Οι μαθητές που ανακάλυψαν την τέχνη ολομόναχοι...

«Οχι άλλα εγκλήματα» (Γυμνάσιο Πύλου). «Ηταν έγκλημα» (2ο ΓΕΛ Μεταμόρφωσης). «Γιατί» (3ο Γυμνάσιο Κατερίνης). «Ποτέ ξανά Τέμπη» (6ο Λύκειο Καλλιθέας) και «Τέμπη» (1ο ΓΕΛ Μενιδίου). «Πάρε όταν φτάσεις» (Γυμνάσιο Αγίων Αναργύρων). «Εφτασες;» (2ο ΓΕΛ Ηρακλείου). 

Και στη Λάρισα (7ο ΕΠΑΛ), μαθητές δημιούργησαν με το... σώμα τους το σύμβολο του πένθους. Και στο ΑΠΘ, φοιτητές σκέπασαν με μαύρο πανί το άγαλμα του Αριστοτέλη και, σ’ ένα δάνειο του «Black lives matter», έγραψαν δίπλα «Οι ζωές μας μετράνε» και το δικό τους μαύρο «προσκλητήριο» με τα ονόματα των συμφοιτητών τους που σκοτώθηκαν στο εγκληματικό δυστύχημα των Τεμπών.

Κι ακόμα ένα μήνυμα, από το 1ο Γυμνάσιο Κορυδαλλού: σ’ ένα «πλαίσιο» φτιαγμένο από καθισμένους μαθητές με γυρισμένη πλάτη, «γραμμένη» η φράση «Οργή και Θλίψη», μόνο που ειδικά η λέξη «Θλίψη» δεν έχει φτιαχτεί από σχολικές τσάντες, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά από σώματα παιδιών.

Αρχαίος Χορός και συγκλονιστικά installations από Γυμνάσια και Λύκεια, κυρίως υποβαθμισμένων περιοχών, εκεί όπου η καλλιτεχνική παιδεία θεωρήθηκε περιττή από την υπουργό των κολεγίων. Πώς έγινε αυτή η ώσμωση της εξεγερμένης τέχνης με τους θλιμμένους μαθητές; Πώς έγινε ξαφνικά αυτή η δυσφημισμένη γενιά του «εσωτερικού χώρου» και του «εθισμού στους υπολογιστές» να επανεφευρίσκει τα καλλιτεχνικά όπλα μόνη της για να περιγράψει στον «δημόσιο χώρο» καίρια και δραματικά το παρόν της;

Πότε ανακάλυψε την αξία της «συνέλευσης», πώς αποφάσισε κάθε σχολείο τι φράση θα «γράψει» στο προαύλιο, πώς αισθάνθηκαν, βιωματικά, παιδιά 13-17 χρόνων την έννοια και την ισχύ της «εγκατάστασης»; Μ’ έναν απροσδόκητο τρόπο σ’ αυτή τη διαμαρτυρία τού «ώς εδώ» που η τέχνη προηγήθηκε διεκδικώντας την αξιοπρέπειά της, ανέλαβαν τη συνέχεια μαθητές, με όρους, ερήμην τους, «καλλιτεχνικούς».

Οι μαθητές των οικογενειών των μνημονίων, τα παιδιά της καραντίνας, του 13033, της πανεπιστημιακής αστυνομίας, της επιβίωσης με pass, του απόηχου των δολοφονιών σχεδόν συνομηλίκων τους. Οι μαθητές που ανακάλυψαν την τέχνη ολομόναχοι, ίσως συγκυριακά, ίσως για πάντα, με τον πιο σφοδρό τρόπο...

Ναταλί Χατζηαντωνίου

efsyn.gr