Στο όχι και τόσο μακρινό 1997, ένας γνωστός πολιτικός του ΠΑΣΟΚ είπε την εξής, από «αριστερά» προκλητική φράση:
«Η Τουρκία ασφαλώς ανήκει στην Ευρώπη. Αποτελεί.. μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ιστορίας και η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει άποψη γι’ αυτό. Γιατί αν η Τουρκία δεν είναι μέρος της ευρωπαϊκής ιστορίας, τότε ούτε και η Ελλάδα είναι». Αργότερα ο ίδιος άνθρωπος θα πει και άλλα, από «δεξιά» αυτή τη φορά, προκλητικά πράγματα, έτσι ώστε από τον συμψηφισμό να απομείνει μόνο η πρόκληση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Από τις στήλες έγκριτης μεγάλης κεντρώας εφημερίδας, τότε, επιφυλλιδογράφος τον οποίο μελετούσαν τα επιμελή σχολιαρόπαιδα για να γράφουν καλύτερες εκθέσεις, έκανε το εξής, όχι και τόσο «κεντρώο», σχόλιο:
«Η καταγωγή των Τούρκων είναι καθαρά ασιατική, απώτεροι πρόγονοί τους φαίνεται πως ήταν οι απαίσιοι Ούννοι, που οι επιδρομές τους αφάνισαν Ασία και Ευρώπη, τόσο που το όνομά τους έμεινε σύμβολο αβυσσαλέας βαρβαρότητας και ολέθρου. Τι χρείαν, άλλωστε, έχουμε άλλων μαρτύρων για την καταγωγή των γειτόνων μας απ’ τους Ούννους, αφού οι ίδιοι οι σημερινοί Τούρκοι βάφτισαν περήφανα την εισβολή τους στην Κύπρο με το όνομα του “διαπρεπέστερου” και ειδεχθέστερου αρχηγού των ολετήρων εκείνων, του διαβόητου Αττίλα, που κόμπαζε πως ήταν “η μάστιγα του Θεού, η σφύρα του Σύμπαντος” και πως “όπου πατάει το άλογό μου, χορτάρι δε φυτρώνει”. Οπως ακριβώς έκαναν σ’ όλη την πορεία τους οι απόγονοί του…».
Από τα πολλά που θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς επί των κειμένων αυτών και των συνειρμών που προκαλούν, ας κρατήσουμε δύο, ένα ενθαρρυντικό και ένα αποθαρρυντικό.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι παρόλο που οι εκλογικές επιλογές των ψηφοφόρων, σε Ελλάδα και Ευρώπη, μπατάρουν πολύ προς τα (άκρο)δεξιά, ο πολιτισμός εξελίσσεται. Το λεκτικό του διάσημου και αξιοσέβαστου επιφυλλιδογράφου, σήμερα, είκοσι πέντε χρόνια μόλις μετά, δεν θα μπορούσαν να το εκφέρουν δημόσια παρά κάποια πολύ ακραία, λαϊκίστικα και πατριδοκαπηλικά χείλη.
Το αποθαρρυντικό είναι ότι, αντίθετα, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, στο ελληνοτουρκικό σκηνικό τίποτα δεν εξελίσσεται. Ολόκληρες γενιές γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να έχουν δει καμία αλλαγή. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού όλα αυτά τα χρόνια τα μεγάλα μίντια αλλά και πολλά πολιτικά κόμματα είδαν και βλέπουν τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» ως πηγή μόνιμης εκμετάλλευσης, «μαντρώματος» ενός μέρους του κοινού με όπλο τον φόβο.
Κάπως έτσι πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, το μόνο που αναγνωρίζουν στο παρελθόν των Τούρκων -που είναι εντελώς αμφίβολο αν συμπεριλαμβάνει καν τους μακρινούς Ούννους- είναι η βαρβαρότητα, τα χαράτσια και το «σούβλισμα» του Αθανάσιου Διάκου. Αυτό δεν βοηθάει στην υπέρβαση της πολιτικής τής ακινησίας, που δίνει βραχυπρόθεσμα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης αλλά θα στοιχίσει στις επόμενες γενιές. Που θα λένε ότι τις δεκαετίες που η Ευρώπη ήταν διαφορετική και ελπιδοφόρα, μπορούσε κάτι άλλο να έχει γίνει. Αλλά δεν μπορούσαν, ή δεν ήθελαν, ή τόσοι ήταν, θα λένε.
Μανώλης Πιμπλής (δημοσιογραφος)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου