.jpg)
«Ένα τυχαίο γεγονός
μια νύχτα με αστέρια
που βρέθηκε αναρχικός
σε λάθος μπάτσου χέρια».
Δεν συμβαίνει συχνά μια θεατρική παράσταση να μετατρέπεται σε γεγονός για την πόλη. Όταν αυτό συμβεί, ο... σχολιασμός της παράστασης ξεφεύγει από τα όρια των καθ’ ύλην αρμοδίων του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Και αυτή είναι η περίπτωση του «Τυχαίου θάνατου ενός αναρχικού», που παίζεται στο θέατρο Γκλόρια.
Μια παράσταση-γεγονός
Η παράσταση με πρωταγωνιστή τον Πάνο Βλάχο είναι γεγονός για πέντε λόγους:
Πρώτον, δεν είναι συχνό μια παράσταση στο δεύτερο χρόνο της να είναι sold out μέχρι τον Μάρτιο -κάντε πάντως μια προσπάθεια στο ταμείο του θεάτρου.
Δεύτερον, η παράσταση δεν κόβει μόνο πολλά εισιτήρια, αλλά και συζητιέται πολύ.
Τρίτον, αυτή η πολύ μεγάλη επιτυχία γίνεται με το κλασικό έργο του Ντάριο Φο, του οποίου ο ανατρεπτικός χαρακτήρας δεν συνάδει με τον κυρίαρχο δημόσιο λόγο. Με τους όρους του πολιτικού συστήματος και της πλειονότητας των ΜΜΕ, «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» αποτελεί ένα έργο εκτός εποχής.
Τέταρτον, η παράσταση που έστησε ο Γιάννης Κακλέας έχει πολλές αναφορές στην πολιτική επικαιρότητα, οι οποίες καυτηριάζουν την αστυνομική αυθαιρεσία και τον κρατικό αυταρχισμό.
Πέμπτον, το κοινό καταχειροκροτεί αυτές τις καυστικές αναφορές για την αστυνομία, την κυβέρνηση και το κράτος. Έχει σημασία ότι έχουμε να κάνουμε με το κοινό του αστικού θεάτρου, όχι με ένα avant- garde κύκλο.
Αυτό που θεωρούταν περιθωριακό
Από πολιτικής σκοπιάς, αυτή η πλατιά αποδοχή της κριτικής στην καταστολή συνιστά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης. Σύμφωνα με τον κυρίαρχο λόγο, το να ασκείς σκληρή κριτική στην αστυνομία είναι εξτρεμισμός. Εξτρεμισμός που πρέπει να εξοβελίζεται στο περιθώριο, ως απολύτως μειοψηφικός.
Ωστόσο, «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» δείχνει ότι είναι πολλοί αυτοί που αισθάνονται ανασφάλεια με όσους είναι επιφορτισμένοι με τη διαφύλαξη της ασφάλειάς τους.
Είναι πολλοί αυτοί που δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τις ελευθερίες τους στο βωμό μιας ψευδεπίγραφης τάξης και μιας απατηλής ασφάλειας · που αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ο Βαγγέλης Σταθόπουλος να αθωώνεται στο εφετείο αφού έκατσε άδικα στη φυλακή τρία χρόνια ως τρομοκράτης ∙ που αναγνώρισαν στον «τυχαίο θάνατο του αναρχικού εργάτη Πινέλι» τους «τυχαίους θανάτους» του Κώστα Φραγκούλη, του Νίκου Σαμπάνη, του Ζακ Κωστόπουλου, του Αλέξη Γρηγορόπουλου…
Είναι πολλοί λοιπόν αυτοί που θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα με την αστυνομία.
Το διαπιστώσαμε με το κύμα διαδικτυακών διαμαρτυριών για την υπερψήφιση από την εξ ευωνύμων αντιπολίτευση του επιδόματος στους ενστόλους. Το είδαμε στη μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για τον «τυχαίο θάνατο» του Κώστα Φραγκούλη. Το ακούμε στους στίχους του hip hop που είναι το soundtrack της γενιάς της διαρκούς κρίσης. Και όσοι βρεθούν στο θέατρο Γκλόρια θα καταλάβουν ότι δεν είναι μόνο η νεολαία θυμωμένη.
Ο υπουργός
Θα ήταν ευχής έργο ο υπουργός ΠΡΟΠΟ, Τάκης Θεοδωρικάκος, να έπαιρνε την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ και να πήγαιναν να δουν τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού». Θα έπιαναν τον παλμό ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας, κάτι που ενδεχομένως θα τους προφύλασσε από πολιτικές κακοτοπιές στο μέλλον.
Οι άρχοντες όμως δεν βλέπουν παραστάσεις, δεν ακούν τις διαμαρτυρίες, δεν νοιάζονται για τι λένε όσοι-ες έχουν διαφορετική άποψη. Αυτό που τους νοιάζει, είναι να σπείρουν την ανασφάλεια για να θερίσουν τον αυταρχισμό. Αυτό που τους νοιάζει, είναι να κρατήσουν στην εκλογική πελατεία της Νέας Δημοκρατίας τους ακροδεξιούς. Αυτό που τους νοιάζει, είναι να συνεχίσουν την πολιτική του ροπάλου, εκτιμώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα προσποριστούν εκλογικά οφέλη και θα κάνουν την κοινωνία να πειθαρχήσει σε μια καθημερινότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Όσο όμως οι άρχοντες θα κρατάνε κλειστά τα αυτιά τους, τόσο πιο δυνατά θα τραγουδιούνται οι στίχοι:
«Υπάρχει ένας θάνατος, ένας τυχαίος φόνος
που επαναλαμβάνεται στα μάτια μου μπροστά
απέναντι στο άδικο κανείς μη μένει μόνος
δεν φτιάχτηκαν οι άνθρωποι να ζούμε χωριστά».
Γιάννης Αλμπάνης
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου