«Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου». Καμιά φορά οι στερεοτυπικές εκφράσεις που συνήθως τις χρησιμοποιούμε καθ΄ υπερβολή, είναι... εκείνες που μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια ένα συμβάν, πέρα από τα συνηθισμένα. Ο σεισμός που συγκλόνισε την Τουρκία και τη Συρία ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Ένα τρομακτικό συμβάν πέρα από ανθρώπινα μέτρα, πέρα από το σημείο που μπορεί να κατανοήσει η νόησή μας, όχι μόνο λόγω των χιλιάδων θυμάτων, αλλά και γιατί θρυμματίζει την αυταπάτη μας ότι ο κόσμος μας διέπεται από κάποιου είδους λογική. Ακόμα και όσες-οι δεν έχουν μεταφυσικές ανησυχίες, σπανίως μπορούν να αποδεχτούν ότι είμαστε έρμαια της τύχης, ότι μπορούμε να πέσουμε για ύπνο το βράδυ και να μη σηκωθούμε ποτέ, χωρίς να υπάρχει κάποιος «λόγος».
Το «δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου» περιγράφει επίσης με ακρίβεια και ορισμένες αντιδράσεις στα σόσιαλ μίντια αναφορικά με τον πολύνεκρο σεισμό. Γιατί πώς να το χωρέσει ο νους ότι μπορεί κάποιος να πανηγυρίσει που σκοτώθηκαν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες άνθρωποι ή να καλέσει την κυβέρνηση να μη συνδράμει τη γείτονα; Μάλιστα αυτή η ανήκουστη επίδειξη απανθρωπιάς δικαιολογείται στο όνομα της … «βαρβαρότητας των Τούρκων».
Προφανώς δεν πρέπει να κάνουμε εύκολες γενικεύσεις με βάση τα όσα αναρτώνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, αποτελεί εθελοτυφλία να θεωρούμε ότι είναι λίγοι όσοι έχουν παγιδευτεί στο τέλμα του μίσους, της αναισθησίας και της αδιαφορίας. Όσοι-ες πανηγυρίζουν τώρα για το θανατικό στην Τουρκία έχουν την αυτοπεποίθηση να το κάνουν δημόσια. Αυτοπεποίθηση που αντλούν από την ύπαρξη ομοϊδεατών και συμπαθούντων. Είναι ο ίδιος κόσμος που κραυγάζει «πνίχτε τους» για τους πρόσφυγες και δίνει τη δυνατότητα στους μαχαιροβγάλτες να διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή, είτε με τον Μιχαλολιάκο είτε με τον Κασιδιάρη.
Ο εκφασισμός συνιστά πραγματική απειλή για την ελληνική κοινωνίας και όποιος-α (κάνει ότι) δεν το βλέπει, προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες στην ελευθερία και τον πολιτισμό.
Ανθρωπιά
Απέναντι σε μια καταστροφή πέρα από κάθε μέτρο, οι άνθρωποι βγάζουν τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό τους. Από τη μια μεριά είναι λοιπόν οι πανηγυρισμοί. Από την άλλη όμως είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που σπεύδουν να ανταποκριθούν στα καλέσματα πλήθους φορέων και προσφέρουν είδη πρώτης ανάγκης για τους σεισμοπαθείς. Δεν αναφέρομαι στη βοήθεια που αποστέλλει το κράτος, η οποία έχει βέβαια μεγάλη πρακτική σημασία, αλλά εντάσσεται στους κανόνες των διακρατικών σχέσεων και της διεθνούς διπλωματίας -γι’ αυτό άλλωστε είναι χαμηλής αισθητικής κάποιες προσπάθειες προεκλογικής εργαλειοποίησής της.
Το πραγματικά αξιοσημείωτο είναι η κίνηση στη βάση, οι προσφορές των ανθρώπων που δεν τους περισσεύουν τα χρήματα (ιδιαίτερα σε αυτές τις εποχές), αλλά θέλουν να βοηθήσουν γιατί συνειδητοποιούν την κρισιμότητα των στιγμών και συναισθάνονται το βάθος του ανθρώπινου πόνου. Ο καλύτερος εαυτός μας είναι ακριβώς αυτοί οι συμπολίτες που δεν βλέπουν στους γείτονες το πρόσωπα των εχθρών, αλλά τα πρόσωπα των συνανθρώπων που έχουν ανάγκη. Ο καλύτερος μας εαυτός βρίσκεται σε αυτήν την ανιδιοτελή έκφραση ανθρωπιάς που ορθώνει μια γέφυρα αλληλεγγύης στην Τουρκία και τη Συρία. Μια γέφυρα ανθρωπιάς για να απαλύνει, όσο αυτό είναι δυνατό, τον πόνο των γειτόνων.
Αυτή τη γέφυρα ανθρωπιάς πρέπει να την ενισχύσουμε όλες και όλοι με κάθε δυνατό τρόπο. Γιατί χιλιάδες άνθρωποι τη χρειάζονται επειγόντως · γιατί από το πώς αντιμετωπίζουμε τον Άλλο την ώρα της ανάγκης του, κρίνεται η ηθική στάθμη μας· γιατί την αλληλεγγύη δεν την έχει ανάγκη μόνο αυτός που τη δέχεται, αλλά και αυτός που την προσφέρει. Είναι η αλληλεγγύη που καθιστά μια κοινωνία πραγματικά ανθρώπινη...
Γιάννης Αλμπάνης
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου