Εκλογές… τικ – τοκ και πρωινάδικα...

Η πρόσβαση σε δεξαμενές ψηφοφόρων απασχολεί όλους όσοι κυνηγάνε αυτές τις μέρες, ψήφο – ψήφο, την είσοδό τους στο… πρυτανείο, το οποίο, εκτός από δωρεάν σίτιση, προσφέρει μια σειρά αδιανόητες – για τους κοινούς θνητούς, απλούς εργαζόμενους και ψηφοφόρους – παροχές.

Η πιο πάνω γενίκευση, η οποία προφανώς αδικεί... αρκετούς, δικαιολογείται δυστυχώς από τη στάση των πολλών υπολοίπων…

Το κίνητρο (της… προσφοράς στον τόπο και την κοινωνία) είναι άλλωστε τόσο ισχυρό, ώστε οι κυνηγοί των ψηφοφόρων είναι διατεθειμένοι να εμφανιστούν όπου αυτοί υπάρχουν. Στήνουν δόκανα στο TikTok για τους νέους, στο Instagram για τους ψωνισμένους δήθεν σελέμπριτις, στο Twitter για τους «ενημερωμένους» με ατάκες, στις εκπομπές «ψυχαγωγίας» της τηλεόρασης για όσους/όσες περνούν τις ώρες τους ακούγοντας κουτσομπολιά για επώνυμους. Και πάει λέγοντας…

Όσο προχωρά και βαθαίνει η «απο-ιδεολογικοποίηση» της πολιτικής αντιπαράθεσης τόσο αυτό που φαίνεται γίνεται σπουδαιότερο από αυτό που είναι. Αρκεί λοιπόν ο ψηφοθηρευτής να έχει το κουράγιο (καμία δουλειά δεν είναι ντροπή) για ένα πέρασμα απ’ την πασαρέλα, για μια εμφάνιση στον καναπέ όπου πριν καθόταν ο τάδε μόδιστρος ή η τάδε στάρλετ ή ακόμη κάποιος/α γκουρού των (αστρολογικών) προβλέψεων. Κάπως έτσι εξασφαλίζεται ο εικονικός συγχρωτισμός («κοίτα, είναι ένας από μας») και στήνεται το παραγάδι για να τσιμπήσουν τα ψηφαλάκια…

Είναι προφανές ότι από τέτοιου είδους εμφανίσεις οι πολιτικοί δεν κινδυνεύουν, αρκεί να ξέρουν πού απευθύνονται. Πρέπει, κατά περίπτωση, να δείχνουν ότι έχουν επαφή με την πραγματικότητα και τους κώδικες επικοινωνίας των νέων ή ότι είναι καλοί οικογενειάρχες ή εξοικειωμένοι και άνετοι με τους κανόνες του «εγχώριου» star system.

Το τι ακριβώς θα πουν σε τέτοιου είδους εμφανίσεις (οι με κάθε θυσία και μέσο κυνηγοί των βουλευτικών εδράνων) είναι ήδη κανονισμένο – αρκεί υπομονή και ακινησία για όσο χρειάζεται να φτιαχτεί το πορτρέτο/αγιογραφία.

Όσο για την πολιτική και επί της ουσίας αντιπαράθεση; Αυτή εξαντλείται σε συνθηματολογικές ομιλίες στους «δικούς μας», σε κομματικές ανακοινώσεις – στο όριο του υβρεολόγιου ή και πέρα απ’ αυτό – και σε κάποιες συνεντεύξεις σε «κανονικούς» δημοσιογράφους, οι οποίες φαίνονται – αλλά συχνά πολύ απέχουν από το να είναι – κανονικές…

ΥΓ.: Υπ’ αυτούς τους όρους και μεταξύ ομοίων (δηλαδή με δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες διαφορές στα μείζονα, όπως είναι η εξωτερική πολιτική και η οικονομία) που μάχονται για την εξουσία είναι προφανές ποιος θα κερδίσει: αυτός που είναι καλύτερα ενσωματωμένος στο σύστημα…

Δημήτρης Μηλάκας

topontiki.gr