Ο δικός μας Νεκτάριος...

Θανάσης Καρτερός

Νωρίς μας έφυγε ο Νεκτάριος. Και όταν λέω μας έφυγε, κλείνει πολλούς αυτό το μας. Γιατί συνηθίζουμε να το λέμε ως φόρο τιμής και... έκφραση αποχαιρετισμού, αλλά όταν μιλάμε για τον Σαντορινιό, αυτή η λέξη -μας- κλείνει το πένθος, το δύσκολο δάκρυ και το αίσθημα απώλειας. Μετέχουμε πολλοί στην απώλεια. Που ξέραμε, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Το φοβόμασταν, το συζητούσαμε, αλλά ούτε να το σκεφτούμε ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Δεν πα’ να… ο καρκίνος και οι χημειοθεραπείες και η ταλαιπωρία. Ο Νεκτάριος έδινε με τόσο κουράγιο και χαμόγελο τη μάχη του, ώστε τελικά να καταφέρει το αναπόφευκτο να γίνει αναπάντεχο.

Μάχη όχι μόνο στους γιατρούς και στα νοσοκομεία. Αλλά και στη Βουλή, και στον κόσμο, και στην Κουμουνδούρου. Και στην Τήλο να δηλώνει ότι πάει καλά, έτσι που να καθησυχάζει τους φίλους του. Για να αναχωρήσει τελικά σεμνά, όπως έζησε, αποχαιρετώντας μας όλους, και τον εαυτό του, πριν λίγες μέρες με μια ανάρτηση-δήλωση εμπιστοσύνης στις ιδέες που τον κρατούσαν ωραίο και αξιοπρεπή για πολλά χρόνια. Και τις κρατούσε ζωντανές για πολλά χρόνια. Γιατί οι ιδέες το έχουν αυτό το συνήθειο. Πιο πολύ από τα υπερήφανα λόγια ζουν και ανθίζουν στα ταπεινά έργα, στη δύσκολη καθημερινότητα, στα συν και τα πλην των ανθρώπων που τις εκφράζουν και τις υπηρετούν.

Βαρκάρης της ελπίδας και καπετάνιος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., όλα τα λιμάνια στη Δωδεκάνησο τον ήξεραν και τον αγαπούσαν τον Νεκτάριο. Γιατί μπορεί να ήταν σπουδαγμένος, να έγινε από επικεφαλής στα Δωδεκάνησα ενός μικρού αριστερού κόμματος βουλευτής και υπουργός, αλλά δεν απογειώθηκε ποτέ. Δεν φλυαρούσε ποτέ για να ξεχωρίσει απ’ τον κόσμο. Μιλούσε και χαμογελούσε για να σμίξει τον κόσμο. Κι όποιος είχε την τύχη να τον ακούσει να μιλάει στους ανθρώπους χωρίς τη δουλεία του μικροφώνου, του επιφύλασσε την πιο μεγάλη τιμή. Γκρινιάζοντας λιγάκι: Τι σόι βουλευτής, υπουργός, πολιτικός είν’ αυτός; Σαν κι εμάς μιλάει και φέρεται.

Ούτε βουλευτής, ούτε υπουργός, ούτε πολιτικός. Νεκτάριος ήταν και θα παραμείνει. Ο δικός μας Νεκτάριος. Που ήταν μεγάλη τύχη ότι τον γνωρίσαμε και μας χαρίστηκε το χαμόγελό του. Και έτσι θα τον θυμόμαστε...

H AΥΓΗ