Πού πήγαν οι αγανακτισμένοι;...

Δεν αναφερόμαστε στις πολλές χιλιάδες των αγανακτισμένων της επάνω και της κάτω Πλατείας, τότε που απειλούσαν να... μπουκάρουν και να κάψουν τη βουλή. Αυτοί άλλωστε δεν υπάρχουν πια. Κάποιοι ίσως απογοητεύτηκαν γιατί αλλιώς είχαν φανταστεί τη συνέχεια των πραγμάτων, κάποιοι άλλοι απλώς να αντιλήφθηκαν ότι όλο αυτό ήταν ανώφελο και χωρίς νόημα και κάποιοι πιθανόν να βρήκαν μια θέση σε κυβερνητικό ή σε δημόσιο πόστο.

Το αξιοπερίεργο είναι πως μαζί με τους αγανακτισμένους χάθηκαν και οι διαμαρτυρόμενοι ψηφοφόροι. Αυτοί που παραδοσιακά μέσω της αρνητικής ψήφου εξέφραζαν πολιτική διαφωνία. Ένα φαινόμενο το οποίο στην περίοδο της μεταπολίτευσης καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η αρνητική ψήφος ήταν τόσο μαζική και αποφασιστικής σημασίας, ώστε μπορούσε να μετατοπίσει το εκκρεμές από το ένα άκρο στο άλλο. Πάντοτε στο πλαίσιο του δικομματισμού, που με μικρή εξαίρεση το 2012, επικρατούσε και επικρατεί στη χώρα. Έστω χωρίς τα ολοκληρωτικά ποσοστά του παρελθόντος, όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ άθροιζαν σχεδόν το 90% του εκλογικού σώματος. Ο δικομματισμός επιβίωσε μέχρι και τις μέρες μας σε ποσοστά καθόλου αμελητέα, λίγο πάνω από το 70%.

Η τελευταία συνεισφορά στο εκλογικό αποτέλεσμα της ψήφου διαμαρτυρίας, ήταν με τη δημιουργία του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου στις εκλογές του 2019, που έφερε στην εξουσία τη ΝΔ. Χαρακτηριστικά λίγο πριν τις εκλογές του 2019 η ΝΔ είχε μετρηθεί να υπερτερεί κατά 10,2% του ΣΥΡΙΖΑ στην θετική ψήφο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωνε 17,5% μεγαλύτερη προτίμηση στην προοπτική ήττας του στις εκλογές! Η επιθυμία της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ των εκλογέων, ήταν μεγαλύτερη από την επιθυμία νίκης της ΝΔ. Ο ορισμός της αρνητικής ψήφου!

Όμως σήμερα δείχνουν τα πράγματα να κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση. Κατ’ αρχήν δεν υφίσταται το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων. Ότι φεύγει από τη μία δεξαμενή να γεμίζει την άλλη. Ότι χάνεται από το ένα κόμμα, να αθροίζεται στις ψήφους του αντιπάλου, όπως συνέβαινε πάντα.

Το είδαμε και το εμπεδώσαμε με τον πιο χαρακτηριστικότερο τρόπο στις μετρήσεις της κοινής γνώμης που ακολούθησαν χρονικά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Η οργισμένη διαμαρτυρία για το κυβερνών κόμμα δεν εισέφερε ούτε μισή ψήφο στην αξιωματική αντιπολίτευση. Κάτι που προκύπτει σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης μέχρι και σήμερα.

Η αντίθεση στη ΝΔ δεν μετατρέπεται σε προτίμηση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η πολιτική αντίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ (και μαζί ότι έχει απομείνει από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο) έχει περισσότερες πιθανότητες να πάει υπέρ της ΝΔ. Αυτό ερμηνεύει εν πολλοίς τα καθηλωμένα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τα μηνύματα που εκπέμπει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχίζουν να μην βρίσκουν ευήκοα ώτα ούτε μεταξύ των ψηφοφόρων, ούτε μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Ακριβώς αυτό, η αδυναμία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποτελέσει τον φορέα της κοινωνικής δυσαρέσκειας, για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, να είναι ο λόγος της επιφυλακτικότητας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενδεχόμενο μελλοντικής συνεργασίας. Κάτι που με πολιτικούς όρους ερμηνεύει την άρνηση απ’ όλους για μετεκλογική συνεργασία!

Ωστόσο το ερώτημα παραμένει. Που πήγαν οι αγανακτισμένοι; Υπάρχουν και αν ναι, που κρύβονται οι ψήφοι διαμαρτυρίας;...

Tάκης Σπηλιόπουλος

Η Ναυτεμπορική