Κομμουνιστές, άθεοι και απάτριδες...

Τάσος Παππάς

Σε κανένα κόμμα εξουσίας δεν αρέσει η ήττα στις εκλογές. Οταν χάνουν στις κάλπες, δυσκολεύονται να παραδεχτούν ότι η θητεία τους δεν ήταν και τόσο καλή και θεωρούν ότι οι πολιτικοί αντίπαλοί τους χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να παραπλανήσουν τους ψηφοφόρους και να τους παρασύρουν σε λανθασμένες επιλογές. 

Ωστόσο είναι... υποχρεωμένα να σεβαστούν τους κανόνες και να παραδώσουν τη διακυβέρνηση δίνοντας ραντεβού για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ελπίζοντας ότι οι εξαπατημένοι πολίτες θα συνειδητοποιήσουν το σφάλμα τους, θα γίνουν κοψοχέρηδες και θα τιμωρήσουν παραδειγματικά αυτούς που τους κορόιδεψαν. 

Κάποιες φορές, όταν έχουν υποστεί πανωλεθρία, αναγκάζονται να προχωρήσουν σε αλλαγές πολιτικής και ηγεσίας για να δείξουν στον κόσμο ότι πήραν το μήνυμα και αποφάσισαν να απαλλαγούν από τα βαρίδια. Κάπως έτσι λειτουργούν οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Παντού; Σχεδόν παντού. Υπάρχουν εξαιρέσεις; Υπάρχουν. Ας δούμε τρεις απ’ αυτές.

Ο Τραμπ όχι μόνο αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία στους Δημοκρατικούς, αλλά ενθάρρυνε τους οπαδούς του να εισβάλουν στο Καπιτώλιο και να εμποδίσουν τη διαδικασία γιατί κατά την κρίση του οι αντίπαλοί του κέρδισαν τις εκλογές με νοθεία. Αποδείξεις δεν προσκόμισε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. 

Ο Μπολσονάρο δεν παρέστη στην ορκωμοσία του Λούλα, προτίμησε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ, δεν παρέδωσε ως όφειλε την εξουσία και ακολουθώντας το παράδειγμα του ομοδόξου του Τραμπ επέτρεψε στους οπαδούς του να διαμαρτύρονται, να καλούν τον στρατό να επέμβει για να σωθεί η Βραζιλία από τον… κλέφτη Λούλα και οι πιο φανατικοί εξ αυτών επιχείρησαν να οργανώσουν πραξικόπημα. Δεν βρήκε μια λέξη για να τους αποδοκιμάσει. 

Ο Αντ. Σαμαράς το 2015 μάλλον είχε ξεχάσει ότι μέσα στις υποχρεώσεις του απερχόμενου πρωθυπουργού είναι η συμμετοχή του στη διαδικασία παράδοσης-παραλαβής. Τη μέρα που ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στο μέγαρο Μαξίμου να παραλάβει, ο κ. Σαμαράς απουσίαζε. Ευτυχώς δεν είχαμε δυναμικές κινητοποιήσεις των ηττημένων, ούτε κατηγορίες για νοθεία.

Τι κοινό έχουμε στις τρεις περιπτώσεις; Και ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο και ο Σαμαράς προσπάθησαν να αποτρέψουν τις ήττες τους. Λογικό. Δεν θα μπορούσαν να παραδεχτούν ότι είναι χειρότεροι από τους ανταγωνιστές τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι με το ίδιο πάνω-κάτω σκεπτικό τούς αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Την ίδια εμπρηστική ρητορική χρησιμοποίησαν για να τους δυσφημήσουν. 

Ο Τραμπ και οι συνεργάτες του αποκαλούσαν τους Δημοκρατικούς κομμουνιστές και προειδοποιούσαν τους Αμερικανούς πώς αν κάνουν το λάθος και τους ψηφίσουν, η χώρα θα διολισθήσει στην αναρχία, η οικονομία θα καταρρεύσει και η Αμερική θα χάσει την ηγεμονική θέση της στον πλανήτη. Ο Μπολσονάρο έλεγε ότι ο Λούλα είναι κλέφτης, κομμουνιστής, άθεος και αν επιστρέψει στην εξουσία, θα καταστραφεί η Βραζιλία.

Η ελληνική Δεξιά πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 διακινούσε παρόμοια επιχειρήματα. Κορυφαία στελέχη της καλούσαν τους πολίτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες, για να μην τις βρουν οι άπλυτοι και τις διαγουμίσουν. 

Διέδιδαν ότι αν έρθουν αυτοί οι επικίνδυνοι εξτρεμιστές και απάτριδες, θα κατεβάσουν τις εικόνες από τα δημόσια κτίρια, θα πέσει πείνα και των γονέων, δεν θα υπάρχει χαρτί υγείας και θα κάνουν κουμάντο οι αντιεξουσιαστές και οι μπαχαλάκηδες, αφού, όπως έλεγαν, ο αρχηγός τους προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του. 

Ο Τραμπ και ο Μπολσονάρο επιμένουν. Υποστηρίζουν τα ίδια για τους αντιπάλους τους. Η δική μας Δεξιά έχει τροποποιήσει κάπως το αφήγημά της. Μέχρι πρόσφατα τους χαρακτήριζε ακροαριστερούς λαϊκιστές. Εσχάτως τους αποκαλεί αριστερούς του χαβιαριού και της σαμπάνιας. Είναι μια κάποια αλλαγή...

efsyn.gr