Ο βασιλιάς των διχασμών...

Στα 74 του χρόνια, ο ακροδεξιός πολιτικός ηγέτης έχει ήδη γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας του, έχοντας κάνει ένα σωρό συμμαχίες - ό,τι ήταν απαραίτητο σε κάθε συγκυρία για να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία...

Δεν νομίζω να υπάρχει παγκοσμίως άλλος πολιτικός από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου που να ενσωματώνει όλες τις δομικές αντιφάσεις της αποκαλούμενης «αστικής», δι’ αντιπροσώπων δημοκρατίας – κι ας είναι, ομολογουμένως, πολύ σκληρός ο ανταγωνισμός με τόσους εκλεγμένους φαρισαίους και υποκριτές Μητσοτάκηδες, Μακρόν, Μπόρις Τζόνσον, Τραμπ, Μπάιντεν, Ζελένσκι και δεν συμμαζεύεται. Για την ακρίβεια, ο «Μπίμπι» είναι εφτάψυχος, σαν τον μεταστατικό καρκίνο – πάνω που λες πάει, τον σκότωσα, τσουπ! επανεμφανίζεται με ακόμη πιο ακραία, τοξική ατζέντα, κάθε φορά περιστοιχισμένος από ακόμα πιο ρατσιστές, πολεμοχαρείς, απάνθρωπους «συμμάχους» από τον ακροδεξιό πάτο του πολιτικού βαρελιού...

Και κάθε φορά ακόμη πιο έτοιμος να καταφύγει στη βία για να σώσει το πολιτικό τομάρι του – συνήθως στήνοντας κάποιο νέο «επεισόδιο» στους ιερούς τόπους της Ιερουσαλήμ, νομιμοποιώντας ακόμη έναν παράνομο οικισμό στα κατεχόμενα ή διατάσσοντας μια νέα πολύνεκρη έφοδο στη Δυτική Οχθη, ώστε να αντιδράσουν οι Παλαιστίνιοι κι αυτός να απαντήσει με το αγαπημένο του «σπορ», τον βομβαρδισμό γυναικόπαιδων στη Γάζα... Αγαπημένη συνήθεια είναι και ο βομβαρδισμός των Αράβων γειτόνων του, όπως η Συρία ή ο Λίβανος, αλλά και η εντολή στις μυστικές υπηρεσίες να δολοφονήσουν με μαφιόζικες μεθόδους κάποιον Ιρανό αξιωματούχο στην Τεχεράνη, ελπίζοντας ότι οι μουλάδες θα αντιδράσουν και θα του δώσουν το «πάτημα» που χρόνια τώρα ψάχνει για να συμπαρασύρει τις ΗΠΑ σε γενικευμένο πόλεμο που δεν τον παίρνει να κάνει μόνος του... Εναλλακτικά δε, άμα είναι πολύ ζορισμένος, μπορεί να βάλει την πολυπλόκαμη Μοσάντ και τους πανταχού παρόντες «κοριούς της» να στήσουν ακόμη μια απίθανη και στην περίπτωσή μας τραβηγμένη από τα μαλλιά προβοκάτσια σε βάρος του Ιράν, σαν αυτή που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας με τους... υπερτρομοκράτες Πακιστανούς εργάτες γης.

Υπερβολές; Μακάρι να ‘ταν. Δυστυχώς, ο πολιτικά... απέθαντος Νετανιάχου είναι ο απόλυτος survivor, ένα ζόμπι φτιαγμένο από τεφλόν, που ξεγλιστράει σαν χέλι απ’ όλες τις κρίσεις και τα σκάνδαλα που ο ίδιος δημιουργεί. Μόνον έτσι εξηγείται πώς ο 74χρονος πια ηγέτης του Λικούντ, διάδοχος του Σαμίρ και του Σαρόν, κατάφερε να γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην Ιστορία του Ισραήλ, με συνολικά πάνω από 15 χρόνια στην εξουσία από το 1996 έως και σήμερα. Αλλά για να γίνει ο «Μπίμπι» «βασιλιάς χωρίς στέμμα», έπρεπε να συμμαχήσει με τον Διάβολο - «κανονικοποιώντας» και νομιμοποιώντας όλα τα κατακάθια του ισραηλινού πολιτικού περιθωρίου.

Δείτε τον σημερινό του κυβερνητικό συνασπισμό, μακράν την πιο ακροδεξιά, αντιδραστική και επικίνδυνη συμμαχία στην αμαρτωλή πολιτική ιστορία του Ισραήλ. Με κορμό το Λικούντ, ο... δρ Φρανκενστάιν «Μπίμπι» συναρμολόγησε ένα πολιτικό έκτρωμα με τους υπερορθόδοξους Εβραίους και την Ακρα Δεξιά, βασικό «συγκολλητικό» στοιχείο του οποίου είναι η επέκταση του παράνομου εποικισμού της κατεχόμενης Δυτικής Οχθης σε βάρος των Παλαιστινίων. Οσο για τους υπουργούς του; «Φιντάνια» σαν τον ηγέτη του ακροδεξιού κόμματος Θρησκευτικός Σιωνισμός (sic), Μπεζαλέλ Σμότριτς, από τους πιο φανατικούς ηγέτες εποίκων, ή τον ανοιχτά ρατσιστή και φασίστα Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος Εβραϊκή Δύναμη, καταδικασμένο για ρητορική μίσους και υπόθαλψη τρομοκρατικής εξτρεμιστικής οργάνωσης, που σήμερα ελέγχει τα σώματα ασφαλείας με υπερεξουσίες για άγρια αστυνομική καταστολή των Αράβων...

Ομως ο Νετανιάχου και η μαύρη φάλαγγα που τον στηρίζει έχουν ένα μεγάλο πολιτικό ντεζαβαντάζ: ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη για διάφορα εγκλήματα και σκάνδαλα. Ο ίδιος ο «Μπίμπι» άλλωστε παραμένει υπόδικος για μίζες εκατομμυρίων δολαρίων. Γι’ αυτό λοιπόν προώθησαν τη «δικαστική μεταρρύθμιση» - τον απαράδεκτο, αντισυνταγματικό νόμο που επιτρέπει στη Βουλή να ανατρέπει αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου με απλή πλειοψηφία 61 βουλευτών και κυριολεκτικά καταργεί τη διάκριση των εξουσιών. Κι εκεί την πάτησε ο πολύς «Μπίμπι» - δεν υπολόγισε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ισραηλινού λαού, περιλαμβανομένων και πολλών στελεχών του Λικούντ (ανάμεσά τους και ο υπουργός Αμυνας Γκαλάντ, που «καρατομήθηκε») αλλά και του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, όχι μόνο θα έβγαινε στους δρόμους, αλλά θα έμενε εκεί για πάνω από τρεις μήνες ασκώντας ασφυκτική πίεση για την απόσυρση του τερατώδους, πραξικοπηματικού νόμου.

Ο συνήθως παμπόνηρος «Μπίμπι» φάνηκε επίσης να αιφνιδιάζεται από το άδειασμα που του επιφύλαξαν οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι και άλλοι σύμμαχοί του - οι ίδιοι που δεκαετίες τώρα κάνουν τα στραβά μάτια για το απαρτχάιντ, τις σφαγές και την εθνοκάθαρση ενός ολόκληρου λαού, αλλά τώρα... ξύπνησαν και απαιτούν σεβασμό του κράτους δικαίου! Γιατί, όλα κι όλα, μπορεί το Ισραήλ να είναι ένα στρατοκρατούμενο κράτος-απαρτχάιντ, ένα κράτος-τρομοκράτης, ένα κράτος-κατακτητής που (ανεξαρτήτως κυβέρνησης) έχει καταπατήσει και καταπατά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, αλλά το Σύνταγμα και η η α λα καρτ δημοκρατία του είναι... πάνω απ’ όλα! Δίκοπο μαχαίρι η υποκρισία, ενίοτε τραυματίζει και τον μαχαιροβγάλτη...

Είδε κι απόειδε που λέτε ο Νετανιάχου και πριν από λίγες μέρες «πάγωσε» μέχρι νεωτέρας το πέρασμα του νόμου, καταγγέλλοντας μια «εξτρεμιστική μειονότητα» ότι προσπαθεί να εκτροχιάσει τον θεάρεστο νόμο του και αφήνοντας υπαινιγμούς ότι έχει πέσει θύμα ξενόφερτης «πολύχρωμης επανάστασης», υπονοώντας τον Μπάιντεν! Ενώ παράλληλα -παλιά του τέχνη κόσκινο- επιτείνει τους βομβαρδισμούς στη Συρία, τις εφόδους στη Δυτική Οχθη και τις προβοκάτσιες γενικώς, μπας και κρατηθεί λίγο ακόμα στον διάτρητο «θρόνο του αίματος» που γράφει το όνομά του...

Γιατί τoν επιλέξαμε

Γιατί εκτός από τον ανοιχτό πόλεμο που άνοιξε ενάντια στους Ισραηλινούς δικαστές, παρέα με τους ακροδεξιούς συμμάχους του, ξεπατώνοντας το Σύνταγμα και διχάζοντας για πολλοστή φορά τον λαό του, βάλθηκε τώρα μέσω της «τρομοκρατίας» να εμπλέξει και τη χώρα μας στα μόνιμα βρόμικα σχέδιά του για πόλεμο με το Ιράν...

Γιώργος Τσιάρας

efsyn.gr