Πλήξη ή έκπληξη...

Σε όλους τους τόνους, και μάλιστα ανερυθρίαστα, ο Ελληνας πρωθυπουργός διαλαλεί ότι στην αντιπολίτευση δεν είναι παρά λαϊκιστές, με παρωχημένες τάχα ιδέες, ανεπρόκοποι και λοιπά ιλαρά. Ακολουθούν το παράδειγμά του όλοι οι πρόθυμοι δημοσιογράφοι των καναλιών – και αυτοί χωρίς ντροπή. Βεβαίως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι ίδιοι είναι αυτοί, οι... Δεξιοί εννοείται, που συνεχίζουν το ίδιο βιολί [της νομής της εξουσίας] δεκαετίες τώρα, αιώνες, χιλιετίες: αρπαγή της εξουσίας και στη συνέχεια διατήρηση των προνομίων [για λίγους] που πηγάζουν από αυτήν. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να πείσουν ότι οι αριστερές ιδέες πρέπει να εκλείψουν (!) από την πολιτική ζωή της χώρας, αδιαφορώντας παγερά για την κατακρεούργηση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, όπως και για τη φρίκη που προκαλεί ο αποκλεισμός τεράστιων πληθυσμιακών ομάδων από τη διαχείριση της εξουσίας.

Καιρός λοιπόν να αποδείξει η Αριστερά ότι μόνο αυτή έχει προτάσεις, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη ετούτη χρονική περίοδο, που μπορούν ανακουφίσουν την ελληνική κοινωνία από την ανέχεια και την παράνοια, από τα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί, ακριβώς από τη σκληρή πολιτική υπέρ των ισχυρών της δεξιάς κυβέρνησης. Πώς ο κόσμος υπακούει σε εντολές ανθρώπων όπως ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Αδωνις και σε άλλα υπερσυντηρητικά φρούτα είναι ένα πρόβλημα που οφείλουν να εξετάσουν τα κόμματα της Αριστεράς, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά.

Θα πει κανείς πού να βρεθούν οι προτάσεις όταν οι περισσότεροι δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε, όταν δεν έχει γίνει κατανοητός ο καινούργιος κόσμος της κατανάλωσης, του αφανισμού των τάξεων [εργατών, αγροτών, μικρεμπόρων, μικροϊδιοκτητών...], όταν ο στοχασμός και η κριτική έχουν οβελιστεί από την κάθε μέρα, όταν μερικοί της Αριστεράς πραγματικά σκέφτονται με όρους προηγούμενων αιώνων και όταν επίσης πολλοί έχουν βυθιστεί στην απομόνωση και την αδιαφορία. Εάν δεν ταρακουνηθούμε, μου λέει ο Νίκος Τζάρας, μάχιμος δικηγόρος στα Χανιά, «θα πεθάνουμε ή από πλήξη ή από έκπληξη»! Εχει δίκιο, ειδικά όταν οι δημοσκοπήσεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε δεν λένε να δείξουν κάτι καινούργιο, κάτι ελπιδοφόρο για την τύχη της Αριστεράς, για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, εννοείται.

Δεν γίνεται λόγος για παιδεία στην πολιτική αντιπαράθεση – οπότε ό,τι βρέξει ας κατεβάσει; Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα ειδικά όταν ο ελληνικός λαός αδυνατεί, προς το παρόν, να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, όταν πείθεται από ανεκδιήγητους πολιτικούς να αστυνομεύεται καθημερινά, να παρακολουθείται [για το εθνικό συμφέρον], να μην μπορεί να προμηθευτεί βασικά είδη διατροφής [και να σφυρίζει κλέφτικα;], να βγάζει τα σωθικά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να παρακολουθεί σαν χάνος τηλεοπτικές εκπομπές ή να ενημερώνεται από αναξιόπιστα μέσα ενημέρωσης, κυρίως την τηλεόραση.

Λοιπόν, καλύτερα να μην πεθάνουμε ούτε από πλήξη ούτε από έκπληξη.

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr