Αριστερή αναγέννηση...

Γιώργος Σταματόπουλος

Ισχυρίζονται πολλοί πολιτικοί αναλυτές και ιστορικοί πως ένα από τα σπουδαία λάθη του Καρόλου Μαρξ ήταν ότι δεν έβαλε στις δέλτους των ερευνών του την αγάπη, ότι δηλαδή όλα γίνονται για έναν σκοπό και όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, παρότι τα γνώριζε καλά, δεν... έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του είδους μας και της κοινωνίας περαιτέρω.

Ηταν όντως σπουδαίο λάθος, αν κρίνουμε από την ψηφιακή εποχή μας και την επήρειά της στην ανθρωπότητα, εννοείται στον πολιτισμό, στην επικοινωνία, στην αριστοτελική ευδαιμονία και σε όλα τα συμπαρομαρτούντα. Λοιπόν και σήμερα εκείνο που φαίνεται να λείπει από την Αριστερά είναι η αγάπη και η συντροφικότητα [να λείψουν οι εξυπνακισμοί και ο εγωισμός και η εξουσιολαγνεία]. Πολύς κόσμος πληγώθηκε λόγω των αποτελεσμάτων των εκλογών και αυτό είναι άδικο [όχι το αποτέλεσμα αλλά το πλήγωμα] - και δεν θα έπρεπε, λένε αρκετοί, να συμβεί κάτι τέτοιο.

Και όμως είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να αναγεννηθεί ή να ξαναγεννηθεί η έννοια της Αριστεράς, να αποκτήσει αίμα και σάρκα και ψυχή, όλα εκείνα δηλαδή που θα έπρεπε να συνέχουν τις κοινότητες και που όμως έχασε, στη μανία της για πρόωρη κατάληψη της εξουσίας.

Αυτό που χρειάζεται μάλλον η χώρα είναι η συγκρότηση μιας ήπιας Κεντροαριστεράς, χωρίς παρωχημένα και άνοστα συνθήματα και με μια λογική, ρεαλιστική πρόταση υπέρ των συμφερόντων πασχόντων και αδυνάτων - όλα τα άλλα θα είναι φούμαρα, θα πουλάει δηλαδή φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Ο Μεσαίωνας φαίνεται πως ήταν απαραίτητος για την έλευση της Αναγέννησης, έτσι κάπως πορεύεται η ανθρωπότητα, πρέπει να φτάσει στο χείλος της αβύσσου για να αποφασίσει ότι δεν πρέπει να βυθιστεί μέσα της [στο χάος της, στα σκοτάδια της]. Βεβαίως είμαστε «φτωχή» χώρα και απολίτιστος λαός αλλά όχι και για τα πανηγύρια, έχουμε κάτι γονίδια αντιστασιακής παράδοσης παρ' όλη τη δουλεία που μας έχει διακρίνει αιώνες τώρα, χιλιετίες πιθανώς.

Μπορεί η Αριστερά να αποβάλει αυτόν τον ραγιαδισμό, αυτή τη δουλοφροσύνη που μαστίζει τον Νεοέλληνα; Αυτό αρκεί για να μας ξεκουνήσει από την αδράνεια και την απάθεια; Μπορεί αυτή η Αριστερά [του μέλλοντος] να εξορίσει τη μεγαλοστομία και μεγαλοφωνία της, ίσως και τον φόβο της, μπροστά στην ταχύτητα της ψηφιακής εποχής και των γενετικών μεταλλαγών [και μεταλλάξεων]; Κάτι θα κερδίσει στην προσπάθεια για την εκ βάθρων αναγέννησή της. Βεβαίως δεν παύει να είναι απορίας άξιον για όλους εκείνους που ψήφισαν, λένε, τιμωρητικά. Δεν υπάρχει τιμωρητική ψήφος, τη βαφτίζουν έτσι όσοι είναι εκδικητικοί [για πλείστους λόγους].

Μπορεί να επιστρέψει η αγάπη στους ανθρώπους; Καλώς. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, φαίνεται η ανθρωπότητα [ο λόγος εδώ για την Ελλάδα] να οδηγείται στον διχασμό και κατά συνέπεια στην αυτοκαταστροφή. Φοβούνται οι άνθρωποι να ερωτευτούν, μας έλεγε ένας γνήσιος της Αριστεράς, ο φίλος Περικλής [Κοροβέσης]· εκεί απέδιδε τη μιζέρια της χώρας - και μάλλον είχε δίκιο. Πού πάμε, βρε, όλοι οι καραμήτροι χωρίς έρωτα, χωρίς θρήνο, χωρίς χαρά, χωρίς χορό; Χωρίς χάρη; Πού είναι η Αριστερά [μας];...

efsyn.gr