Οι τραγικές απώλειες, τα συντρίμμια των ψεύτικων κτιρίων, η δραματική κατάσταση των κατοίκων της πληγείσης περιοχής(κρύο, ανέχεια, ανεργία), τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται για την αποκατάσταση και, εν τέλει, η προϊούσα απομύθευση του Ερντογάν διαμορφώνουν νέο σκηνικό στη γείτονα και στις σχέσεις της τόσο με τη χώρα μας όσο και με τη Δύση γενικώς.
Πρώτον, για κάποιο χρονικό διάστημα-τουλάχιστον μέχρι το Φθινόπωρο-θα ησυχάσουμε. Ούτε προκλητική ρητορική για αιφνίδιες επιχειρήσεις και…βομβαρδισμό της Αθήνας ούτε νταϊλίκια εναντίον της Ελλάδας και της Δύσης.
Τώρα δεν χωράνε αγριάδες, ύβρεις και υπερφίαλες δηλώσεις. Τώρα, μετρημένα λόγια και ένοχη σιωπή. Διότι οποιαδήποτε νύξη κι όχι απλώς απόπειρα επαναφοράς του πολεμικού λεξιλογίου θα είναι καταγέλαστη και θα καταστεί αυτεπίστροφο για τον Ερντογάν. Το ξέρει ο ίδιος καλύτερα απ΄όλους.
Δεύτερον, η πρόσκαιρη «ανακωχή» στα ελληνοτουρκικά δεν σημαίνει ότι έχει προοπτική η περιώνυμη «διπλωματία των σεισμών». Η εμπειρία υπενθυμίζει ότι η διάρκειά της είναι μικρή και τα αποτελέσματα πολύ κατώτερα των προσδοκιών και της μυθολογημένης αξίας της.
Τρίτον, το νέο σκηνικό βρίσκει την Τουρκία στο δόκανο της Δύσης. Οικονομικά αλλά και πολιτικά. Το δυσθεώρητο ποσό που απαιτείται για την στοιχειώδη αποκατάσταση(πάνω από 84 δις. ή 10% του ΑΕΠ) είναι αδύνατο να καλυφθεί π.χ. από το Κατάρ, την Ρωσία κ.α.
Οικονομική εξάρτηση σημαίνει ότι οι πολιτικές επιλογές θα υπαγορεύονται κατά μέγα μέρος από τους δανειστές. Δηλαδή από την Δύση.
Σε ο,τι αφορά ειδικά τα καθ΄ημάς, οι Αμερικανοί θα πιέσουν για διάλογο είτε επανεκλεγεί ο Ερντογάν(πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο) είτε οι άλλοι. Πρόκειται για πρώτης τάξεως ευκαιρία, την οποία οι ΗΠΑ δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη. Θα κάνουν το πάν ώστε να επαναφέρουν την Τουρκία στην τάξη και να την ρυμουλκήσουν στα δυτικά ύδατα.
Διάλογος με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, λοιπόν; Πολύ πιθανό. Κατά τούτο, οι πιέσεις που θα ασκηθούν και στη χώρα μας θα είναι μεγάλες. Και ιδού η επίφοβη προοπτική:
Η πιθανή πλήρης επαναφορά της Τουρκίας στη δυτική ρότα-επομένως, η εγκατάλειψη του φλέρτ με τη Ρωσία και το τέλος της αυτονομημένης παρουσίας- θα αναβαθμίσει εκ νέου τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή εις βάρος πρωτίστως της χώρας μας.
Επομένως, οι μεταξωτές προτροπές για διάλογο είναι βέβαιο ότι θα εμπεριέχουν κυνικές και ωμές πιέσεις προς την Ελλάδα «για να τα βρεί» με την Τουρκία πάση θυσία. Δηλαδή, με εκατέρωθεν υποχωρήσεις.
Με δεδομένο ότι η χώρα μας αποδέχεται -και συζητεί- μόνο ένα θέμα(υφαλοκρηπίδα και υπερκείμενες θαλάσσιες ζώνες), ενώ η γείτων εγείρει καταφανώς μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, είναι προφανές ότι θα βρεθούμε σε δύσκολη θέση.
Μέχρι στιγμής ο πληγωμένος και αμήχανος Ερντογάν που ψελλίζει, δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του. Το περιθώριο των επιλογών του έχει στενέψει επικίνδυνα, παρά το γεγονός ότι μπορεί ακόμη να επιστρατεύσει κάποια ζητήματα(π.χ. νέο μεταναστευτικό/προσφυγικό κύμα), για να αποκομίσει οικονομικά οφέλη.
Ισως, πάλι, μέσα στη σκοτοδίνη και την απελπισία του να επιχειρήσει κάποιες απονενοημένες κινήσεις για να δείξει στο εσωτερικό της χώρας του ότι η Τουρκία δεν πτοείται από την συμφορά και ότι παραμένει μεγάλη δύναμη, όχι απλώς περιφερειακή αλλά ισότιμη με τους μεγάλους.
Όμως με σπασμένα τα φτερά και την ουρά στα σκέλη φαντάζει μάλλον απίθανο το ενδεχόμενο αυτό. Ο σεισμός αποκάλυψε οδυνηρά ένα εν πολλοίς ανύπαρκτο πρόσωπο της Τουρκίας.
Κι αν δεν το βλέπει ο ίδιος ή δεν θέλει να το παραδεχτεί, το βλέπει ο κόσμος όλος. Οπερ έδει δείξαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου