Τάσος Τσακίρογλου
Ή αλλιώς, «πού πηγαίνουμε;». Ενα ερώτημα πλανάται σαν άλλο φάντασμα πάνω από τον κόσμο, χωρίς μέχρι στιγμής να αχνοφαίνεται έστω κάποια απάντηση. Ο πλανήτης μοιάζει περισσότερο με ένα ακυβέρνητο διαστημόπλοιο που οδεύει στο πουθενά, με κλειστά όλα τα... συστήματα πλοήγησης.
Οι κυβερνήτες μας ποικίλλουν από ανερμάτιστους κλόουν (Μπόρις Τζόνσον, Ντόναλντ Τραμπ), αυταρχικούς ηγέτες που επιδιώκουν να βάλουν τις κοινωνίες τους στον «γύψο», φιμώνοντας κάθε αντίθετη φωνή (Πούτιν, Ερντογάν, Ορμπαν), μέχρι ακροδεξιούς και φασίστες που ονειρεύονται δικτατορίες και κρεματόρια (Μπολσονάρο, Μελόνι).
Την πιο κρίσιμη περίοδο, έχουμε τους χειρότερους ηγέτες και η Ελλάδα δεν αποτελεί την εξαίρεση, αφού ο Κ. Μητσοτάκης έχει μετατραπεί σε ένα άθυρμα της ακροδεξιάς πτέρυγας του κόμματός του. Εκείνο που λείπει όλο και περισσότερο είναι η ελπίδα και η εναλλακτική λύση. Για την ακρίβεια, πρώτα η εναλλακτική λύση και μετά η ελπίδα. Οσο υπήρχε ένα όραμα (έστω και εάν αποδείχθηκε φενάκη), υπήρχε η ελπίδα και η κινητοποίηση του κόσμου. Υπήρχε κάτι για το οποίο πίστευαν ότι αξίζει να κάνουν τις όποιες θυσίες.
Σήμερα που ο ιστορικός ορίζοντας δείχνει να μαυρίζει και πάλι, οι λαοί δείχνουν να μην έχουν διάθεση να πειραματιστούν εκ νέου, αφού, ως γνωστόν, η ζωή είναι μικρή και ο προσωπικός μας χρόνος πεπερασμένος.
Και η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά φαίνεται να μην ενδιαφέρεται για το μέλλον, αλλά να περιορίζεται στη διαχείριση του παρόντος. Να εξαντλείται σε σχεδιασμούς μεταξύ των εκλογικών κύκλων, απευθυνόμενη σε ένα κοινό που διαχέεται και τελικά εξαερώνεται στο άπειρο της πολυσυλλεκτικότητας...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου