Κωνσταντίνου και Ελένης...

Παντελής Μπουκάλας

Επιτέλους. Επειτα από αναμονή εβδομάδων, και αφού χρειάστηκε να ανεβοκατεβεί όρη και βουνά αυτοσυσκεπτόμενος, ο πρωθυπουργός εδέησε να ανακοινώσει ότι φέτος η κινητή εορτή της Αγίας Κάλπης συμπίπτει με την ακίνητη εορτή Κωνσταντίνου και Ελένης. Σωστή επιλογή. 

Το... όνομα Κωνσταντίνος συνδέεται αχώριστα με τη μοίρα της Ελλάδας από τον καιρό της Ψωροκώσταινας. Ενας Κωνσταντίνος (Μαυρομιχάλης, αδερφός του Πετρόμπεη) δολοφόνησε τον Ιωάννη Καποδίστρια. Κωνσταντίνος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας. Κωνσταντίνοι οι ιδρυτές των δύο από τις τρεις όλες όλες οικογενειακές «δυναστείες», των Καραμανλήδων (που πρόσφεραν στην πατρίδα και δύο διαλάμψαντες εν ανεπαρκεία Κωστάδες, τον του Αλέκου και τον του Αχιλλέως) και των Μητσοτάκηδων. Κώστας (Σημίτης) ο άγγελος του «εκσυγχρονισμού», που πήγε τόσο καλά ώστε να είναι αίτημα και των τωρινών εκλογών. Και Κωστής (Στεφανόπουλος) ο πρόεδρος της χώρας για μια δεκαετία, 1995-2005.

Σοβαρότερος ο δεύτερος λόγος. Ως γνωστόν (όχι και τόσο, εδώ που τα λέμε, αφού αυτού του είδους οι «λεπτομέρειες» δεν χωρούν σε συναξάρια και τροπάρια), ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Α΄ ανακηρύχθηκε άγιος, αλλά και ισαπόστολος, και Μέγας, παρά τα σοβαρότατα ανομήματά του, που συνεχίστηκαν και μετά τη στροφή του στον χριστιανισμό· τον Κρίσπο, πρωτότοκο γιο του, και τη Φαύστα, δεύτερη σύζυγό του, τους έστειλε στον παράδεισο ένα χρόνο πάνω-κάτω αφότου συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. 

Γιατί λοιπόν να μην ονειρεύονται ότι θα τιμηθούν, αν όχι σαν άγιοι, τουλάχιστον σαν Μεγάλοι, οι ηγέτες που το βιογραφικό τους είναι πλούσιο σε πολύ πολύ ελαφρότερα ανομήματα, σε αστοχίες δηλαδή, λάθη, διαψεύσεις, ψεύδη, ίντριγκες, εγωλατρία, περιφρόνηση του Συντάγματος, δυσανεξία στη λογοδοσία κ.ο.κ. Αρκεί να έχεις τους ιστορικούς στο πλευρό σου. Δηλαδή, σήμερα, τους συναξαριστές των ΜΜΕ.

Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έπαιξε ανεπίτρεπτα πολύ με την ημέρα των εκλογών, και προ των Τεμπών και κατόπιν. Μέχρις ενός ορίου, αλλά στενότατου, αυτό το πρωθυπουργικό προνόμιο είναι κατανοητό, άλλωστε ξελόγιασε σχεδόν όλους τους κυβερνήσαντες. Οταν όμως το όριο ξεχειλώνει και οι εβδομάδες του άτυπου προεκλογικού αγώνα γίνονται μήνες, με δική σου υπαιτιότητα και δίχως καμιά υπεύθυνη δημόσια εξήγηση, τότε οι ψηφοφόροι καλούνται να αποδεχτούν ότι πλην της εξίσωσης Κόμμα = Εγώ, ισχύει και μια άλλη, ασύγκριτα αντιδημοκρατικότερη: Χώρα = Εγώ...

Καθημερινή