Στις αρχές κάθε Σαββατοκύριακο ήμουν Αθήνα. Με βόλευε η κλινάμαξα. Κέρδιζα ώρες διαμονής στην πόλη μου και έφτανα εγκαίρως τη Δευτέρα για τα μαθήματα της σχολής. Στις μεγάλες «φτώχιες»
πήγαινα και με τον «καρβουνιάρη» τον βραδινό. Τις υπόλοιπες, επέλεγα την απλή αμαξοστοιχία, συνήθως το πρωινό δρομολόγιο. Ήταν κοινό μυστικό για εμάς τους φοιτητές που... ανεβοκατεβαίναμε συχνά ότι η διαφορά μεταξύ Intercity και απλού τρένου, σε διάρκεια ταξιδιού, δεν ήταν οι δύο-τρεις ώρες που ισχυρίζονταν…
Αθήνα-Θεσσαλονίκη, λοιπόν, και πάλι πίσω. Ώσπου η Θεσσαλονίκη έγινε η πόλη μου και η σειρά αντιστράφηκε. Και τι δεν έχω να θυμάμαι από αυτά τα ταξίδια. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το Λιανοκλάδι ήταν η… Λαμία, μπορεί να πέρασαν και δύο χρόνια. Η στάση στον Παλαιοφάρσαλο για αλλαγή μηχανής. Ο ύπνος μέχρι τη Λάρισα ή τη Λαμία αντίστοιχα, όταν την προηγούμενη είχε ξενύχτι. Τη χαρά όταν άκουγα την αναγγελία των στάσεων «Οινόη ή Πλατύ». Τις ώρες στο μπαρ του τρένου όταν ήθελα να αποφύγω κάποια ενοχλητική παρουσία στη θέση, δίπλα μου. Τα «κρυφά» τσιγάρα μέσα στην τουαλέτα ή στις μικρές στάσεις σε σταθμούς υπό τον φόβο να φύγει το τρένο χωρίς εμένα.
Διάβασμα, μουσική, μηνύματα και τηλέφωνα (όταν έπιανε το κινητό) για να περάσει η ώρα. Οι έρωτες που ξεμάκραιναν και πάλι φούντωναν στην προσμονή της άφιξης στον προορισμό. Μια δυνατή φιλιά, που απέκτησα κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών, εεεε Κωνσταντίνα; Γνωριμίες και με τους υπαλλήλους του τρένου (είμαι βέβαιη ότι ορισμένοι είχαν… βαρεθεί να με βλέπουν στα δρομολόγιά τους). Τα λεπτά που μέναμε ακινητοποιημένοι μέχρι να περάσει το «άλλο» από απέναντι. Τις ώρες που είχαμε μείνει αποκλεισμένοι στα χιόνια. Τη φωτιά στον Μπράλο. Τον εκτροχιασμό βαγονιού στο Intercity… Και πόσα ακόμη!
Πόσες και πόσες ιστορίες. Πόσες και πόσες απορίες…
Μέχρι χθες, αν με ρωτούσες, πάλι το τρένο θα επέλεγα για να ταξιδέψω στη Θεσσαλονίκη. Στο άκουσμα της τραγικής είδησης, κόπηκα στα δύο. Αισθάνθηκα κατά κάποιον τρόπο «προδομένη». Όλη τη μέρα δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και κατά συνέπεια ούτε να γράψω. Σήμερα, αυτός ο κόμπος στο λαιμό ακόμα να υποχωρήσει. Συγχρόνως, αμέτρητα «γιατί».
Πόσες και πόσες ιστορίες. Πόσες και πόσες απορίες….
Σήμερα, αύριο, πενθούμε, ναι. Όμως, για άλλα δάκρυα δεν υπάρχει περιθώριο.
Γιατί μεθαύριο θα είναι τα δικά μας παιδιά. Δε μας πρέπει αυτή η τραγωδία, όχι πια άλλες απορίες και γιατί….
Ειρήνης Λάζαρη
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου