Παρακολουθώντας τη συζήτηση ανάμεσα στην Αθηνά Λινού και στην Ειρήνη Αγαπηδάκη το βράδυ της Πέμπτης στην ΕΡΤ καταλάβαινες τάχιστα γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης φοβάται ένα ντιμπέιτ. Από τη μια, η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ με γνώσεις και επιχειρήματα, από την άλλη, η πρώτη του Επικρατείας της Ν.Δ. με συνθήματα και αερολογίες.
Είναι... βεβαίως, δομικό πρόβλημα του νεοφιλελευθερισμού να προτιμά να κενολογεί χωρίς αντίλογο γιατί τα επιχειρήματα και οι αποδείξεις απουσιάζουν. Στην περίπτωση Μητσοτάκη η τακτική αυτή τελειοποιήθηκε εξαιτίας της προσωπικότητας μιας μετριότητας που πίστεψε ότι έγινε βασιλιάς, όπως επιβεβαίωσαν οι αλαζονικές απαντήσεις των αυλοκολάκων του για την προεκλογική χρήση του κρατικού αεροσκάφους.
Ποιο ντιμπέιτ, λοιπόν; Πάμε πάλι σε μια βαρετή διαδικασία, την οποία ο πρωθυπουργός αισθάνεται ότι μπορεί να αντιπαρέλθει χάρις στην ασφάλεια της «ενημέρωσης 107», αυτής που αυτομάτως μετά το σφύριγμα της λήξης θα τον χρίσει κερδισμένο των εντυπώσεων.
Αδημονώ απλώς για το επόμενο ρεπορτάζ σε σοβαροφανείς σελίδες, όπου θα εκφράζεται θαυμασμός για κάποια/ον δημοσιογράφο από τη Σκανδιναβία ή τον Καναδά, που εγκατέλειψε το επάγγελμα μόλις ο/η σύζυγος ή σύντροφος απέκτησε πολιτικό αξίωμα.
Ποιο ντιμπέιτ, λοιπόν; Λογικό απολύτως το Mega να θεωρεί προτιμότερο να μεταδώσει την ίδια ώρα το ιταλικό ντέρμπι του Τσάμπιονς Λιγκ. Και σπάνιο για μένα να πρέπει να συμφωνήσω με την εκτίμηση του Νίκου Χατζηνικολάου ότι αυτή η διαδικασία δεν έχει να προσθέσει τίποτα και μάλλον διώχνει κόσμο, παρά ενισχύει το ενδιαφέρον για τις εκλογές.
Ποιο ντιμπέιτ, λοιπόν; Το να είσαι αναποφάσιστος και να περιμένεις να καταλήξεις μετά από αυτή την μπαγιάτικη, άνοστη «σούπα», είναι σαν να προσδοκάς αποκαλυπτική έρευνα στο δελτίο του ΣΚΑΪ για το πόσο κόστισαν οι φοίνικες και τα πλατάνια του Μεγάλου Περίπατου.
Κώστας Αργυρός
H ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου