Περί εκλογών...

Άπαντες οι εμπλεκόμενοι στην πολιτική θα μιλούν τους επόμενους μήνες αποκλειστικά για ένα θέμα: Τις εκλογές. Δικαίως μια και το ζήτημα της κυβερνητικής διαχείρισης είναι σημαντικό. Ακόμη και για ένα κράτος μέλος της Ε.Ε, όπου ένα μεγάλο μέρος των λειτουργιών του βρίσκεται «στον αυτόματο» των Βρυξελλών: Καθορισμός δημοσιονομικών περιθωρίων, χρηματοπιστωτική πολιτική, συλλογή δημοσίων εσόδων, διαχείριση δημόσιας περιουσίας και αρκετά άλλα.

Οι... «αυτοματισμοί» αυτοί, αντικειμενικά από-μειώνουν τις διαφορές ανάμεσα στις πολιτικές που θα δυνητικά θα ασκηθούν μετεκλογικά. Ομογενοποιούν τα πολιτικά κόμματα. «Ενιαιοποιούν» τον πολιτικό λόγο. Σχεδόν απαγορεύουν τις οραματικές προσεγγίσεις ή τις προθέσεις για δομικά ρηξικέλευθες αλλαγές. Παρόλα αυτά το ζήτημα της διακυβέρνησης παραμένει καθοριστικό. Για την καθημερινότητα του πολίτη, την λειτουργία των θεσμών, την φυσιογνωμία της δημοκρατίας, την πορεία της χώρας στο διεθνές στερέωμα.

Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε από τώρα να πούμε ότι οι πολιτικές εξελίξεις το 2023 έχουν πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα ερωτηματικά από τις προηγούμενες εκλογικές χρονιές. Ιδίως τις «κρισιακές», από το 2009 και έπειτα.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό είναι πως σε αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει …«new kid on the block». Δηλαδή μια νεοϊδρυθείσα, «ανατέλλουσα», πολιτική δύναμη που να ενέχει -αντικειμενικά- το στοιχείο της έκπληξης. Τα κόμματα που θα διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών έχουν στο σύνολο τους «δοκιμαστεί». Ορισμένα από αυτά στην άσκηση της εξουσίας.

Δεν υφίσταται επίσης το κόμμα – «Ταύρος» για να δανειστούμε έναν όρο από την (ξεπερασμένη) χρηματιστηριακή ορολογία των αρχών του 2000. Δηλαδή ο σχηματισμός που μοιάζει να βρίσκεται «σε σύνδεση» με τα υπόγεια και υπέργεια κοινωνικά ρεύματα, παρουσιάζοντας τάσεις κυριαρχικής ανόδου.

Παρά τις δημοσκοπικές απεικονίσεις που θέλουν «μπροστά» την Νέα Δημοκρατία, οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν έχουν «κυρίαρχο κόμμα». Οι δύο μεγαλύτεροι πολιτικοί πόλοι, παίρνοντας ως δεδομένο τις εκλογές του 2019, έχουν έναν «(ημί)σκληρο πυρήνα» της τάξης του 30%. Έτσι με βάση τους ρόλους τους (κυβέρνηση που φθείρεται, αξιωματική αντιπολίτευση που «τσιμπάει») δεν θα απέχουν πολύ στην κάλπη, ανεξαρτήτως του ποιος θα πρωτεύσει.

Ένα τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό στοιχείο είναι το εκλογικό σύστημα. Το αναλογικό που ψηφίστηκε το 2016 με το οποίο θα γίνουν οι επόμενες εκλογές είναι πολύ πιθανό να μην «δώσει κυβέρνηση» και να πάμε σε δεύτερες κάλπες. Παρόλα αυτά το πρώτο αποτέλεσμα θα είναι αυτό που θα καθορίσει την συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Σε μία εκλογική διαδικασία που αρκετοί (ιδίως στο δεξιό μέρος του πολιτικού φάσματος) θα ψηφίσουν πιο χαλαρά κι ελεύθερα, αφού δεν θα περιμένουν να προκύψει κυβερνητικό σχήμα.

Με βάση αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλέψει κανείς τις πολιτικές εξελίξεις της χρονιάς που μόλις ξεκίνησε. Όμως -παραπέμποντας σε αυτά που αναφέρονται στις πρώτες δύο παραγράφους- μπορεί κανείς να εικάσει με αυτοπεποίθηση πως δεν θα υπάρξει ακυβερνησία...

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

news247.gr