Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο...

Ενα μεγάλο, φουσκωμένο ποτάμι η οργή του λαού πλημμύρισε χθες την Ελλάδα. Ολες οι γενιές, σε κάθε γωνιά της χώρας, απαίτησαν δικαιοσύνη για τους νεκρούς, τους επιζήσαντες, τις οικογένειές τους – αλλά και για όλους μας. Οι διαδηλώσεις σε 80 πόλεις ήταν πρωτοφανείς σε συμμετοχή – αντίστοιχες σε βαρύτητα με το συλλογικό τραύμα και την... κοινωνική οδύνη που έχει προκαλέσει η σιδηροδρομική τραγωδία.

Αυτό το προαναγγελθέν έγκλημα διέρρηξε το όποιο αίσθημα ασφάλειας είχε απομείνει στους πολίτες, που έχουν εγκαταλειφθεί ανυπεράσπιστοι στη λαίλαπα του πληθωρισμού, στα πάρτι των κερδοσκόπων και στην επίθεση των ενεργειακών καρτέλ.

Κι ήρθε να χτυπήσει στο πιο ευαίσθητο σημείο όλων μας, τα παιδιά. Τα παιδιά που μέχρι τώρα τα ανάγκαζαν να μεγαλώνουν σε ετοιμόρροπες σχολικές αίθουσες και σε πανεπιστήμια που αγκομαχούν· που παλεύουν σε άγριες εργασιακές συνθήκες. Μετά τα Τέμπη, δεν αγωνιούμε πια μόνο για την επιβίωσή τους, αλλά για την ίδια τη ζωή τους.

Την περασμένη εβδομάδα, σε μία μόνο στιγμή αποδείχθηκε ότι οι πολιτικές που θέτουν τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους δολοφονούν – κυριολεκτικά. Εδώ και μια 12ετία βλέπουμε όχι μόνο τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και τη δημόσια υγεία, την παιδεία, την ενέργεια, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια να «δολοφονούνται»: να απαξιώνονται συστηματικά, να περνάνε στα χέρια δανειστών και ιδιωτών, χωρίς καμία έγνοια για τις ανάγκες του λαού. Το σύνθημα «οι ζωές μας μετράνε» έγινε μυριόστομη κραυγή σε μια χώρα όπου όλοι πια είμαστε αναλώσιμοι, όπως άλλωστε παραδέχτηκε κυνικά ο κ. Γεωργιάδης.

Είναι πρωτοφανής η αντίδραση των πολιτών –ύστερα από ένα δυστύχημα– σε δυναμική και μαζικότητα – κι αυτό γιατί όλοι πια αντιλαμβάνονται πως συγκεκριμένες πολιτικές μάς εξαθλιώνουν μέχρι θανάτου και οι ηθικοί αυτουργοί έχουν όνομα και επώνυμο. Επί μία εβδομάδα, από τον Εβρο ώς την Κρήτη, δεν έχουν σταματήσει να εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την οδύνη, αλλά και την ανυποχώρητη απόφασή τους: «ποτέ ξανά».

Οι χθεσινές ιστορικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα απέτισαν τον καλύτερο φόρο τιμής στους νεκρούς συνανθρώπους μας. Κυρίως γιατί ήταν μια υπόσχεση ότι το ανθρώπινο ποτάμι, που φουσκώνει καιρό τώρα από αγανάκτηση, που διεκδικεί τη ζωή του, δεν γυρίζει πίσω...

efsyn.gr