφήσει άθικτα και γεμάτα τα δημόσια ταμεία, τόλμησε να δώσει περίθαλψη στους ανασφάλιστους, τόλμησε να αποκαταστήσει συλλογικές συμβάσεις και αδικίες σε εργαζόμενους, τόλμησε να ρίξει λίγο φως στις άθλιες φυλακές κ.λπ.

Τέσσερα χρόνια χρειάστηκε ο ηγεμόνας Μητσοτάκης για να καταφέρει να αποδομήσει και να αλλάξει όλους αυτούς τους νόμους που περιόριζαν την κυριαρχία των ισχυρών και τώρα ήρθε η ώρα να εκπληρωθεί επιτέλους το όραμα Βορίδη. Κι αν το ΠΑΣΟΚ βγήκε κάπως κερδισμένο, δεν χρειάζεται ανησυχία. Ηδη τα στελέχη του καλοβλέπουν, αν θελήσει φυσικά και η Ν.Δ., μια συνεργασία στην επόμενη φάση. Ούτε η πρώτη φορά θα είναι, άλλωστε, ούτε και η τελευταία. Κι αν τότε έγινε λόγω χρεοκοπίας και μνημονίων, η δύναμη της συνήθειας και του «εμιράτου» παραμένει.

efsyn.gr