Μπορεί για κάποιους η Πρωτομαγιά να είναι «ντεμοντέ», μια υπενθύμιση ταξικών αντιθέσεων που τάχα δεν υπάρχουν πια ή έχουν υποστεί ριζικό μετασχηματισμό. Μπορεί πολλοί να πιστεύουν ότι, στην εποχή του καπιταλισμού της «πλατφόρμας» και της εξ αποστάσεως εργασίας, μικρή σημασία έχει το... σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ύπνο, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο».
Ωστόσο, υπάρχει ένα δεδομένο που παραμείνει αμείλικτο. 137 χρόνια μετά το Σικάγο και δείχνει ότι «η εργασία δεν απελευθερώνει». 'Η, για την ακρίβεια, απελευθερώνει με οδυνηρό τρόπο από την ίδια τη ζωή. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, πάνω από 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους σε ατυχήματα ή από ασθένεια που σχετίζεται με τη δουλειά τους. 6.000 εργαζόμενοι νεκροί κάθε μέρα! Αυτό είναι το σκληρό τίμημα της δουλειάς στις συνθήκες της υπερεκμετάλλευσης και της εντατικοποίησης στο όνομα της ανάπτυξης.
Η Ελλάδα επιδίδεται σε έναν μακάβριο πρωταθλητισμό στο πλαίσιο της παγκόσμιας αιμορραγίας, ευθέως ανάλογο με τον πρωταθλητισμό της ανάπτυξης για τον οποίο επαίρεται η κυβέρνηση. Στους 57 έχουν φτάσει από την αρχή του έτους οι νεκροί σε εργατικά ατυχήματα, κι ας αναγνωρίζει μόλις 15 από αυτά η «ανεξάρτητη» Επιθεώρηση Εργασίας.
Και αυτή η αιματηρή επίδοση έρχεται μετά το ρεκόρ των 104 νεκρών εν ώρα εργασίας του 2022. Και χωρίς να μετρώνται οι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες, για τις οποίες δεν υπάρχει καμιά καταγραφή στην Ελλάδα, αν και υπολογίζονται σε τουλάχιστον 3.000 τον χρόνο.
Απέναντι στα θύματα αυτού του ακήρυχτου και ασίγαστου πολέμου εις βάρος της εργασίας και των εργαζομένων, το κράτος, επιφορτισμένο με τον έλεγχο της τήρησης των ελάχιστων κανόνων υγείας και ασφάλειας στην εργασίας, αντιτάσσει μόνο αναλγησία και κυνισμό. Σε πείσμα των προσπαθειών και του φιλότιμου των λιγοστών επιθεωρητών εργασίας ή των μόλις πέντε ειδικών που καλούνται να ελέγξουν 1.000 μεταλλεία και ορυχεία σε όλη τη χώρα, πριν γίνουν τάφοι για τους εργαζόμενους σε αυτά.
Το πρόβλημα είναι, βεβαίως, διαχρονικό, αλλά αυτή η κυβέρνηση, η πιο φιλοεργοδοτική και κυνική των μεταπολιτευτικών χρόνων, το τερμάτισε. Οχι μόνο έδωσε στους εργοδότες ακραίες και επικίνδυνες «ελευθερίες» εντατικοποίησης και υποβάθμισης των συνθηκών ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, αλλά επιμένει και στην απόκρυψη του προβλήματος. Βαφτίζοντας, για παράδειγμα, «τροχαία», κραυγαλέα εργατικά δυστυχήματα...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου