Η παλαβή Δεξιά...

Ο όρος παλαβή Αριστερά έχει καταχωριστεί στο πολιτικό λεξιλόγιο εδώ και κάποια χρόνια. Νονοί, απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, είναι κάποια λαμπρά ακροκεντρώα ταλέντα που πραγματοποίησαν αυτήν την ονοματοδοσία μετά το ξέσπασμα της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης του 2008. Τότε που... όπως καλά θυμόμαστε, η καθιερωμένη οικονομολογική σοφία είχε αποδειχτεί γνήσια και καθαρά bullshits και νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλφιλελεύθεροι, μπλερικοί και σημιτικοί είχαν γίνει, έστω για μια μικρή περίοδο, ρεζίλι των σκυλιών με τις απορρυθμίσεις και τις ευελιξίες τους, οι οποίες κατά τ’ άλλα θα έφερναν την οριστική λύση στο πρόβλημα των κρίσεων.

Το γεγονός πως η άσκηση της ωμής βίας από κοινού με την αδυναμία -ή μήπως ανικανότητα;- της Αριστεράς και των συνδικάτων επέτρεψαν στους δεξιούς και τους βασικούς σοσιαλδημοκράτες -σκεφτείτε π.χ. τον Γκάμπριελ ή τον Σουλτς- να συνεχίσουν και να επιτείνουν την ίδια, κανιβαλική εναντίον των κατώτερων τάξεων, πολιτική, δεν τους δίνει δίκιο. Και δεν θα υποστηρίξω πως η πολιτική τους υπήρξε ατελέσφορη στο μέτρο που μπορεί η κρίση να μην αντιμετωπίστηκε, αλλά τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών υπηρετήθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η έμμονη ιδέα ότι η ιθύνουσα τάξη και οι υπηρέτες της κάνουν ό,τι κάνουν, οδηγώντας τα πράγματα από κρίση σε κρίση, επειδή δεν αντιλαμβάνονται ποια είναι μια «λογική απάντηση» αποδείχτηκε από αφελής μέχρι αυτοευνουχιστική-καταστροφική. Ας θυμηθούμε μόνο την ελληνική διαπραγμάτευση του ’15 προκειμένου να πειστεί (sic) η γερμανική και ευρύτερα ευρωενωσιακή ηγεσία για το δίκιο μας. Ή την ιδέα ότι θα τα πάμε καλά αν «τους ταράξουμε στη νομιμότητα» - και μας τάραξαν αυτοί όχι ακριβώς στη νομιμότητα.

Ας γυρίσουμε όμως και πάλι στην άποψη του Ακραίου Κέντρου και της Ακροδεξιάς για την παλαβομάρα μιας ορισμένης Αριστεράς. Εξηγώ πως εντάσσω την Ακροδεξιά στην ίδια οικογένεια με το πλειοψηφικό σύγχρονο «Κέντρο», όχι επειδή μου λείπει μια αίσθηση των λεπτών ή χοντρών διαφορών, αλλά γιατί -σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στον μεσοπόλεμο- εμφανίζεται εξίσου νεοφιλελεύθερη με την υπόλοιπη πολυκατοικία.

Η παλαβή Αριστερά λοιπόν κατ’ αυτούς είναι εκείνη η οποία επιδιώκει αλλαγές που θα πρότεινε η δεξιά σοσιαλδημοκρατία της μεταπολεμικής εποχής. Προσοχή! Οχι η ριζοσπαστική Αριστερά, ούτε καν η αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Πρόκειται για προτάσεις τις οποίες και η δεξιά ΣΔ θα θεωρούσε μετριοπαθείς. Τόσο πολύ έχει περιοριστεί ο χώρος της πολιτικής λόγω της ολοκληρωτικής κατίσχυσης του νεοφιλελευθερισμού.

Μόνο που αν υπάρχουν παλαβοί, αυτοί σαφώς εντοπίζονται στο χώρο της ηνωμένης, που θα έλεγε και ο Σπυρίδων-Αδωνις, Δεξιάς.

Πάρτε, για παράδειγμα, την επίκαιρη Εύα, η οποία, με όλο το θάρρος που απαιτείται, υποστήριζε, όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν, πως οι άνεργοι και οι φτωχοί που παίρνουν επιδόματα είναι τεμπέληδες. Σε αντίθεση με την ίδια που είχε διαρκώς «σηκωμένα τα μανίκια» -γι’ αυτό και κονομούσε.

Ή τον μέγα οικονομολόγο Πατέλη, ο οποίος δεν θα προσλάμβανε ποτέ κάποιον, επίσης τεμπέλη, διδάκτορα, ιδίως από αυτούς που κόπιασαν δουλεύοντας παράλληλα με την έρευνά τους σε άσχετα αντικείμενα. Για τους μπούληδες της τάξης του δεν είμαστε σίγουροι.

Αυτά είναι κάποια εμπειρικά δείγματα παλαβής Δεξιάς. Αν ήταν μόνο οι άνθρωποι της πράξης (sic) που τα λέγανε, θα μπορούσαν να αποδοθούν σε κάποιο είδος δικής τους ζαβομάρας.

Αντίθετα, αντιστοιχούν στον σκληρό πυρήνα της δεξιάς ιδεολογίας -αυτής που επιβραβεύεται με πλείστα όσα Νόμπελ. Η οποία ισχυρίζεται πως ακούσια ανεργία δεν υπάρχει, είναι όλη ηθελημένη. Που υποστηρίζει, δηλαδή, πως οι άνεργοι είναι άνεργοι από επιλογή -μέτρησαν κόστος κι όφελος και βρήκαν πως το να πεινάνε αυτοί και τα παιδιά τους είναι ένα κόστος λογικό προκειμένου να το ρίχνουν στο ραχάτι. Δεν αστειεύομαι -ακριβώς τέτοια λένε.

Ή ότι η καλύτερη πορεία της κοινωνίας -που βέβαια, κατά Θάτσερ, δεν υπάρχει- εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο μετατρέπουμε τον εαυτό μας σε επιχείρηση. Δεν αστειεύομαι -ακριβώς τέτοια λένε.

Ή πως, κατά την Παγκόσμια Τράπεζα, η Ρουάντα και η Λευκορωσία έχουν επιδείξει τη μέγιστη πρόοδο στην κατάταξη του βέλτιστου αναπτυξιακού κλίματος, επειδή και μόνο νομοθέτησαν τη μεγάλη διευκόλυνση των απολύσεων, ενώ η Πορτογαλία έχασε θέσεις γιατί αύξησε κατά δύο εβδομάδες τον χρόνο κοινοποίησης της απόλυσης.

Αλλος νομπελίστας ισχυρίζεται, εκφράζοντας το κοινό δεξιό αίσθημα, πως «η κοινωνική ασφάλιση διαβρώνει και την εργασία και την οικογένεια, κρατώντας τους φτωχούς στη φτώχεια» -στο μικρό βιβλιαράκι του Ερίκ Τουσέν με τίτλο «Νεοφιλελευθερισμός», από τις εκδόσεις Τόπος, μπορούμε να βρούμε κι άλλα τέτοια τερπνά.

Και ρωτάω. Είναι ή δεν είναι παλαβή, με την πλήρη και μεστή έννοια της λέξης, η Δεξιά, η δική μας και οι άλλες;

Χρήστος Λάσκος (εκπαιδευτικός) 

efsyn.gr