Πεδίο παρατήρησης και πολλών ωρών σκέψης. Αν υπερβείς τον σκόπελο της ατελείωτης αναμονής στην εφημερία δημόσιου νοσοκομείου και βρεθεί κρεβάτι, βρίσκεσαι στη μικροκοινωνία του πολυπρόσωπου δωματίου, εκεί που οι άνθρωποι φροντίζουν τον δικό τους, αλλά συχνά και τον άλλο.
Περνούν ώρες στο κινητό. Σκέφτονται πολύ. Χαζεύουν. Μετρούν τις ώρες και τις ημέρες με τις... επισκέψεις της ιατρικής ομάδας και των νοσηλευτριών. Κάνουν κουβέντες μεταξύ τους και συχνά εξομολογήσεις εκ βαθέων, συμπυκνώνοντας την περιπέτεια της ζωής τους σε λίγες λέξεις, ακόμα ένα απόγευμα που σέρνεται, πανομοιότυπο, προορισμένο να σπάσει τη μονοτονία του μόνο από την άφιξη της τραπεζοκόμου και το βιαστικό βήμα της νοσηλεύτριας που έρχεται να αλλάξει τον ορό και να πετάξει ίσως μια κουβεντούλα-χάδι, ένα αστειάκι ή μια συνοφρυωμένη υπόδειξη. Είναι εκεί που ο χρόνος μετρά διαφορετικά και η οικειότητα (και η αλληλεγγύη) κατακτάται μέσα σ’ ένα 24ωρο συνύπαρξης.
Η διπλανή μας έχει να διαχειριστεί την εξαιρετικά αμφίβολη εξέλιξη της μετεγχειρητικής κατάστασης του άντρα της. Μου περιγράφει μια σπάνια ασθένεια και μια σπανιότερη επιπλοκή. Αντιμετωπίζει τον χρόνο μέρα με τη μέρα και με ορίζοντα το 4μηνο που ο δικός της θα έχει διαφύγει τον κίνδυνο, αφού πρώτα θα έχει ασκηθεί κι εκείνος κι εκείνη σε μια ζωή απόλυτα μοναστικού βίου – με ακραίες ιδιαιτερότητες.
Η ίδια τα πολλά 24ωρα μετά την εγχείρηση –κι αφού ο ίδιος θα νοσηλεύεται για καιρό– κοιμάται σε τρεις άβολες καρέκλες επισκεπτών. (Ζουν στην περιφέρεια.) Τον αλλάζει, τον πλένει, τον παροτρύνει, τον μαλώνει. Εχει τον νου της και στους άλλους στο ίδιο δωμάτιο.
Μου δίνει ραπόρτο για τον δικό μου ασθενή καλύτερο κι από της προϊσταμένης (έτσι κοιμήθηκε, έτσι είπε, έτσι έφαγε). Στη μία βδομάδα που συνυπάρχουμε αλλάζει 2-3 φορές φόρμες. Δεν λείπει ποτέ από το δωμάτιο.
Και στα μαλλιά της μεγαλώνει και μεγαλώνει η άβαφη ρίζα καθώς τα λευκά προβάλλουν επιθετικά μέρα με τη μέρα στην κορυφή του κεφαλιού της. Και είναι αυτή η εικόνα της άβαφης ρίζας που αφήνουμε πίσω μας τη μέρα που παίρνουμε εξιτήριο που με μελαγχολεί περισσότερο...
Ναταλί Χατζηαντωνίου
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου