Το κόμμα - κορμός του αχταρμά...

Τάσος Παππάς

Διαβάζω αναλύσεις σοβαρών και ήκιστα σοβαρών δημοσιολόγων, ειδικών σε διάφορα πεδία και μη ειδικών που έχουν άποψη για όλα τα ζητήματα. Προσπαθούν να εντοπίσουν τις αιτίες που οδήγησαν στην πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ορισμένες από τις επισημάνσεις τους είναι εύστοχες, κάποιες είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Υπάρχουν κι... εκείνοι που υποδύονται τους μετά Χριστόν προφήτες, λέγοντας ότι «εμείς προειδοποιούσαμε, αλλά στην Κουμουνδούρου είχαν κλείσει τα αυτιά τους και δεν άκουγαν ό,τι ήταν ενοχλητικό».

Συνήθη φαινόμενα στην Αριστερά η υπερανάλυση, η περιπτωσιολογία που γίνεται κανόνας, η αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων και το αυτομαστίγωμα σε δημόσια θέα. Η Αριστερά έχει βρεθεί και άλλες φορές σε περιβάλλον ήττας. Αλλοτε ανακάλυπτε τις λύσεις και επέστρεφε στο προσκήνιο, άλλοτε βυθιζόταν στην εσωστρέφεια προκαλώντας απογοήτευση στους οπαδούς της. Να δούμε πώς θα πορευτεί σήμερα. Και οι δύο δρόμοι είναι ανοιχτοί γι’ αυτήν.

Υποστηρίζουν διάφοροι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τον συμβιβασμό του τον Ιούλιο του 2015. Γιατί όμως οι πολίτες τον τιμώρησαν με τόσο μεγάλη καθυστέρηση; Γιατί δεν τον τιμώρησαν αυστηρά στις δεύτερες εκλογές του 2015; Γιατί δεν τον τιμώρησαν παραδειγματικά στις εκλογές του 2019; Τι είδους αναδρομική διαύγεια είναι αυτή που κατέλαβε μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος; Λένε πολλοί -και πράγματι έχει βάση η κριτική τους- ότι ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε πολύ για τη μεσαία τάξη, πιστεύοντας ότι αν τη χαϊδέψει με τη ρητορική του κι αν την κανακέψει με τις υποσχέσεις του αυτή θα γυρίσει την πλάτη της στη Δεξιά και θα πάει στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν λάθος του, αναφέρουν. Αλλού έπρεπε να ρίξει το βάρος του. Στους μη έχοντες.

Ξεχνούν όμως ότι αυτό που λέγεται μεσαία τάξη ίσως είναι πλειοψηφική κοινωνική συνιστώσα, αν εντάξουμε σ’ αυτήν ένα μεγάλο κομμάτι της μικρής και της μεσαίας επιχειρηματικότητας, όσους βιοπορίζονται απ’ αυτές τις ομάδες (μισθωτοί, προμηθευτές, εργολάβοι) και ένα σημαντικό τμήμα των ελεύθερων επαγγελματιών. Για κάποιους τα στρώματα που την αποτελούν είναι η σπονδυλική στήλη των σύγχρονων κοινωνιών. Δεν μπορείς να την αγνοήσεις ακινδύνως.

Δεν μπορείς να μην πάρεις υπόψη σου ότι ακόμη κι εκείνα τα τμήματά της που προλεταριοποιούνται βιαίως εξακολουθούν να νομίζουν ότι είναι στη μέση της κοινωνικής πυραμίδας και έχουν προοπτική ανόδου. Αυταπάτη; Πιθανόν. Εξηγήσιμη όμως. Η αλλαγή της θέσης στο υλικό επίπεδο δεν συνεπάγεται αυτομάτως και αλλαγή πολιτικού προσανατολισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εξουσίας, άρα ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα. Οφείλει να συμπεριφερθεί αναλόγως. Δηλαδή να πει και να κάνει δεξιά πράγματα, να πει και να κάνει κεντρώα πράγματα, να πει και να κάνει αριστερά πράγματα. Να έχει και συστημικές πλευρές και αντισυστημικές πλευρές. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τη στιγμή που δεν υπήρχε μια δεσπόζουσα συνισταμένη. Μια γραμμή που θα έδειχνε καθαρά τη μεροληψία του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ συγκεκριμένων τάξεων.

Ακόμη δεν έχει εφευρεθεί η πολιτική (και σίγουρα δεν πρόκειται να εφευρεθεί) που θα καλύπτει τους πάντες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε επινοήσει το σχήμα προνομιούχοι-μη προνομιούχοι. Θολό; Θολό. Δούλεψε όμως. Ο Αλέξης Τσίπρας, που τόσο θαυμάζει τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, δεν δημιούργησε κάτι ανάλογο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε όσα ήθελαν ν’ ακούσουν οι κοινωνικές ομάδες που συγκροτούν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Ηττήθηκε όμως κατά κράτος. Γιατί δεν έπεισε; Μα γιατί η πρότασή του για προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας που θα υλοποιούσε το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματός του έπεσε στο κενό. Δεν υπήρχαν συνομιλητές. Οι πολίτες προτίμησαν -όχι με ενθουσιασμό- τη σταθερότητα όπως την εννοεί ο κ. Μητσοτάκης και αποδοκίμασαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που επιχείρησε να γίνει το κόμμα-κορμός στην αντίπερα όχθη. Τι έβλεπαν εκεί οι ψηφοφόροι; Εναν αχταρμά...

efsyn.gr