Η ώρα των ευθυνών...

Όλα στο φως. Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να κάνει πράξη τον σεβασμό στη μνήμη των νεκρών, στον αγιάτρευτο πόνο εκείνων που έμειναν πίσω. Γονιών, αδερφών, συντρόφων, φίλων. Μπορεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να εγγυηθεί ότι θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια ώστε η έρευνα να διεξαχθεί σε βάθος και ότι οι ευθύνες θα αποδοθούν; Οι χειρισμοί των πρώτων ημερών μετά την τραγωδία δυστυχώς δεν πείθουν πως κάτι τέτοιο θα συμβεί. Μάλλον το αντίθετο...

Η φωνή της κοινωνίας, ιδίως των νέων παιδιών που είδαν τους εαυτούς τους στις θέσεις των αδικοχαμένων στα Τέμπη, φανερώνει ότι εμπιστοσύνη απέναντι σε αυτό το κράτος δεν υπάρχει. Και συνεπώς στις εξαγγελίες για διερεύνηση και ουσιαστική ανάληψη ευθυνών. «Ζούμε από τύχη» είναι η φράση που ακούγεται όλο και πιο έντονα, στις παρέες των νέων, στα σχολεία, στα social media. «Φύγετε από τη χώρα, να ζήσετε εσείς. Το δικό μου παιδί δεν πρόλαβε» ακούγεται να λέει σε παρέα παιδιών στη Λάρισα, κατά τη διάρκεια μιας σιωπηλής διαμαρτυρίας, μια μάνα που έχασε τον γιο της. Λόγια που κόβουν σαν γυαλί, όμως φανερώνουν ότι δεν πάει άλλο. Για μια γενιά που δεν έχει δει τίποτα παραπάνω από ματαίωση, απογοήτευση, μόνο σκοτάδι στον ορίζοντα. Μια γενιά που διαρκώς συμπιέζεται βίαια, που βράζει με το καπάκι σφραγισμένο.

Η άθλια επιχείρηση επικοινωνιακής διαχείρισης για τη διάσωση του προφίλ του πρωθυπουργού και της συγκάλυψης των ουσιαστικών και πραγματικών ευθυνών προσβάλλει τους νεκρούς, μετατρέπει την απογοήτευση και τη θλίψη σε οργή. Οι χονδροειδέστατες απόπειρες συμψηφισμών, η σκύλευση νεκρών από φυσικές καταστροφές, οι διαχρονικές δικαιολογίες προκαλούν το κοινό αίσθημα. Η αλήθεια όμως δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος. Ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα. Οι προειδοποιήσεις ήταν διαρκείς, σε όλα τα επίπεδα. Δεν εισακούστηκαν όμως. Χαρακτηρίστηκαν υπερβολές, λαϊκισμοί και συντεχνιασμοί. Οι ευθύνες υπάρχουν, είναι συγκεκριμένες και θα αποδοθούν. Η απόπειρα ελέγχου του πολιτικού κόστους το μόνο που κάνει είναι να βαραίνει τη θέση τους. Η αλήθεια θα λάμψει. Για τα παιδιά που δεν επέστρεψαν σπίτι. Για τους γονείς που δεν κοιμήθηκαν περιμένοντας ένα μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ.

Η ΑΥΓΗ