Λίγες μέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία η κυβέρνηση Σολτς αποφάσισε να στείλει πολεμοφόδια στο Κίεβο, αρχής γενομένης από πέντε χιλιάδες κράνη!
Ενα χρόνο σχεδόν μετά, το Βερολίνο κάνει το επόμενο βήμα... και δηλώνει ότι, ανεξάρτητα από το τι θα αποφασίσει για τη δική του συμμετοχή, δεν πρόκειται να εμποδίσει άλλες χώρες να παραχωρήσουν δικά τους γερμανικής κατασκευής «Λέοπαρντ» στην Ουκρανία. Είναι κάτι παραπάνω από πρόδηλη η στρατηγική αμηχανία ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η στρατηγική δύσπνοια της Γερμανίας.
Μια στρατηγική δύσπνοια που οφείλεται σε μια οριακή σχοινοβασία ανάμεσα στην αξιοπιστία του Βερολίνου προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία από τη μια μεριά και την ταυτόχρονη περιφρούρηση διαύλων επικοινωνίας με τη Ρωσία ώστε να είναι διαχειρίσιμη μια μελλοντική επιστροφή στην κανονικότητα των διμερών σχέσεων με τη Μόσχα.
Ενα παρόμοιο σκηνικό είχε διαμορφωθεί μετά το 1853, όταν η Πρωσία αντιστάθηκε σθεναρά στην ασφυκτική πίεση της Βρετανίας να εμπλακεί στον Κριμαϊκό Πόλεμο και να ανοίξει ένα βόρειο θαλάσσιο και χερσαίο μέτωπο με τη Ρωσία.
Το τι ακολούθησε είναι γνωστό.
Η Ρωσία παρακολούθησε ως παρατηρητής τον Γαλλογερμανικό Πόλεμο του 1870-71 που έληξε με ταπεινωτική ήττα της Γαλλίας, αλλά και με την υποταγή όλων των γερμανικών κρατών στην Πρωσία, με το Βερολίνο να ανταποδίδει την εξυπηρέτηση αρνούμενο για δεύτερη φορά να επέμβει στο πλευρό της Βρετανίας εναντίον του τσάρου μετά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-78.
Μια ματιά στη νεότερη Ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου επιβεβαιώνει ότι το Βερολίνο είχε και έχει ως σταθερά -με εξαίρεση τους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα- τη συμμετοχή της Ρωσίας στη διαμόρφωση των ευρωπαϊκών ισορροπιών.
Στη διάρκεια του 19ου αιώνα η Πρωσία και στη συνέχεια η Ενιαία Γερμανία κατέγραφαν την πίεση της Βρετανίας για συμμετοχή σε μια αντιρωσική συμμαχία ως κίνηση που αποσκοπούσε στην οριοθέτηση της γερμανικής ισχύος. Στις αρχές του 1919, η ηττημένη Γερμανία συνέτριψε την προσπάθεια των Σπαρτακιστών να επιβάλουν στη χώρα καθεστώς Σοβιετικής Δημοκρατίας.
Τον Απρίλιο του 1922, στο περιθώριο της διάσκεψης για την ανασυγκρότηση της Ευρώπης στο Ραπάλο της Ιταλίας, η Γερμανία της Βαϊμάρης και η Σοβιετική Ρωσία συνήψαν μια συμμαχία καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση των ενδοευρωπαϊκών συσχετισμών.
Μια συμμαχία που κράτησε μέχρι την άνοδο του Χίτλερ το 1933 και επανεμφανίστηκε το 1939 με το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ.
Γιώργος Καπόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου