Ευτυχώς αυτά δεν γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ...

Θανάσης Καρτερός

Στα ιστορικά, ας τα πούμε έτσι, ή ακραιφνώς συστημικά, κόμματα εξουσίας, αλλά κάποτε και στα μικρότερα που επιδιώκουν μια θέση... στο τραπέζι, η επιλογή υποψηφίων για τις εκλογές είναι μια γενικευμένη μάχη. Πέφτουν κορμιά. Αγοράζονται διαρροές, πωλείται δυσφήμιση, υποψήφιοι υπονομεύουν άλλους υποψήφιους, ζητούν να μην μπει κάποιος στο ψηφοδέλτιο ή απαιτούν να μπει κάποιος άλλος. Χαμός! Παραιτήσεις και απειλές παραιτήσεων ξεμυτίζουν στη δημοσιότητα. Ενώ δεν λείπουν οι γαργαλιστικές φήμες ότι κατά το παρελθόν δεν αρκούσε η γονυκλισία στον αρχηγό για μια θέση στο ψηφοδέλτιο. Έπρεπε να καταβάλει κανείς και το σχετικό αντίτιμο.

Πρέπει να εντρυφήσει κανείς σε παλιές ελληνικές ταινίες με τον βουλευτή Καλοχαιρέτα ή στον ανθ’-ημών- Γουλιμή, για να πάρει μια ιδέα για το αιματηρό και συνάμα γελοίο αυτό συμπούρμπουλο. Χέρια κομμένα, κεφάλια χωριστά από τα σώματα, προσωπικότητες τελειωμένες, συνέβαλαν -και συμβάλλουν- στο να γυρίζει ένας ολόκληρος κόσμος την πλάτη στην πολιτική, θεωρώντας ότι αυτό το γιουσουρούμ ταιριάζει μόνο σε θεατρική επιθεώρηση. Και ούτε καν. Διότι, εδώ που τα λέμε, να βλέπει ας πούμε κάποιος έναν υποψήφιο της Δεξιάς να απαιτεί να είναι οπωσδήποτε και επί ποινή παραίτησής του στο ίδιο ψηφοδέλτιο και ο φίλος του, τον τρέπει σε φυγή από τις κάλπες όχι μόνο του κόμματος, αλλά από τις κάλπες γενικώς.

Ποιος δίνει σημασία όμως από τους πρωταγωνιστές των διαπλεκόμενων αυτών εμφύλιων, που διασχίζουν και σήμερα που μιλάμε το πολιτικό σκηνικό ενόψει εκλογών; Το δικό τους να γίνει, κι ας διαψεύδονται υποσχέσεις, τσαλακώνονται αξίες, κουρελιάζονται προγράμματα, απογοητεύονται μέλη και οπαδοί. Και παίρνουν των ομματιών τους αναποφάσιστοι ψηφοφόροι, βλέποντας τον μίζερο εγωισμό να βγάζει γλώσσα εκεί που θα έπρεπε να μιλάει η συλλογικότητα, η σοβαρότητα, η κοινή απόφαση για το κοινό καλό. Μπα, τίποτε. Θάνατος του ομοϊδεάτη μου η ζωή μου. Και διηγώντας τα να κλαις για το χάλι τους. Το δικό τους χάλι.

Διότι, ευτυχώς, αυτά δεν συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς, δις. Γιατί σκεφτείτε την ντροπή για όλους να είχαμε και στον ΣΥΡΙΖΑ δημόσιες απειλές παραιτήσεων, προσωπικές υπόγειες διαδρομές και συντροφικά μαχαιρώματα. Υπερφίαλη μιζέρια αντί ταπεινής αφοσίωσης στη χειμαζόμενη κοινωνία. Ευτυχώς, όμως. Τρις. Που αυτά δεν γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ...

Η ΑΥΓΗ