Στη Γαλλία, η λαϊκή κινητοποίηση της 7ης Μαρτίου δεν διέψευσε τις προσδοκίες και ήταν όντως ιστορικών διαστάσεων. Για αυτό εξάλλου, προκάλεσε ακαριαία μια νέα και ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση της σύγκρουσης του προέδρου Μακρόν όχι μόνο με τα εργατικά συνδικάτα αλλά και με τη συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών!
Και αυτό επειδή, ακόμα και με τις εκτιμήσεις της γαλλικής αστυνομίας, οι διαδηλώσεις της... 7ης Μαρτίου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και ήταν οι μεγαλύτερες που έγιναν στη χώρα, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ μαζικότητας, τουλάχιστον στα τελευταία 40 χρόνια!
Σύμφωνα λοιπόν με την επίσημη εκτίμηση των αρχών, σε αυτές έλαβαν μέρος 1,28 εκατομμύρια διαδηλωτές, αλλά σύμφωνα με τα συνδικάτα η συμμετοχή «ξεπέρασε τα 3 εκατομμύρια» και στο Παρίσι έφτασε τις 700.000! Και φυσικά, νεότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παραμένει σταθερή (πάνω από 70%), και σε μερικές περιπτώσεις αυξάνεται, η λαϊκή αντίθεση στο (αντι)νομοσχέδιο, ενώ είναι πάντα η πλειοψηφία των Γάλλων (50%) που υποστηρίζει το μπλοκάρισμα της χώρας από τους απεργούς, παρόλο που αυτό θα ταλαιπωρήσει αφάνταστα τους ίδιους!(1)
Παράλληλα με τις διαδηλώσεις, η απεργιακή κινητοποίηση μπορεί μεν να μην παρέλυσε ολοκληρωτικά την χώρα, αλλά ακινητοποίησε τα περισσότερα μεταφορικά μέσα σε όλη τη χώρα (μετρό, προαστιακός, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα…), και έγινε ιδιαίτερα αισθητή στον δημόσιο τομέα (ενέργεια, εκπαίδευση, δημόσιες υπηρεσίες) και -εδώ πρόκειται για κάτι καινούργιο που είναι αποφασιστικής σημασίας- στον ιδιωτικό τομέα και ειδικά στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις.
Οι γενικές συνελεύσεις των απεργών που έγιναν το απόγευμα και το βράδυ της 7ης Μαρτίου, αποφάσισαν -ομόφωνα ή με τεράστιες πλειοψηφίες- τη συνέχιση των απεργιών αλλά και του μπλοκαρίσματος των χώρων εργασίας. Kαι έτσι, η επόμενη μέρα 8 Μαρτίου, βρήκε να έχουν μπλοκαριστεί και παραλύσει όλα τα διυλιστήρια της Γαλλίας, οι περισσότεροι σταθμοί ηλεκτρικής ενέργειας, τα λιμάνια (από τους λιμενεργάτες), ενώ συνεχίζονται οι απεργίες στα μέσα μεταφοράς, άρχισε απεργία διαρκείας των εργαζομένων στην αποκομιδή σκουπιδιών, και οι απεργοί μισθωτοί φορτηγατζήδες έχουν αρχίσει να μπλοκάρουν πολλούς οδικούς άξονες και εισόδους πόλεων της επαρχίας. Υπήρξαν μάλιστα κάποιες -λίγες- περιπτώσεις, που αστυνομικοί εκτός υπηρεσίας μπλοκάρισαν τις εισόδους… αστυνομικών τμημάτων…
Εξάλλου, το βράδυ της 7ης Μαρτίου, αμέσως μετά το τέλος των διαδηλώσεων, συνήλθε το Διασυνδικαλιστικό των (πάντα ενωμένων) εργατικών Συνομοσπονδιών και αποφάσισε τα εξής: να στηρίξει ενσωματώνοντας στον αγώνα ενάντια στην κυβερνητική συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση, τις γυναικείες κινητοποιήσεις την Τετάρτη 8 Μαρτίου, τις νεολαιίστικες την Πέμπτη 9 Μαρτίου και εκείνες, κυρίως νεολαιίστικες, ενάντια στην κλιματική καταστροφή την Παρασκευή 10 Μαρτίου. Και επίσης, αποφάσισε νέες μεγάλες πανεθνικές κινητοποιήσεις (διαδηλώσεις+απεργίες) στις 11 και 15 Μαρτίου.
Με άλλα λόγια, η εργατική κινητοποίηση καλά κρατεί παίρνοντας όλο και πιο πολύ παλλαϊκές διαστάσεις, πράγμα που συμβαίνει πολύ σπάνια σε κάθε αιώνα. Γιατί; Μα, επειδή δεν πρόκειται πια μόνο για μια συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση, όσο σημαντική για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων κι αν είναι αυτή. Πρόκειται για μια σύγκρουση με την εξουσία, που ο ίδιος ο Μακρόν δείχνει -καθημερινά και με κάθε τρόπο- ότι θέλει να είναι «μέχρις εσχάτων», και συγκεκριμένα μέχρι να υποστούν συντριπτική ήττα τα εργατικά συνδικάτα, και κατ’επέκταση όλη η «άτακτη» γαλλική κοινωνία, που έτσι θα μπορούσε να παραλύσει και να υποταγεί για τουλάχιστον 2-3 δεκαετίες…
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι ακόμα και οι παραδοσιακά μετριοπαθείς συνδικαλιστές ηγέτες της CFDT ή οι βουλευτές του Σοσιαλιστικού κόμματος παραδέχονται τώρα πως δεν έχουμε πια να κάνουμε με μια από τις -έστω μεγάλες- κοινωνικές κρίσεις και πολιτικές αναμετρήσεις του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά με κάτι πολύ πιο μεγάλο και ποιοτικά διαφορετικό: με μια σύγκρουση που, εξαιτίας της αποφασιστικότητας και του χάους που χωρίζει τις δύο αντίπαλες παρατάξεις, υπόσχεται να σκληραίνει όλο και περισσότερο καθώς μάλιστα έχει για διακύβευμα την ίδια τη δημοκρατία, το πρότυπο της κοινωνίας στην οποία προσβλέπουν οι πολίτες, και το μέλλον της χώρας!
Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, η σαφέστατη πια πρόθεση του Μακρόν να μιμηθεί το παράδειγμα της Θάτσερ σπάζοντας τη ραχοκοκκαλιά του γαλλικού εργατικού κινήματος, προκαλεί τουλάχιστον σκεπτικισμό σε σημαντικούς κύκλους της άρχουσας ελίτ, ακριβώς επειδή οι σημερινές συνθήκες δεν είναι εκείνες της θατσερικής εποχής και του θριαμβεύοντα νεοφιλελευθερισμού. Και για αυτό είναι πολλοί εκείνοι που στη γαλλική δεξιά, στα ΜΜΕ ή ακόμα και στη μεγάλη εργοδοσία ανησυχούν σφόδρα μήπως οι άκρατες φιλοδοξίες του Μακρόν γίνουν μπούμερανγκ και οδηγήσουν σε αποτελέσματα εντελώς αντίθετα από τα προσδοκώμενα…
Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ακόμα και μέσα στο προεδρικό κυβερνών κόμμα υπάρχουν (λίγοι) βουλευτές που δηλώνουν είτε ότι διστάζουν να ψηφίσουν το (αντι)νομοσχέδιο, είτε ότι προτίθενται να απόσχουν ή και να το καταψηφίσουν. Και ακριβώς για αυτό το λόγο, η ηγεσία αυτού του κόμματος σπεύδει να προειδοποιήσει ότι όποιας τολμήσει κάτι τέτοιο θα διαγράφεται ακαριαία από το κόμμα. Και όλα αυτά ενώ αυτό το προεδρικό κόμμα χρειάζεται τις ψήφους των βουλευτών του άλλοτε κραταιού κόμματος της παραδοσιακής δεξιάς (LR-Οι Ρεπουμπλικάνοι) για να περάσει το (αντι)νομοσχέδιο, την ώρα όμως που αρκετοί από αυτούς τους βουλευτές κάνουν νερά και δηλώνουν πως δεν θα το ψηφίσουν.
Μια τόσο ρευστή κατάσταση αυξάνει όμως όχι μόνο την ένταση στο Κοινοβούλιο, που μοιάζει όλο και πιο πολύ με εξέδρα ελληνικού ποδοσφαιρικού γηπέδου, αλλά και τον εκνευρισμό που επικρατεί στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος. Τρανή απόδειξη το απίστευτο επεισόδιο που συνέβη το βράδυ της 7ης Μαρτίου στο γαλλικό Κοινοβούλιο, με πρωταγωνιστή τον (μεγαλοδικηγόρο) υπουργό Δικαιοσύνης Ντυπόν-Μορεττί, που «σχολίασε» την ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του -τόσο κρίσιμου για την ψήφιση του (αντι)νομοσχεδίου- κόμματος των Ρεπουμπλικάνων (LR), την ώρα που αυτός κατέβαινε από το βήμα και πέρναγε από μπροστά του, με τη χυδαία χειρονομία του εκτεταμένου μεσαίου δάχτυλου, που αποκαλείται κοινώς… κωλοδάχτυλο.
Τον χαμό που επικράτησε ακολούθησε ένας ακόμα μεγαλύτερος, όταν ο υπουργός που κλήθηκε να απολογηθεί από την αντιπρόεδρο της Βουλής, διευκρίνισε ότι δεν έκανε μία αλλά… δυο τέτοιες χειρονομίες! Περιττό να πούμε ότι οι πάντες αναρωτιούνται τώρα τι μπορεί να κοστίσει στον Μακρόν και στη γαλλική δεξιά, η (διπλή) άσεμνη χειρονομία του -γνωστού για τους τραμπουκισμούς του- υπουργού του της Δικαιοσύνης…
Μάλιστα, μερικές ώρες αργότερα, στις 3 το πρωί στη γαλλική Γερουσία, συνέβη ένα άλλο ακόμα σοβαρότερο επεισόδιο ενδεικτικό της ατμόσφαιρας που έχει δημιουργηθεί, όταν τα δύο κόμματα της δεξιάς διέγραψαν πραξικοπηματικά από την ημερήσια διάταξη, την συζήτηση και ψηφοφορία 1000 τροπολογιών της αριστερής αντιπολίτευσης, προκειμένου «να συντομευθεί» και να γίνει άρον-άρον η ψήφιση ενός κρίσιμου άρθρου του (αντι)νομοσχεδίου.
Στο πανδαιμόνιο που ακολούθησε, σύσσωμοι οι αριστεροί βουλευτές αποχώρησαν για να εμποδίσουν την ψήφιση, ενώ ένας από αυτούς κατηγορούσε το κυβερνών κόμμα του Μακρόν ότι κάνει τη χυδαία χειρονομία που έκανε λίγες ώρες νωρίτερα στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης, με αποδέκτη αυτή τη φορά το γαλλικό λαό.
Μετά από όλα αυτά, το (προσωρινό) συμπέρασμα είναι ότι οι λίγες, εξαιρετικά κρίσιμες, μέρες που μας χωρίζουν μέχρι την -πιθανή- μέρα της ψήφισης του (αντι)νομοσχεδίου στις 17 Μαρτίου, πιθανότατα με ελάχιστα δημοκρατικές διαδικασίες, θα σημαδευτούν από όλο και μεγαλύτερες εντάσεις και συγκρούσεις τόσο μέσα στο Κοινοβούλιο, όσο και στους δρόμους και στους χώρους εργασίας εκατοντάδων γαλλικών πόλεων. Προσοχή λοιπόν στη Γαλλία μια και ισχύει πάντα το ρηθέν ότι όταν συναχώνεται η Γαλλία φτερνίζεται όλη η Ευρώπη!...
contra-xreos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου