Για τον Μάριο και τον Στάθη…

«Του έλεγα εγώ “κάνε το δικό μου επάγγελμα, θα βρεις έτοιμη δουλειά να δουλέψεις, δεν θα ταλαιπωρηθείς στη ζωή σου”. “Οχι, πατέρα”, μου λέει, “θα δηλώσω την Ικάρων πρώτη”. Τη δήλωσε πρώτη και πέθανε 29 χρονών… Και καταστραφήκαμε όλοι».

Πόσα δάκρυα χαράς, πόση ικανοποίηση, πόση... περηφάνια μπορεί να νιώθει ένας γονιός, μια οικογένεια όταν βγαίνουν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων και το παιδί του πετυχαίνει στη σχολή που ήθελε και ετοιμάζεται να πάρει τον δρόμο που θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Και αν η σχολή που πέτυχε είναι η Σχολή Ικάρων ή η Ναυτικών Δοκίμων; Εκείνη τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα, ο φόβος και η αγωνία έριξαν ένα αόρατο πέπλο πάνω από τη χαρά; Πόσο εύκολο είναι να «δαγκωθείς», να κρυφτείς από το παιδί σου για να μην γκριζάρεις τη χαρά του;

Πόση δύναμη διαθέτει ένας άνθρωπος για να αρχίζει και να τελειώνει κάθε μέρα με την αγωνία, για το παιδί του, για τον αγαπημένο του, για τον πατέρα των παιδιών του;

Δυο νέα παιδιά, ο Μάριος και ο Στάθης, χάθηκαν στον βωμό του καθήκοντος σε καιρό ειρήνης, βυθίζοντας σε ένα ανείπωτο πένθος τις οικογένειές τους, τους συναδέλφους τους, την κοινωνία, 27 χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα των Ιμίων και την πτώση του ελικοπτέρου, όπου έχασαν τη ζωή τους οι Καραθανάσης, Βλαχάκος και Γιαλοψός.

Και την ίδια στιγμή η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με «τσουνάμι» αποκαλύψεων για τον στενό εναγκαλισμό ανώτερων αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας με τη μαφία.

Πόσες αντιφάσεις, πόσος θρήνος και πόσος θυμός και αγανάκτηση. Πόσο άδικο.

Αρτεμις Σπηλιώτη

efsyn.gr