Ο όμιλος Μαρινάκη απέλυσε τον Τατσόπουλο...

Επειδή θα έδινε συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα (και όχι στο ΒΗΜΑ)...

Ο συγγραφέας δίνει το χρονικό της απόλυσης. «ΕΤΣΙ ΑΠΟΛΥΕΙ Ο ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ» γράφει στο facebook και σημειώνει πως είναι «μια όχι και τόσο αστεία ιστορία». 

Ο διάλογος

Όλα ξεκίνησαν... προχτές το απόγευμα. Ξέρετε, από τη νύχτα της Δευτέρας, από τη σύλληψή μου σε ζωντανή μετάδοση κι έπειτα, το κινητό μου δεν σταμάτησε να χτυπάει. Κυρίως μηνύματα συμπαράστασης, από περισσότερο έως λιγότερο επώνυμους, όχι να κοκορευτώ, αλλά κοκορεύομαι, μέχρι ο πρωθυπουργός με πήρε από το Τόκιο… Ανάμεσα σε όλους και δημοσιογράφοι. Πολλοί δημοσιογράφοι. Το απόγευμα της Τρίτης, λοιπόν, με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης Δανίκας. Να του δώσω συνέντευξη για το «Πρώτο Θέμα». Του είπα «εντάξει» -και κανονίσαμε να βρεθούμε την επομένη, κατά τις 10 το πρωί. Στο καπάκι –ούτε δέκα λεπτά αργότερα- μου τηλεφώνησε η Κατερίνα Παναγοπούλου. Για το «Βήμα της Κυριακής» εκείνη. Της είπα «ναι» επίσης, αλλά –πρόσθεσα- θα πρέπει να ξέρει ότι είχα ήδη συμφωνήσει και με τον Δανίκα. Η Κατερίνα μού είπε ότι την ίδια προσωπικά δεν την ένοιαζε, αλλά θα έπρεπε να ενημερώσει και τον Γιώργο Μαντέλα, τον κοινό μας διευθυντή στα «Νέα». «Εννοείται», είπα. Λίγο κατόπιν μίλησα με τον Γιώργο. Ήταν εκνευρισμένος, όπως ήταν πάντοτε εκνευρισμένος κάθε φορά στο παρελθόν που έπρεπε να μου πει εξαρχής κάτι που δεν θα με εύρισκε σύμφωνο. Τον καταλαβαίνω. Βρομοδουλειά να συνεννοείσαι μ’ ένα αγύριστο κεφάλι (το δικό μου). Να μην τα πολυλογώ. Μου εξήγησε ότι είναι απαράδεκτο να μην δώσω συνέντευξη στο «δικό μας μαγαζί» και να προτιμήσω να δώσω στον Δανίκα. «Καμία αντίρρηση», του είπα, «αλλά ο Δανίκας πήρε πρώτος». «Αυτό θέλεις να μεταφέρω», άρχισε να εκνευρίζεται όλο και περισσότερο, «ότι ο Δανίκας πήρε πρώτος;». «Αυτό», είπα. «Είναι η τελευταία σου λέξη;». Ήταν.

Η απόλυση

Όλη η ιστορία έληξε μέσα σε μία ώρα μάξιμουμ. Ο Μαντέλας με ξαναπήρε τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε ότι το μετέφερε στον Μαρινάκη κι εκείνος, για λόγους αρχής, επιθυμεί να λήξει η συνεργασία μου με τα «Νέα». Ομολογώ πως δεν το έπιασα με την πρώτη. Είμαι αργόστροφος σε κάτι τέτοια. Στα «Νέα» δουλεύω πολλά χρόνια ως εξωτερικός συνεργάτης και μόνο επί Μαρινάκη τα τελευταία έξι (από το 2017) με δύο κείμενα ανελλιπώς κάθε βδομάδα. «Δεν κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα», λέμε εμείς οι γιαλαντζί αγγλοσάξονες, αλλά και πάλι, μου έπεσε κάπως βαρύ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι θα έχανα τη δουλειά μου –«για λόγους αρχής!»- επειδή ο Δανίκας μού τηλεφώνησε δέκα λεπτά νωρίτερα από την Παναγοπούλου. Αν δεν ήταν πρόσχημα ήταν γελοίο, αν ήταν πρόσχημα ήταν ακόμη πιο γελοίο. Μήπως όμως, σκέφτηκα, δεν καταλαβαίνω το ιδιότυπο χιούμορ των εφοπλιστών όταν απολύουν λοστρόμους; Έτσι απολύει ο Μαρινάκης.

e-tetradio.gr