Το περασμένο Σάββατο «πέτυχα» το τέλος μιας συναυλίας νεαρού Έλληνα καλλιτέχνη, την ώρα που χιλιάδες παιδιά έβγαιναν ενθουσιασμένα, συνδυάζοντας τραγούδια με συνθήματα. Συζητούσαν μεταξύ τους πόση ανάγκη είχαν αυτή την εκτόνωση, αυτή την τρίωρη σχεδόν διαφυγή από μια πραγματικότητα, που, όπως έλεγε μια... μέρα πριν μια 25χρονη κοπέλα στον ρ/σ Στο Κόκκινο, τους στερεί το δικαίωμα στην ευτυχία.
Νέα παιδιά, φωτεινά πρόσωπα, ατίθασες συμπεριφορές. Αυτό που πλανιόταν στον αέρα ήταν η λαχτάρα τους για ακριβώς αυτό. Να διεκδικήσουν την ευτυχία, να ονειρευτούν, να φανταστούν το μέλλον, να σχεδιάσουν, προσδοκώντας πάντα το «καλό» απρόοπτο. Να πετάξουν από πάνω τους το δίχτυ που τα κρατά εγκλωβισμένα σε ένα μίζερο σενάριο μιας προδιαγεγραμμένης ζωής.
Λίγες ώρες νωρίτερα η μητέρα μιας μαθήτριας, που ετοιμάζεται φέτος για την απάνθρωπη δοκιμασία των Πανελλαδικών, μου εξιστορούσε πως η κόρη της ούτε να ακούσει δεν θέλει το όνομα της υπουργού Παιδείας, που αδιαφορεί πλήρως για ό,τι λένε αυτοί που «εμπλέκονται» άμεσα με την Παιδεία.
Αν τα αθροίσει κανείς όλα αυτά, μπορεί εύκολα να καταλάβει γιατί τους «ιδιοκτήτες» της εξουσίας τρομάζει το ενδεχόμενο να αποτυπωθεί στις εκλογές η θέληση της νεολαίας.
Ετσι κι αλλιώς σε μια γερασμένη χώρα τα στοιχεία όλων των τελευταίων αναμετρήσεων δείχνουν ότι τελικά συχνά την πλάστιγγα στις εκλογές τη βαραίνει η ψήφος των μεγαλύτερων και πολύ μεγαλύτερων ηλικιών.
Φαίνεται ότι αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης να επαναληφθεί και τώρα κάτι τέτοιο. Χρησιμοποιεί κάθε είδους τέχνασμα και προπαγανδιστικό επιχείρημα για να το πετύχει.
Υπάρχουν, ωστόσο, δύο μεγάλα ερωτήματα. Το ένα έχει να κάνει με τη συσσωρευμένη δυσθυμία απέναντι σε αυτή την εξουσία και αν τελικά αρκούν κάποια κυβερνητικά τεχνάσματα για να τη μεταλλάξουν σε παραίτηση.
Το δεύτερο μεγάλο μου ερώτημα έχει να κάνει με το τι συζητούν τελικά αυτά τα παιδιά στα σπίτια τους, με τους γονείς και τους παππούδες τους. Και αν οι τελευταίοι, ακόμα και οι περίφημοι «κυρ-Παντελήδες», μπορούν να αδιαφορήσουν για τις αγωνίες και τις επιθυμίες των παιδιών τους. Τις απαντήσεις θα τις πάρουμε σε είκοσι μέρες. Η ελπίδα είναι να δώσουν κάτι καινούργιο για τα νέα παιδιά και όχι μία από τα ίδια...
Κώστας Αργυρός
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου