Για τον Γλύξμπουργκ οι νεοδημοκράτες λένε δύο πράγματα: Πρώτον, υπήρξε αρχηγός του κράτους. Δεύτερον, θα τον κρίνει η Ιστορία.
Πρόκειται για δύο καραμπινάτες υποκριτικές υπεκφυγές. Ο Γλύξμπουργκ υπήρξε ένας αρχηγός κράτους, ο οποίος κατέλυσε το πολίτευμα, απολύοντας τον Ιούλιο του 1965 τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.
Μπορεί το 1965 να μην κατέβηκαν τα τανκς, αλλά... η Αποστασία ήταν πραξικόπημα που κουρέλιασε τον πυρήνα του συντάγματος, δηλαδή την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Στη συνέχεια, το 1967, ο Γλύξμπουργκ ως αρχηγός του κράτους έδωσε την ευλογία του στους χουντικούς. Το κίνημα-οπερέτα του Δεκεμβρίου είχε να κάνει με τη νομή της εξουσίας και όχι με την υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Η Ιστορία δεν κρίνει απολύτως τίποτα. Οι ιστορικοί κρίνουν. Άλλες φορές συγκλίνουν σε κοινές κρίσεις και άλλες όχι. Το παρελθόν το κρίνουν επίσης η καθεμιά και ο καθένας μας. Το έργο των ιστορικών μπορεί να βοηθήσει πολύ σε αυτές μας τις κρίσεις.
Το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν δεν είναι η (ανύπαρκτη) κρίση της Ιστορίας για το πρόσφατο παρελθόν της χώρας, αλλά η (υπαρκτή) κρίση των νεοδημοκρατών, του υιού Μητσοτάκη προεξάρχοντος. Τι λένε σήμερα για το πραξικόπημα της Αποστασίας; Τι λένε σήμερα για το τερατώδες μετεμφυλιακό κράτος που ήταν δημοκρατικό μόνο κατ’ όνομα;
Τι λένε σήμερα για τον αποθανόντα Γλύξμπουργκ που με τις αθλιότητές του άνοιξε το δρόμο στη χούντα; Και (εννοείται) τι λένε σήμερα για τον πατέρα Μητσοτάκη που υπήρξε ο βασικός συνεργός τους Γλύξμουργκ στο σχέδιο της πολιτικής ανωμαλίας;
Όταν κάποιος περιορίζεται να πει ότι ο Γλύξμπουργκ ήταν αρχηγός τους κράτους και θα τον κρίνει η Ιστορία, το κάνει γιατί δεν θέλει να πει κουβέντα (αυτό)κριτικής για τη μετεμφυλιακή πολιτεία της Δεξιάς, την Αποστασία και τον πατέρα Μητσοτάκη.
Η Δεξιά πέρασε μια περίοδο αυτοκριτικής μετά την πτώση της χούντας. Σήμερα δεν αισθάνεται καμία ενοχή για το σκοτεινό παρελθόν της. Παρελθόν που αντιστοιχεί άλλωστε στο παρόν της...
Από το Facebook του Γιάννη Αλμπάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου