Θανάσης Καρτερός
Ο Μητσοτάκης επανέρχεται στο προεκλογικό προσκήνιο από το σπιράλ του φωτογραφικού πένθους για τα Τέμπη. Σε κανένα δράμα, καμιά τραγωδία, κανέναν εθνικό θρήνο δεν επιτρέπει τελικά να χαλάσει την εικόνα και τη ζαχαρένια του.
Ανέλαβε, μετά τη συνάντησή του με... τον Κύπριο Πρόεδρο, «την ευθύνη του πολιτικού συστήματος» για τον άδικο θάνατο τόσων ανθρώπων. Όλου του πολιτικού συστήματος, χωρίς υποσημειώσεις, μερίδες και κλάσματα. Και στη συνέχεια υποσχέθηκε πως θα είναι πρώτος στη μάχη «για να ξεριζωθεί κάθε νησίδα του παλαιού αναχρονιστικού κράτους». Και μάχη, και πρώτος!
Αυτά, κι όποιος αντέξει. Διότι ακόμα κι αν οι νησίδες αποκτούσαν ρίζες, η πιο βαθιά θα είχε το δικό του σχήμα, τις δικές του οικογενειακές διακλαδώσεις και τη δική του υπογραφή. Εκτός πια κι αν δεν είναι αναχρονισμός να κυβερνά μια οικογένεια τη χώρα επί δεκαετίες. Να διορίζουν και να διορίζονται γόνοι κι απογόνοι ελεγκτές της μοίρας μας.
Να προβιβάζεται κάποιος από ανεψιός σε σατράπη, από σατράπης σε υπουργό, από τίποτε σε πρωθυπουργό κι από σύζυγος σε πρώτη κυρία. Να διατρέχουν τον ορίζοντα του κράτους διάφοροι επιτελικοί, αρπακτικοί και ληστρικοί, όπως οι άριστοι δανείων και αναθέσεων.
Δεν πρόκειται μόνο για άμετρη υποκρισία και αναισθησία. Είναι σήμα κινδύνου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος διεκδικεί όχι τη συγγνώμη, αλλά τη συνέχιση του συγκεκριμένου έργου του.
Σκεφτείτε να βάζαμε τον «μοιραίο σταθμάρχη» επικεφαλής του συστήματος ασφαλείας στα τρένα. Τον Κοντολέοντα επικεφαλής της ΑΔΑΕ. Τον «γνωστό σκηνοθέτη» ή τον άλλον από τον Κολωνό επικεφαλής της προστασίας ανηλίκων. Τη Νικολάου επικεφαλής της προστασίας των δημόσιων οικονομικών. Ε, εκατό φορές χειρότερο βαθμό εμπιστοσύνης παίρνει ο Μητσοτάκης ως επικεφαλής της μάχης κατά του αναχρονιστικού κράτους. Ή όχι;
Το ξεφούρνισε όμως. Και να δείτε ότι θα το κάνει σημαία μέχρι τις εκλογές. Μητσοτάκης, ο αδυσώπητος αντίπαλος του κράτους που ο ίδιος και οι όμοιοί του έχτισαν.
Ή Μητσοτάκης, ο αδυσώπητος αντίπαλος του εαυτού του. Μετά το δράμα του τρένου επανέρχεται στα επικοινωνιακά τρενάκια του. Να εμφανιστεί ως αναμορφωτής του κράτους. Ως γέλα, παλιάτσο, μήπως ξεχαστεί το κλάμα.
Θα δούμε όμως, όταν έρθει η ώρα, ποιοι και πόσοι έχουν διάθεση να παίξουν με τα τρενάκια του…
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου